A dziś kościoły stały się jedynie miejscem odprawianych Mszy św. i choć w nich uczestniczymy nie potrafimy przejąć się potrzebami tych budowli, przez co cały ciężar utrzymania pozostawiamy całkiem nieświadomie naszym proboszczom. To właśnie oni, jako gospodarze świątyń, ponoszą w obecnych czasach trud opieki nad kościołami, i tymi zabytkowymi, jak i tymi współcześnie budowanymi. Szukają więc wszelkich źródeł sfinansowania utrzymania kościołów.
Z podobnym problemem boryka się proboszcz parafii w Skrzeszewie, ks. mgr Ryszard Iwaniuk, którego kościół jest wpisany do rejestru zabytków.
Wieś Skrzeszew oddalona jest od Sokołowa Podlaskiego o 18 kilometrów i leży przy drodze krajowej na odcinku Sokołów - Drohiczyn. Historia wsi sięga około sześciuset lat wstecz i jest dość bogata. Na uwagę zasługuje fakt, że w 1428 r. Wielki Książę Litewski Witold przekazał Skrzeszew Kościołowi. Dobra skrzeszewskie stały się więc własnością biskupów łuckich (Łuck - miasto na Wołyniu, obecnie Ukraina), a parafia została tu erygowana w 1466 r. Dopiero jednak po około trzystu latach doczekała się odpowiedniej świątyni. Wcześniej bowiem istniała w Skrzeszewie jedynie drewniana kaplica modlitewna. W 1501 r. akt powstania parafii odnowił biskup łucki Jan Pudełko. Budowę istniejącego do dziś murowanego kościoła w stylu barokowym pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa Męczennika rozpoczęto w 1705 r. z inicjatywy rodu Godlewskich. Fundatorem budowli był Stanisław Godlewski, stolnik nurski, dziedzic dóbr Mordy.
Należy przypomnieć, iż początek wieku XVIII to tocząca się na ziemiach polskich wojna północna i systematyczna akcja rabunkowa i niszczycielska ze strony Szwedów. Czas więc niezwykle trudny dla budowy i wyposażania świątyni. W oddalonej bowiem o kilkanaście kilometrów wsi Kożuchówek właśnie wtedy najeźdźcy ograbili i spalili doszczętnie kościół parafialny.
Budowa w Skrzeszewie trwała mimo narastających problemów. Ofiarność i potrzeba posiadania w tak trudnych czasach prawdziwej i pięknej świątyni sprawiły, że w 1733 r., dzięki zaangażowaniu i staraniom stolnika drohickiego B. Ciecierskiego, można było oddać ją do użytku publicznego. Konsekracji kościoła dokonał biskup Jan Olszański, sufragan chełmski.
Obiekt wymagał jeszcze wielu wykończeń, ale tym zajął się podskarbi nadworny litewski - dziedzic Józef Franciszek Obniski, który w 1741 r. odnowił i wyposażył wnętrze kościoła.
W 1808 r. dobra skrzeszewskie rodzina Obniskich nabyła na własność, a nowy dziedzic zdołał odbudować je ze zniszczeń po wojnach napoleońskich. Wtedy to odrestaurował kościół, wybudował cukrownię, browar, gorzelnię, młyn i zajazd.
Po około stu latach funkcjonowania, w okresie od 1837 do 1840 r. dobudowano do istniejącej bryły czterokolumnowy portyk w stylu jońskim. Jest on elementem nadającym budowli charakter stylu klasycystycznego, przypominającego wyglądem starożytne greckie świątynie.
Od 1845 r. dobra skrzeszewskie należały do rodu Ochenkowskich, którzy powiększyli uposażenie parafii oraz dokonali remontu kościoła pod koniec XIX w.
