Ogólnopolski Kongres Jezusa Chrystusa Króla

Kongres odbędzie się pod hasłem "W diecezjach i parafiach +Króluj nam, Chryste!+ – realizacja Jubileuszowego Aktu Intronizacyjnego". Jego organizatorem jest Ogólnopolskie Dzieło Intronizacji Jezusa Chrystusa Króla wraz z bp. Stanisławem Jamrozkiem, delegatem KEP do spraw Ruchów Intronizacyjnych.

Obrady odbędą się w dniach 4-7 listopada w Warszawie w Domu Technika NOT.

Podziel się cytatem

"Ewangelia zaczyna od proklamacji przez Jezusa - Królestwa Bożego, który wołał: +Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię+. Natomiast dopełniając dzieła odkupienia podczas swej Męki, Chrystus potwierdził, że jest Królem. Ta ewangeliczna prawda jest ideą przewodnią działalności Ogólnopolskiego Dzieła Intronizacji Chrystusa Króla, które skupia kilka ruchów intronizacyjnych liczących w sumie kilkanaście tys. wiernych - powiedział PAP ks. prof. Marek Chmielewski z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, konsultant bp. Jamrozka.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Zaznaczył, że Ogólnopolskie Dzieło Intronizacji Chrystusa Króla, inaczej niż różne środowiska, które propagują ideę Chrystusa Króla Polski i niekiedy kwestionują Jubileuszowy Akt Intronizacyjny, podejmuje działania w duchu Kościoła katolickiego i jedności z biskupami.

Podziel się cytatem

Jak wyjaśnił - podjęliśmy pracę u podstaw, mającą na celu przede wszystkim przypomnienie tego, co jest istotą chrześcijaństwa, czyli budowaniem królestwa Bożego w sobie i wokół siebie. Z tego dopiero ma wypływać nasza postawa w życiu prywatnym, rodzinnym, publicznym, społecznym czy gospodarczym - wskazał.

Powiedział, że Ogólnopolski Kongres Jezusa Chrystusa Króla miał odbyć w ubiegłym roku z okazji 95. rocznicy wydania przez Piusa XI encykliki "Quas Primas" – ustanawiającej w Kościele - Święto Chrystusa Króla. Z powodu pandemii został przeniesiony na rok obecny i stał się okazją do obchodów piątej rocznicy wspomnianego Aktu.

W czasie Kongresu przybliżone zostanie m.in. ujęcie Królestwa Bożego w nauczaniu św. Jana Pawła II, bł. kard. Stefana Wyszyńskiego, św. s. Faustyny Kowalskiej oraz Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny.

Podziel się cytatem

Przewodniczącego Komisji Nauki Wiary KEP bp Andrzej Czaja podejmie temat biskupów i kapłanów, jako budowniczych Królestwa Bożego. Wyzwania stojące przed osobami konsekrowanymi przybliży przewodniczącego Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego bp Jacek Kiciński.

Na temat zaangażowania świeckich będą mówili Prezes Krajowego Instytutu Akcji Katolickiej Urszula Furtak, Asystent Generalny Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży ks. dr Andrzej Lubowicki oraz Przewodniczący Zarządu Fundacji Dzieło Trzeciego Tysiąclecia ks. Dariusz Kowalczyk. Podczas sesji zostanie także podjęty temat roli dzieci, młodzieży i rodzin oraz osób chorych w szerzeniu królestwa Bożego.

Reklama

W piątek 5 listopada w bazylice Świętego Krzyża mszy św. o godz. 18.00 będzie przewodniczył abp Stanisław Gądecki Przewodniczący KEP, zaś w sobotę o godz. 9.00 bp Czaja.

Kongres zwieńczy w niedzielę 7 listopada Orszak Jezusa Chrystusa Króla, który wyruszy o godz. 12.00 spod bazyliki Świętego Krzyża i przejdzie do archikatedry św. Jana Chrzciciela. Po drodze przewidziane są cztery stacje z przemówieniami. Pierwsza - przy pałacu S. Staszica, druga - obok kościoła św. Józefa Oblubieńca NMP, przy pomniku Prymasa Tysiąclecia, trzecia - przy Pałacu Prezydenckim, oraz czwarta - przy kościele akademickim św. Anny. Orszak będzie miał charakter procesji liturgicznej.

Na zakończenie Kongresu Eucharystii w archikatedrze św. Jan Chrzciciela o godz. 13.30 będzie przewodniczył metropolita szczecińsko-kamieński abp Andrzej Dzięga.

Bezpośrednim przygotowaniem do Kongresu były dziesięciodniowe rekolekcje, które zakończyły się 24 października odbyły się w sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach. Każdego dnia nauki głosił inny biskup.

Jubileuszowy Akt przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana został proklamowany w krakowskich Łagiewnikach z udziałem Episkopatu Polski i Prezydenta RP Andrzeja Dudy, w dniu 19 listopada 2016 r., na zakończenie obchodów Roku Miłosierdzia w Polsce i Jubileuszu 1050-lecia Chrztu Polski. Dzień później akt odmawiany był we wszystkich polskich kościołach podczas modlitwy przed Najświętszym Sakramentem.

W celu pogłębienia tego aktu, co roku w krakowskich Łagiewnikach, odbywały się obchody kolejnych rocznic połączone z sympozjum naukowym i celebracjami liturgicznymi z udziałem biskupów. Pochodzące z tego wydarzenia materiały służyły, jako baza do formacyjna dla wiernych. Przy tej okazji organizowany jest konkurs literacko-plastyczny dla dzieci młodzieży dotyczący tematyki Chrystusa Króla i królestwa Bożego.

Reklama

"W ciągu tych pięciu lat zostało przygotowane drugie wydanie modlitewnika pt. +Króluj nam Chryste+ oraz specjalna nowenna przed uroczystością Chrystusa Króla do wykorzystania w duszpasterstwie parafialnym. Materiały w nakładzie kilkunastu tys. egzemplarzy zostały rozesłane do wszystkich parafii i ośrodków duszpasterskich w Polsce" - powiedział ks. prof. Chmielewski.

Zespołowi KEP ds. Ruchów Intronizacyjnych przewodzi ks. bp Stanisław Jamrozek, Delegat KEP ds. Ruchów Intronizacyjnych. W skład Zespołu, oprócz kilkunastu biskupów wchodzą świeccy liderzy zrzeszeń zajmujących się "szerzeniem królestwa Chrystusowego w Polsce".

5 lutego 2019 roku powołał on Radę Ogólnopolskiego Dzieła Intronizacji Jezusa Chrystusa Króla, która zrzesza kilkanaście tysięcy wiernych z kilku ruchów, w tym m.in.: Ruch Obrony Rzeczypospolitej "Samorządna Polska", Fundacja Serca Jezusa, Rycerstwo Jezusa Chrystusa Króla, Stowarzyszenia Misjonarzy Świeckich "Inkulturacja", Stowarzyszenia "Róża", Stowarzyszenie Ruch Intronizacji Jezusa Chrystusa Króla Polski.

Czciciele Chrystusa Króla rozsiani są w całej Polsce, ale największe ich skupiska są w Krakowie, w okolicach Bielska-Białej i Żywca, Warszawy, a także w archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, gdzie jest 12 parafii pod wezwaniem Chrystusa Króla. Prężne pod tym względem jest także środowisko polskiej emigracji głównie w Chicago (PAP).

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata.
Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93).
W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć.
Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów.
Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu.
W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62).
Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła.
W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11).
Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe.
W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy.
Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy.
Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność.
Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie.
W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara.
Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa.
Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”