Spotkania ze świętymi

Z o. dr. Marianem Sojką CSsR rozmawia Helena Maniakowska

Helena Maniakowska

[ TEMATY ]

wykład

Archiwum parafii

"Spotkania ze świętymi" odbywają się w parafialnej kawiarence

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

HELENA MANIAKOWSKA: – Rozpoczynał Ojciec cykl wykładów w kościele ojców Redemptorystów nt. „Spotkania ze świętymi”. Świętego traktujemy jako orędownika u Boga w trudnych sytuacjach, jednocześnie mamy w nim wzór postępowania. Czy wzory nie ograniczają naszej wolności?

O. DR MARIAN SOJKA CSsR: – Trzeba zauważyć, że przez sakrament chrztu wszyscy jesteśmy włączeni w Kościół i powołani do świętości. Na tym fundamencie powinniśmy budować nasze życie chrześcijańskie, a poszczególne wybory mają być tego konsekwencją. Święci nam w tym pomagają. Często uciekamy się do nich w trudnych sytuacjach, ale oni są naszymi orędownikami w codziennym życiu. Wszak mamy też swoich ulubionych świętych, którzy są przez nas przywoływani i nam towarzyszą w codziennym życiu. Są dla nas wzorem. Świętość jednak jest dla nas wszystkich propozycją i zaproszeniem, aby przyjąć właśnie taki sposób postępowania. Mówił o tym często św. Jan Paweł II: „Wszyscy jesteśmy wezwani do świętości. Tylko święci mogą odnowić ludzkość”. Dalej pytał: „Czy dziś można być świętym? Gdybyśmy mieli liczyć tylko na ludzkie siły, cel ten zdawałby się być nieosiągalny”. Następnie Ojciec Święty dał drogowskazy, że świętym można być w każdym czasie. W Krakowie wskazał na postacie świeckich – Jerzego Ciesielskiego (1929-70) i Jana Tyranowskiego (1901-47). Święty Papież często ich spotykał. Błogosławieni i kanonizowani są typem ludzi, którzy mają jakiś charyzmat, szczególną zażyłość z Panem Bogiem, ale w żadnej mierze ci święci nie ograniczają naszej wolności, oni nam dają propozycję życia. Każdy święty jest widzialnym, autentycznym świadkiem świętości Kościoła, staje się światłem dla świata i ludzi sobie współczesnych. Święci są rzecznikami Pana Boga, a także chronią Kościół przed miernością i pobudzają Kościół do wewnętrznej odnowy.

– Młodzież nie lubi wymagać od siebie. Dlaczego warto wymagać od siebie i mieć wzorce?

– We wszystkich orędziach, które św. Jan Paweł II kierował do młodzieży, podkreślał, aby młodzi nie lękali się świętości. Mówił: „Wzbijajcie się na wysokie szczyty, bądźcie pośród tych, którzy pragną osiągnąć cele godne synów Bożych. Bóg pragnie, aby wszyscy byli święci, miejcie świętą ambicję być świętymi, tak jak On jest święty”. Zauważa też, że są dwie postawy wśród młodzieży – jedni to tacy, którzy lubią i potrafią wymagać od siebie, i tacy, którzy tego nie chcą. Czy warto? Święty Papież też odpowiada, że „tak jak sól nadaje smak pożywieniu, tak świętość nadaje pełny sens życiu, czyniąc je odblaskiem chwały Bożej”. Warto wymagać, bo nasze życie staje się sensowne, ma cel, walory. Wymagając od siebie, czynimy świat lepszym, dajemy świadectwo o wierze, którą wyznajemy. Wszystkie argumenty prowadzą na trop Chrystusa i tego ostatecznego celu, jakim jest zbawienie w naszej pielgrzymce po ziemi, która jest darem i zadaniem dla każdego z nas.

Najbliższe „Spotkanie ze świętymi” odbędzie się 20 listopada o godz. 19 w kawiarence pod kościołem pw. św. Józefa w Toruniu. W poznawaniu życia św. Charbela pomoże dr Paweł Wudarski

* * *

O. dr Marian Sojka CSsR
Przez 8 lat przebywał w Rzymie, gdzie m.in. jako korespondent radiowy pełnił posługę dla Radia Maryja

