Z Watykanu

Droga do kanonizacji otwarta

Wkrótce kanonizacja bł. Jana Pawła II

Dnia 5 lipca 2013 r., za zgodą papieża Franciszka, Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wydała dekret uznający cud przypisywany wstawiennictwu bł. Jana Pawła II. Tym samym dla Papieża Polaka została otwarta droga do kanonizacji.

- Ogromna radość i satysfakcja - tymi słowami ks. prał. Sławomir Oder, postulator procesu kanonizacyjnego Jana Pawła II, skomentował dekret Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Odnosząc się do niedyskrecji mediów, informujących o rodzaju cudu, ks. Oder potwierdził jedynie, że chodzi o przypadek kobiety z Ameryki Środkowej. Osoba ta była chora na tętniaka mózgu.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W związku z sugestiami mówiącymi o ewentualnej wspólnej kanonizacji dwóch papieży: Jana Pawła II i Jana XXIII, ks. Oder zaznaczył, że Ojciec Święty autoryzował publikację dekretów dotyczących obu błogosławionych. - Trudno mi w tej chwili powiedzieć, czy rzeczywiście te sugestie będą potwierdzone. To nie leży w mojej kompetencji - stwierdził postulator procesu kanonizacyjnego Jana Pawła II. Data konsystorza, na którym zapadną decyzje co do kanonizacji, zostanie wyznaczona przez Ojca Świętego.

Reklama

Po ogłoszeniu decyzji papieża Franciszka o zatwierdzeniu dekretów dotyczących kanonizacji obu błogosławionych biskupów Rzymu watykański dziennik „L’Osservatore Romano” zapytał prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Angelo Amato o to, co łączy Jana XXIII i Jana Pawła II i jak ocenia on ich sylwetki. Kard. Amato powiedział, że połączyły ich Maryja i Sobór. - Obaj przyszli święci papieże, chociaż żyli w różnych okresach, mają wiele wspólnego, zwłaszcza żywą pobożność maryjną, a na ich życie i działalność duży wpływ wywarł Sobór Watykański II - wyjaśnił.

Rzym - Rio de Janeiro

Kluczyki do papamobilu dla papieża Franciszka

Papież Franciszek otrzymał 3 lipca w Watykanie kluczyki do papamobilu, z którego będzie korzystał podczas Światowych Dni Młodzieży pod koniec lipca br. w Rio de Janeiro. Symbolicznie kluczyki przekazał Papieżowi szef firmy Daimler-Benz - Dieter Zetsche.

Według informacji firmy, kontakt z Watykanem datuje się od 1930 r. Wtedy to papieżowi Piusowi XI (1922-39) przekazano auto Nürburg 460 Pullman. Jan XXIII (1958-63) otrzymał Mercedesa 300D-Automatic, Pawłowi VI (1963-78) ofiarowano auto Mercedes 600 Pullmann Landaulet, a następnie 300 SEL. Od 1980 r. firma przekazywała auta terenowe klasy G jako papamobile dla Jana Pawła II do przejazdów na Placu św. Piotra, a później modele klasy M, z których korzystał także Benedykt XVI. Po wykorzystaniu papamobile pozostawały w Muzeach Watykańskich lub w muzeum Mercedes-Benz w Stuttgarcie.

Janowi Pawłowi II podczas podróży zagranicznych w pierwszych latach pontyfikatu - do zamachu 13 maja 1981 r. pojazdy przygotowywały kraje goszczące. W czerwcu 1979 r. podczas pierwszej pielgrzymki do Polski Ojciec Święty korzystał z papamobilu zbudowanego w Starachowicach na bazie ciężarówki Star 660.

Rok Wiary

Dzień seminarzystów i nowicjuszy zakonnych

Reklama

W ramach Roku Wiary 6 tys. seminarzystów, nowicjuszy i nowicjuszek zakonnych z całego świata wzięło udział w specjalnym dniu im poświęconym. Wydarzenie to, choć nazywa się „dniem”, w rzeczywistości objęło niemal 4 dni - od 4 do7 lipca br. W tym czasie kandydaci do kapłaństwa i życia zakonnego modlili się, mogli pogłębiać swoją wiarę i poznawali Wieczne Miasto.

Kulminacją Dnia seminarzystów, nowicjuszy i nowicjuszek była Msza św. z papieżem Franciszkiem w niedzielę 7 lipca w Bazylice Watykańskiej. - Nie mogło zabraknąć w ciągu tego Roku Wiary tak ekspresyjnego momentu - stwierdził podczas prezentacji wydarzenia jego organizator - abp Rino Fisichella, kierujący Papieską Radą ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji. - Należało zaznaczyć radość tak wielu młodych, którzy przyjmują powołanie i mimo różnych trudności życiowych z odwagą dokonują aktu, który obejmuje całe ich jestestwo. Należy życzyć, aby te dni intensywnej modlitwy, refleksji, przyjaźni, śpiewu i radości rozbudziły we wszystkich, od uczestników poczynając, prawdziwe poczucie aktywnego i owocnego udziału w życiu Kościoła.

Wśród przedstawicieli 66 krajów świata byli także Polacy. Do Rzymu na spotkanie wiary udało się ponad 600 seminarzystów i adeptów życia zakonnego.

Uczta w Ogrodach Watykańskich

Kolacja dla ubogich

Ponad 200 osób skorzystało z charytatywnej kolacji, którą urządzono 1 lipca br. w Ogrodach Watykańskich. Organizatorem przedsięwzięcia było stowarzyszenie „Circolo di San Pietro”, wspierające Ojca Świętego w dziełach dobroczynnych na terenie Wiecznego Miasta. Kolację dla ubogich przy grocie lurdzkiej przygotowano na cześć papieża Franciszka.

- Przeżyliśmy ten dzień w wielkiej pogodzie ducha i radości - powiedział asystent kościelny Kręgu św. Piotra, ks. prał. Franco Camaldo. - Wieczerza spotkała się z dużym uznaniem naszych podopiecznych, bo była bardzo obfita i smaczna. Do stołu służyli m.in. kard. Giuseppe Bertello, przewodniczący Gubernatoratu Państwa Watykańskiego, książę Torlonia, a także ja - stwierdził ks. prał. Camaldo. Kolacja dla ubogich była pokłosiem zbiórki na tzw. obol św. Piotra, którą „Circolo di San Pietro” urządziło z końcem czerwca w papieskich bazylikach Rzymu.

* * *

Uczmy się „tracić” życie dla Chrystusa zgodnie z logiką daru i poświęcenia. Z Chrystusem niczego nie tracimy!
Wpis papieża Franciszka na portalu Twitter

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”