Reklama

Niedziela Przemyska

Międzynarodowa Konferencja Naukowa w 100. rocznicę śmierci bł. ks. Bronisława Markiewicza

Niedziela przemyska 50/2012, str. 3

[ TEMATY ]

konferencja

bł. ks. Bronisław Markiewicz

Joanna Elżbieta Potaczek

Uczestnicy odwiedzili miejsca związane z bł. ks. B. Markiewiczem

Uczestnicy odwiedzili miejsca związane z bł. ks. B. Markiewiczem

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W setną rocznicę śmierci patrona Państwowej Wyższej Szkoły Techniczno-Ekonomicznej w Jarosławiu odbyła się międzynarodowa konferencja naukowa „Wychowanie i Edukacja Wobec Współczesnych Problemów Społecznych z Perspektywy Regionu”, mająca na celu przybliżenie działalności wychowawczej powstałej na podbudowie idei markiewiczowskiej, a kultywowanej obecnie w instytucjach zarówno świeckich, jak i katolickich w kraju i za granicą.

Konferencja została zorganizowana przez: Rektora PWSTE w Jarosławiu, Kierownika Zakładu historii Kultury Europy Wschodniej Uniwersytetu Rzeszowskiego i Przełożonego Generalnego Księży Michalitów, we współpracy z Uniwersytetem Preszowskim, Ukraińskim Katolickim Uniwersytetem we Lwowie, Państwowym Uniwersytetem Pedagogicznym w Drohobyczu, Instytutem Socjologii UKSW, Katedrą Socjologii Wyższej Szkoły Opieki Zdrowotnej i Pracy Socjalnej w Bratysławie oraz Ośrodkiem Caritas w Myczkowcach.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Konferencja ta w założeniu skupiała się z jednej strony na kwestiach ściśle naukowych, zaś z drugiej na przybliżeniu miejsc związanych z życiem i działalnością bł. ks. Bronisława Markiewicza. Bardzo istotnym jej celem stała się również współpraca i wymiana doświadczeń pedagogiczno-wychowawczych pomiędzy instytucjami propagującymi założenia idei markiewiczowskiej.

Pierwsza część konferencji odbyła się w auli Biblioteki PWSTE w Jarosławiu. Uroczystego jej otwarcia dokonał rektor, prof. Wacław Wierzbieniec. Słowo wstępne wygłosił ks. dr Bogdan Prach, prorektor Ukraińskiego Katolickiego Uniwersytetu we Lwowie. Wystąpienia rozpoczął referat pt. „Bł. ks. Bronisław Markiewicz: kapłan, wychowawca, społecznik”, autorstwa ks. Kazimierza Radzika, przełożonego generalnego Księży Michalitów. Następnie wystąpił prof. Wacław Wierzbieniec, przedstawiając „Ideę dobroczynności w działalności ks. Bronisława Markiewicza”. Kolejne referaty wygłosili: ks. prof. Tadeusz Bąk, ks. dr Marcin Aleksander Różański, ks. Leszek Przybylski, ks. Bogdan Janik oraz ks. prof. Janusz Mierzwa.

Reklama

Następnym etapem konferencji było przedstawienie miejsc związanych z postacią ks. Bronisława. Pierwszym z nich był Pruchnik - miejsce jego narodzin i dzieciństwa.

W kościele parafialnym odbyła się Msza św. dziękczynna za beatyfikację Błogosławionego, której przewodniczył ks. Kazimierz Radzik. Z kościoła przedstawiciele PWSTE udali się na miejscowy cmentarz, żeby zapalić znicze na grobie matki ks. Bronisława, Marii Markiewicz, a następnie do Miejsca Piastowego, gdzie zwiedzili muzeum ks. Markiewicza oraz uczestniczyli w wieczornym nabożeństwie dziękczynnym.

Kolejny dzień rozpoczął się Mszą św. o wstawiennictwo i opiekę bł. ks. Bronisława Markiewicza nad PWSTE w Jarosławiu. Podczas uroczystego śniadania Rektor PWSTE oraz współorganizatorzy konferencji otrzymali pamiątkowe obrazy i ikony, a pozostali uczestnicy różańce poświęcone przez Ojca Świętego. Kolejnym miejscem odwiedzin był Dom Macierzysty Sióstr Michalitek, gdzie goście zwiedzili muzeum poświęcone współzałożycielce Zgromadzenia, m. Annie Kaworek, Janowi Pawłowi II i Ojcu Założycielowi oraz muzeum misyjne. Mogli także przekonać się, jak ponadczasowe zasady wychowania markiewiczowskiego stosuje się w praktyce w Katolickiej Placówce Wychowawczej.