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2014-11-13 10:41

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Jan Paweł II o kulturze

Niedziela legnicka 29/2014

Ks. Andrzej Ziombra

[ TEMATY ]

wykład

ANDRZEJ POTYCZ

Termin „kultura” pochodzi od łacińskiego czasownika „colo, colere, cultum” i oznacza uprawę ziemi. Jego najbliższym greckim odpowiednikiem jest czasownik „polein”, czyli czynność orania ziemi. Słowa „cultura” używa także Cyceron, ale nadaje mu jednak sens przenośny: „Cultura animi philosophia est” („Filozofia jest uprawą ducha”). Pojawia się zatem owo pojęcie w sensie uprawy ducha, kultury ducha poprzez uszlachetnianie ludzkiego umysłu filozofią. Takie jednak rozumienie kultury miało już swój wcześniejszy kontekst. Wyraz ten od czasów Warrona i Cycerona, obok starszego, potocznego znaczenia, posiada jeszcze węższe określenie jako wyrobienie w człowieku jego właściwego charakteru i prawdziwego człowieczeństwa. Można stwierdzić, że w kulturze greckiej już od samego początku zauważalny był człowiek, który rozwijał się w sferze „bonus artis”, co odróżniało go od świata zwierzęcego. Do „bonus artis” (sztuk dobrych) zaliczano m.in.: poezję, retorykę, filozofię. Te dziedziny były uznawane za wartościowe, ponieważ posiadają one zdolność do uformowania prawego człowieka w jego prawdziwym i doskonałym kształcie.

CZYTAJ DALEJ

Niebo – misja na co dzień!

2024-05-07 08:46

Niedziela Ogólnopolska 19/2024, str. 22

O. Krzysztof Osuch, jezuita

[ TEMATY ]

homilia

Karol Porwich/Niedziela

Zmartwychwstały Pan dał swoim uczniom wystarczająco wiele dowodów na to, że żyje. A teraz, przed wstąpieniem do Ojca, przygotowuje ich do nowego etapu w dziejach zbawienia ludzkiej rodziny. Rozstający się z Apostołami Pan objawia im swoje (i Ojca) dalekosiężne plany. Oto dość zwyczajni ludzie – uczniowie Jezusa, chrześcijanie – mają maksymalnie zaangażować się w rozwój królestwa Bożego na ziemi. Wnet ruszą w świat z Dobrą Nowiną. Pamiętają też, że mają się modlić, wiedzą, jak to czynić i o co prosić Ojca: „Przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi”. Podczas licznych spotkań ze Zmartwychwstałym uczniowie zostali obdarowani tchnieniem Ducha Pocieszyciela. Ale będzie Go „więcej”. Jezus uroczyście obiecał, że wydarzy się cud zstąpienia Ducha Świętego, który obdarzy uczniów mocą i licznymi nadprzyrodzonymi darami. Tak wyposażeni będą zdolni nieść Ewangelię „aż po krańce ziemi”. Dobra Nowina o zbawieniu powinna być zaniesiona do wszystkich ludzi. A tymczasem Jezus – po wydaniu misyjnego polecenia i złożeniu obietnicy – „uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy jeszcze wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba»”. Osamotnieni uczniowie, a po nich kolejne pokolenia wierzących mają się przystosować do nowego rodzaju obecności Zbawiciela. Już się boleśnie przekonali, że nie potrafią zatrzymać Go przy sobie. Teraz mają codziennie pielęgnować i doskonalić sztukę słuchania słowa Bożego, by odradzała się i rosła ich ufna wiara w Jezusa obecnego pośród nich – obecnego i udzielającego się szczególniej w eucharystycznej Ofierze i Uczcie.

CZYTAJ DALEJ

Ukraina: papieska korona dla Matki Bożej w Fastowie

2024-05-12 15:33

Beata Zajączkowska
/KAI

Grażyna Kołek

W przededniu rocznicy objawień fatimskich papieską koronę otrzymała figura Matki Bożej w Fastowie. W tym ukraińskim mieście leżącym nieopodal Kijowa działa dominikański Dom św. Marcina de Porres, stanowiący jeden z największych hubów humanitarnych w tym ogarniętym wojną kraju. Maryjna figura powstała dwa lata po objawieniach w Fatimie i przechowywana jest w miejscowym kościele Podwyższenia Krzyża Świętego, ważnym punkcie modlitwy o pokój na Ukrainie.

Odpowiedzialnym za funkcjonowanie ośrodka w Fastowie jest ukraiński dominikanin ojciec Mykhaiło Romaniw, który współpracuje z całą rzeszą świeckich wolontariuszy. „Pomysł koronacji wziął się stąd, że nasz parafianin, pan Aleksander Łysenko, na jednej ze stron antykwarycznych znalazł figurę Matki Bożej Fatimskiej. Figura jest drewniana, ma 120 centymetrów wysokości. Pochodzi z Fatimy i została wyprodukowana w 1919 roku. To nas bardzo zainteresowało” - mówi Radiu Watykańskiemu ojciec Romaniw. Jak podkreśla, „drugą ważną rzeczą było to, że Matka Boża Fatimska właśnie w tym kontekście wojny prosiła o to, aby się modlić za Rosję. To jest bardzo ważne i od zawsze pamiętałem, iż żadne inne objawienie nigdy nie mówi o Rosji”.

CZYTAJ DALEJ

Reklama