W kościele zachował się do dziś barokowy ołtarz w stylu regencji, ufundowany w 1741 r. przez wspomnianego dziedzica wsi - Obniskiego. Są też rzeźbione figury archaniołów św. Michała i Gabriela oraz bogate zwieńczenia z postaciami alegorycznymi i aniołami podtrzymującymi glob ziemski z herbem fundatora - "Lis". Jest to przepiękna całość nadająca ogólnemu wystrojowi świątyni niezapomniany urok. Podziwiać można też w kościele zachowane w dobrym stanie portrety właścicieli Obniskich, które namalowane zostały około roku 1830. Zarówno portret Franciszka Obniskiego jak i jego małżonki poddano konserwacji w 1995 r. Jest też późnogotycka figura Chrystusa Zmartwychwstałego pochodząca z XVI w. i nieco młodsza, siedemnastowieczna postać Chrystusa Frasobliwego. Uwagę zwracają również dwie postacie kobiece z XVIII w., które umieszczono w koszowo zamkniętych wnękach pod wspomnianym dobudowanym portykiem. Figury tworzą wraz z opisanym krucyfiksem udaną kompozycyjnie grupę rzeźbiarską, a gesty i dynamika harmonizują z nastrojem sceny Opłakiwania.
Wśród zabytkowych skarbów kościoła w Skrzeszewie znajduje się również relikwiarz rokokowy z XVII w. oraz pochodzący z gdańskich warsztatów złotniczych ornat z pasów kontuszowych z drugiej połowy XVIII w. Ponadto dobrze zachowały się wyroby lokalnego kowalstwa, np. zamki u drzwi wejściowych. Dzwon świątyni pochodzi z 1795 r. i został odlany przez znanego gdańskiego ludwisarza Michała Wittwercka.
Kościół w Skrzeszewie zaliczany był do najstarszych sanktuariów Maryjnych na Podlasiu i Mazowszu. Kult Matki Bożej znany był tu już w XVI w. Z tego czasu właśnie zachowały się zapisy na ołtarzu z wizerunkiem Matki Bożej. Wśród osób, które doznały szczególnej łaski od Matki Bożej należy m.in. biskup łucki Stanisław Rupniewski, Jan Sapieha - hrabia na pobliskich Bohach, podskarbi nadworny wielkiego Księstwa Litewskiego. Do 1764 r. odnotowano w księdze 72 cudowne uzdrowienia. Niestety, w czasie zaborów, po powstaniu styczniowym Sanktuarium utraciło swe znaczenie.
Ten zabytkowy kościół posiada również starą kamienną posadzkę, pod którą znajdują się podziemia ze spoczywającymi tam prochami fundatorów. Spękana, miejscami zapadająca się posadzka, jak i same podziemia, wymagają szybkiej interwencji specjalistów.
Od 1995 r. - staraniem parafian i Księdza Proboszcza - trwają prace remontowo-konserwatorskie kościoła w Skrzeszewie. Dzięki zaangażowaniu i ofiarności lokalnej społeczności oraz przy pomocy nielicznych sponsorów odnowiono już zabytkowy ołtarz główny i organy, pomalowano wnętrze świątyni, pokryto dach blachą miedzianą i odrestaurowano ściany zewnętrzne. Z pomocą finansową pospieszył również Departament Kultury, Promocji i Współpracy Zagranicznej, pokrywając część kosztów malowania kościoła ze środków przeznaczonych na konserwacje zabytków.
Należy w tym miejscu podkreślić rolę Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków - Ryszarda Głowacza, który dokłada wszelkich starań aby prace remontowo-konserwatorskie w kościele trwały nieprzerwanie. Dzięki pracy i zaangażowaniu pracowników Wojewódzkiego Oddziału Służby Ochrony Zabytków Województwa Mazowieckiego Delegatury w Siedlcach z mgr. Stanisławem Firdorczukiem na czele, świątynia w Skrzeszewie odzyskuje swą dawną świetność.
Pozostaje nadzieja, że dzięki kolejnym staraniom parafian, Księdza Proboszcza i ludzi dobrego serca ocaleje jeszcze jeden zabytek ziemi podlaskiej.