Kolejnym etapem konferencji było zwiedzenie Ośrodka Caritas Diecezji Rzeszowskiej w Myczkowcach, gdzie obejrzano Centrum Kultury Ekumenicznej, z usytuowanymi na jego terenie miniaturami cerkwi, miejscowy kościół, kawiarnię św. Franciszka oraz Ogród Biblijny. Kolejny, a zarazem ostatni dzień spotkania zakończył się Mszą św. dziękczynną oraz podsumowaniem tak wyjątkowego przedsięwzięcia, które przedstawiło uczestnikom niezwykłą drogę kapłańską, wychowawczą i edukacyjną wielkiego człowieka, jakim był ks. Bronisław Markiewicz.

Idea markiewiczowska jest ciągle żywa. Minęło ponad sto lat, a przesłanie ks. Bronisława nadal pozwala uczyć młodzież życia według zasad powściągliwości i pracy, w duchu miłości do Boga i ludzi, w wierze i modlitwie, które dają siłę do pokonywania wszelkich przeciwności losu. Postać Ojca Założyciela jest w dzisiejszych czasach przekazem i symbolem głębokiej wiary, samozaparcia w działaniu oraz wychowania w miłości. Właśnie według tych idei, wychowaniem i nauczaniem młodzieży kieruje PWSTE w Jarosławiu, stawiając sobie za główny cel kultywowanie założeń wychowawczo-dydaktycznych wielkiego mistrza oraz upowszechnianie ich wśród społeczności akademickiej poprzez uroczystości, wystawy, konferencje oraz wyjazdy dydaktyczne, upamiętniające ponadczasowe dzieło wychowawcze wielkiego patrona szkoły.

2012-12-31 00:00

Ocena: +4 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Kardynał O’Malley dziękuje za organizację konferencji w Warszawie

Z podziękowaniem za współpracę w organizacji międzynarodowej konferencji „Naszą wspólną misją ochrona dzieci Bożych”, która odbyła się w dniach 19-21 września 2021 r. w Warszawie, zwrócił się do organizatorów kard. Sean O’Malley OFMCap., przewodniczący Papieskiej Komisji ds. Ochrony Małoletnich.

„Celem tego seminarium – podkreślił kard. O’Malley – było zgromadzenie przywódców Kościoła i profesjonalistów ochrony w lokalnym kontekście Europy Środkowej i Wschodniej, aby promować większą świadomość wpływu wykorzystywania seksualnego na dzieci i zależnych dorosłych, aby dzielić się wiedzą i zasobami z tymi, którzy chcą ulepszyć politykę i struktury zapobiegania wykorzystaniu w ich lokalnych uwarunkowaniach”. Jak zaznaczył Przewodniczący Papieskiej Komisji ds. Ochrony Małoletnich, „ten cel został w pełni osiągnięty podczas tego seminarium”. Jednocześnie zauważył, że „był to pierwszy krok na drodze do stworzenia szerszej sieci ochronnej między rzeczywistościami kościelnymi waszego regionu”.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Miłość za miłość. Lublin w 10 rocznicę kanonizacji Jana Pawła II

2024-04-29 03:44

Tomasz Urawski

Lublin miał szczególny powód do świętowania kanonizacji św. Jana Pawła II. Przez 24 lata był on naszym profesorem i wiele razy podkreślał związki z Lublinem – mówi kapucyn o. Andrzej Derdziuk, profesor teologii moralnej KUL, kierownik Katedry Bioetyki Teologicznej KUL. 27 kwietnia 2014 r., na uroczystość kanonizacji Jana Pawła II z Lublina do Rzymu udała się specjalna pielgrzymka z władzami KUL. - Na frontonie naszego uniwersytetu zawisł olbrzymi baner z wyrażeniem radości, że nasz profesor jest świętym. Były także nabożeństwa w lubelskich kościołach, sympozja i zbieranie publikacji na temat Jana Pawła II – wspomina.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję