400 lat Karmelu terezjańskiego w Polsce

Niedziela szczecińsko-kamieńska 3/2013, str. 6-7

Bożena Buła

[ TEMATY ]

jubileusz

Karmel

Archiwum wspólnoty

Uroczystości jubileuszowe w szczecińskim Karmelu

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W ubiegłym roku minęło 400 lat od przybycia pierwszych karmelitanek bosych do Polski. 26 maja 1612 r. na zaproszenie polskich karmelitów bosych dotarły do Krakowa 4 mniszki z Flandrii (z Niderlandów, obecnie Belgia). Jedną z nich była s. Maria od Trójcy Świętej - pierwsza przeorysza klasztoru pw. św. Marcina. Była ona wychowanką Matki Anny od Jezusa - jednej z pierwszych duchowych córek św. Teresy w zreformowanym Karmelu i spadkobierczynią św. Jana od Krzyża.

Św. Teresa z Ávila założyła 17 klasztorów w Hiszpanii. Następne fundacje powstały we Włoszech (w roku 1590), we Francji (1604), w Belgii (1607) i w roku 1612 w Polsce. W 50 lat od założenia pierwszego klasztoru pw. św. Józefa w Ávila (rok 1562) Karmel Terezjański został zaszczepiony na gruncie polskim. Obecnie istnieje w Polsce 29 klasztorów Karmelitanek Bosych w dwóch prowincjach Zakonu: krakowskiej (12 klasztorów) i warszawskiej (17 klasztorów).

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Obchody 400-lecia przybycia karmelitanek do Polski rozpoczęła uroczysta Eucharystia pod przewodnictwem generała Zakonu Karmelitów Bosych o. Saverio Cannistrŕ OCD w klasztorze krakowskim przy ul. Kopernika. Zostały przygotowane wystawy, zorganizowane sympozja i konferencje. Jubileusz obchodziły wszystkie wspólnoty karmelitańskie w Polsce, w tym szczeciński Karmel.

Reklama

Warto wspomnieć, że dziękczynną Mszę św. sprawował abp Andrzej Dzięga wraz z kilkunastoma kapłanami w uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Całą kaplicę wypełniali uczestnicy jubileuszowego dziękczynienia za obecność Karmelu w Polsce i w Szczecinie, na ziemi nad Odrą i Bałtykiem.

Ksiądz Arcybiskup w homilii powiedział o pragnieniu swego poprzednika abp. Kazimierza Majdańskiego, aby na tej ziemi powstał klasztor kontemplacyjny. Pasterz archidiecezji wskazał na kontekst historyczno-społeczny mieszkańców Pomorza, pilną potrzebę błagania o przebaczenie i łaskę pojednania dla obecnych oraz minionych pokoleń. Mniszki wstawiają się do Boga za ludem tej ziemi i błagają o Boże miłosierdzie. Szczególnie modlą się o powołania kapłańskie i za kapłanów.

Siostry przygotowały okolicznościową wystawę o powstaniu szczecińskiej fundacji, zawierającą m.in. genealogię fundacji polskich karmelitanek bosych, w tym szczecińskiej.

16 czerwca ub.r. Wspólnota Karmelu Miłości Miłosiernej obchodziła 15. rocznicę śmierci pierwszej przeoryszy Matki Teresy od Niepokalanego Serca Maryi. Piszę o tym, gdyż historia Matki Teresy wpisuje się w historię polskiego Karmelu. W Eucharystii w intencji Matki Teresy uczestniczyło kilku kapłanów, najmłodsza siostra Jadwiga z rodziną i grono „najstarszych” przyjaciół i dobrodziejów Karmelu. Homilię wygłosił ks. dr Jan Mazur, w której przybliżył historię życia śp. Matki Teresy.

Reklama

Warto bliżej poznać pierwszą przeoryszę szczecińskiego Karmelu, w którym przeżyła 14 lat. Siostra Teresa od Niepokalanego Serca Maryi, z domu Anna Czarnecka, urodziła się 19 lipca 1926 r. Do wybuchu II wojny światowej mieszkała w rodzinnym majątku w Przybysławiu k. Jarocina. Jadwiga i Antoni Czarneccy byli wykształceni, pielęgnowali polskie tradycje i praktykowali głęboką wiarę. Żyli chrześcijaństwem ewangelicznym i wdrażali w nie dzieci przez regularne życie sakramentalne, modlitwę i uczynki miłosierdzia wobec najbardziej potrzebujących. Znajdowało to swoje odzwierciedlenie w dbałości o wysoki poziom życia materialnego i moralnego ludzi zatrudnionych w majątku.

Państwo Czarneccy dbali o wszechstronną edukację dzieci, która początkowo odbywała się w domu i po każdym roku kończyła się egzaminem państwowym. Przed wojną Anna rozpoczęła naukę w gimnazjum w Poznaniu. Rodzice zatroszczyli się także o naukę języków obcych przez swoje dzieci. W domu była rodowita Francuzka, nauczycielka, dzięki temu Ania znała doskonale język francuski, a także niemiecki, włoski i łacinę. W późniejszym okresie znajomość języków wykorzystywała do tłumaczenia książek i prowadzenia korespondencji zakonnej.

W czasie II wojny światowej rodzina Czarneckich przeżyła wysiedlenie, głód i bezdomność, ale doświadczała też opieki Opatrzności Bożej. Zawierucha wojenna rzuciła ich do Warszawy. W 1940 r. Ania kontynuowała naukę u Sióstr Niepokalanek w Szymanowie, gdzie nadrobiła zaległości i przed Powstaniem Warszawskim zdała maturę. Na początku sierpnia 1944 r. Niemcy deportowali rodzinę do obozu wysiedleńców pilnowanych przez własowców. Ojciec został przez nich rozstrzelany na oczach rodziny. W marcu 1945 r. wrócili do rodzinnego Przybysławia. Majątek został objęty reformą rolną, więc pani Jadwiga z szóstką dzieci osiedliła się w Racocie, gdzie założyła fermę drobiową. Anna uczyła w szkole w Jarocinie i udzielała korepetycji.

Reklama

11 lutego 1946 r. Anna wstąpiła do poznańskiego Karmelu. To pragnienie nosiła w sobie od trzeciego roku życia. Później jako 15-letnia dziewczyna dzięki światłu otrzymanemu na modlitwie upewniła się, że Karmel ma być miejscem, w którym całą siebie odda Panu Jezusowi. W dniu obłóczyn w habit karmelitański otrzymała nowe imię siostra Teresa od Niepokalanego Serca Maryi. Profesję wieczystą złożyła 2 lutego 1951 r. W poznańskiej wspólnocie przeżyła 9 lat. W styczniu 1955 r. wyjechała wraz z grupą sióstr na fundację do Częstochowy. Po drodze zatrzymały się w krakowskim Karmelu przy ul. Kopernika, gdzie 2 lata oczekiwały na fundację. Jest to jedyny klasztor, który od 1725 r. przetrwał do naszych czasów. Na początku lat 80. XX wieku Wspólnota Karmelu w Częstochowie została poproszona przez ówczesnego pasterza diecezji szczecińsko-kamieńskiej bp. Kazimierza Majdańskiego o fundację w Szczecinie. Siostry przyjęły zaproszenie i rozpoczęto starania o założenie nowej fundacji, po 26 latach budowania wspólnoty częstochowskiej.

25 marca 1983 r. przyjechały do Szczecina dwie siostry: Teresa od Niepokalanego Serca Maryi i Miriam od Krzyża, które przez pierwsze miesiące prowadziły prawie pustelnicze życie. Miały czuwać nad budową klasztoru. Gdy w listopadzie przyjechały z Częstochowy kolejne dwie siostry, rozpoczęły życie wspólnotowe.

W czerwcu 1984 r. wstąpiła pierwsza postulantka, a we wrześniu druga (obie z naszej diecezji). Od początku fundacji Matka Teresa była mianowana wikarią, a gdy otworzono nowicjat pełniła obowiązki mistrzyni nowicjatu.

11 lutego 1996 r. siostry obchodziły 50-lecie wstąpienia Matki do Karmelu. Pytana o sposób przeżycia tylu lat w zakonie, odpowiedziała „Jestem wciąż na początku drogi”.

Matka Teresa od Niepokalanego Serca Maryi zmarła 15 czerwca 1997 r. Była wierną córką św. Teresy od Jezusa, żyła duchowością karmelitańską w wierze, miłości i pokorze.

2013-01-17 14:13

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Przed Matką Miłosierdzia

Niedziela łódzka 50/2013, str. 6-7

Henryk Tomczyk

[ TEMATY ]

jubileusz

odpust

Henryk Tomczyk

Jubileusz 30-lecia istnienia, połączony z uroczystością odpustu ku czci Najświętszej Maryi Panny Ostrobramskiej Matki Miłosierdzia, świętowała 17 listopada wspólnota parafii Miłosierdzia Bożego w Łodzi-Teofilowie. Mszy św. dziękczynnej sprawowanej w parafialnej świątyni przewodniczył metropolita łódzki abp Marek Jędraszewski, a w koncelebrze uczestniczyło kilkudziesięciu kapłanów diecezjalnych i zakonnych: księża pochodzący z parafii Miłosierdzia Bożego, byli i obecni jej wikariusze, kapłani z dekanatu Łódź-Teofilów i księża zaprzyjaźnieni z parafią. Na uroczystość – obok kapłanów, sióstr zakonnych ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, parafian – przybyły asysty z parafii Matki Bożej Bolesnej, Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny, św. Jana Chrzciciela i Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Liturgię uświetniła obecność parafialnego pocztu sztandarowego oraz pocztu Katolickiego Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Pawła II wraz z delegacją młodzieży. Całe zgromadzenie dziękowało Bożej Opatrzności za 30 lat istnienia parafii. Dziękczynienie łączyło się z modlitwą w intencji miejscowej wspólnoty.

CZYTAJ DALEJ

Dlaczego godzina dziewiąta jest godziną piętnastą?

Niedziela lubelska 16/2011

Jadwiga Michalczyk

Triduum Paschalne przywołuje na myśl historię naszego zbawienia, a tym samym zmusza do wejścia w istotę chrześcijaństwa. Przeżywanie tych najważniejszych wydarzeń zaczyna się w Wielki Czwartek przywołaniem Ostatniej Wieczerzy, a kończy w Wielkanocny Poranek, kiedy zgłębiamy radosną prawdę o zmartwychwstaniu Chrystusa i umacniamy nadzieję naszego zmartwychwstania. Wszystko osadzone jest w przestrzeni i czasie. A sam moment śmierci Pana Jezusa w Wielki Piątek podany jest z detaliczną dokładnością. Z opisu ewangelicznego wiemy, że śmierć naszego Zbawiciela nastąpiła ok. godz. dziewiątej (Mt 27, 46; Mk 15, 34; Łk 23, 44). Jednak zastanawiający jest fakt, że ten ważny moment w zbawieniu świata identyfikujemy jako godzinę piętnastą. Uważamy, że to jest godzina Miłosierdzia Bożego i w tym czasie odmawiana jest Koronka do Miłosierdzia Bożego. Dlaczego zatem godzina dziewiąta w Jerozolimie jest godziną piętnastą w Polsce? Podbudowani elementarną wiedzą o czasie i doświadczeniami z podróży wiemy, że czas zmienia się wraz z długością geograficzną. Na świecie są ustalone strefy, trzymające się reguły, że co 15 długości geograficznej czas zmienia się o 1 godzinę. Od tej reguły są odstępstwa, burzące idealny układ strefowy. Niemniej, faktem jest, że Polska i Jerozolima leżą w różnych strefach czasowych. Jednak jest to tylko jedna godzina różnicy. Jeśli np. w Jerozolimie jest godzina dziewiąta, to wtedy w Polsce jest godzina ósma. Zatem różnica czasu wynikająca z położenia w różnych strefach czasowych nie rozwiązuje problemu zawartego w tytułowym pytaniu, a raczej go pogłębia. Jednak rozwiązanie problemu nie jest trudne. Potrzeba tylko uświadomienia niektórych faktów związanych z pomiarem czasu. Przede wszystkim trzeba mieć na uwadze, że pomiar czasu wiąże się zarówno z ruchem obrotowym, jak i ruchem obiegowym Ziemi. I od tego nie jesteśmy uwolnieni teraz, gdy w nauce i technice funkcjonuje już pojęcie czasu atomowego, co umożliwia jego precyzyjny pomiar. Żadnej precyzji nie mogło być dwa tysiące lat temu. Wtedy nawet nie zdawano sobie sprawy z ruchów Ziemi, bo jak wiadomo heliocentryczny system budowy świata udokumentowany przez Mikołaja Kopernika powstał ok. 1500 lat później. Jednak brak teoretycznego uzasadnienia nie zmniejsza skutków odczuwania tych ruchów przez człowieka. Nasze życie zawsze było związane ze wschodem i zachodem słońca oraz z porami roku. A to są najbardziej odczuwane skutki ruchów Ziemi, miejsca naszej planety we wszechświecie, kształtu orbity Ziemi w ruchu obiegowym i ustawienia osi ziemskiej do orbity obiegu. To wszystko składa się na prawidłowości, które możemy zaobserwować. Z tych prawidłowości dla naszych wyjaśnień ważne jest to, że czas obrotu Ziemi trwa dobę, która dzieli się na dzień i noc. Ale dzień i noc na ogół nie są sobie równe. Nie wchodząc w astronomiczne zawiłości precyzji pomiaru czasu możemy przyjąć, że jedynie na równiku zawsze dzień równy jest nocy. Im dalej na północ lub południe od równika, dystans między długością dnia a długością nocy się zwiększa - w zimie na korzyść dłuższej nocy, a w lecie dłuższego dnia. W okolicy równika zatem można względnie dokładnie posługiwać się czasem słonecznym, dzieląc czas od wschodu do zachodu słońca na 12 jednostek zwanych godzinami. Wprawdzie okolice Jerozolimy nie leżą w strefie równikowej, ale różnica między długością między dniem a nocą nie jest tak duża jak u nas. W czasach życia Chrystusa liczono dni jako czas od wschodu do zachodu słońca. Część czasu od wschodu do zachodu słońca stanowiła jedną godzinę. Potwierdzenie tego znajdujemy w Ewangelii św. Jana „Czyż dzień nie liczy dwunastu godzin?” (J. 11, 9). I to jest rozwiązaniem tytułowego problemu. Godzina wschodu to była godzina zerowa. Tymczasem teraz godzina zerowa to północ, początek doby. Stąd współcześnie zachodzi potrzeba uwspółcześnienia godziny śmierci Chrystusa o sześć godzin w stosunku do opisu biblijnego. I wszystko się zgadza: godzina dziewiąta według ówczesnego pomiaru czasu w Jerozolimie to godzina piętnasta dziś. Rozważanie o czasie pomoże też w zrozumieniu przypowieści o robotnikach w winnicy (Mt 20, 1-17), a zwłaszcza wyjaśni dlaczego, ci, którzy przyszli o jedenastej, pracowali tylko jedną godzinę. O godzinie dwunastej zachodziło słońce i zapadała noc, a w nocy upływ czasu był inaczej mierzony. Tu wykorzystywano pianie koguta, czego też nie pomija dobrze wszystkim znany biblijny opis.

CZYTAJ DALEJ

Abp Depo: Wielki Piątek to nie teatr

2025-04-18 22:19

Maciej Orman

Liturgia Męki Pańskiej

bazylika Świętych Apostołów Piotra i Pawła

Maciej Orman/Niedziela

– W każdej Eucharystii Jezus oddaje swoje życie za nas. To nie jest teatr, to jest zaproszenie – powiedział abp Wacław Depo. W Wielki Piątek metropolita częstochowski przewodniczył Liturgii Męki Pańskiej w bazylice Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Zawierciu.

W homilii hierarcha przypomniał, że „Chrystus zbawił nas nie za cenę czegoś przemijającego – złota czy srebra, ale za cenę swojej Krwi, męki i śmierci, abyśmy mieli życie wbrew prawu śmierci”.

CZYTAJ DALEJ

Reklama