Zadziwiony Jonasz

Wielki Post pozostawił we mnie obraz zaskoczonego Jonasza. Przy okazji rekolekcji chcieliśmy przygotować coś od siebie. Nasz katecheta zachęcił, by pomyśleć nad scenkami zainspirowanymi Pismem Świętym. Dawid, nasz „biblijny olimpijczyk”, podsunął Księgę Jonasza. To był genialny pomysł: księga krótka i bardzo „podatna” na inscenizacje. W mojej pamięci utkwił fragment, w którym zniechęcony Jonasz wlecze się po ulicach Niniwy i bez przekonania mówi coś o nawróceniu. A przedtem próbował uciec przed Bogiem, bo nie za bardzo chciał spełnić swoją prorocką misję w grzesznym mieście, a może – jak podpowiadają niektórzy komentatorzy – nie za bardzo chciał, by mieszkańcy Niniwy skorzystali z Bożego Miłosierdzia. Cudem dla samego proroka był/jest odzew niniwitów: usłyszeli wezwanie i nawrócili się. Może sam prorok zrozumiał tajemnicę miłosierdzia Bożego? Ja na długo zapamiętam ten kontrast: nieprzekonanego proroka i zaskakująco przemienionych grzeszników.

Albert, 15 lat

Nauczyłam się umierania

Moi Rodzice są muzykami i przez cały Wielki Post jeździli ze znajomymi księżmi na różne rekolekcje. Zostałam sama z dwójką młodszego rodzeństwa i Babcią. A Babcia w tym czasie miała dwa zawały i jeszcze jakieś sercowe „przygody”. Musiałam kilka razy wzywać pogotowie i troszczyć się o nią. Czuwałam nieraz w nocy wpatrzona w jej oddech i dziękowałam Panu Bogu za każde wzniesienie klatki piersiowej. Wszystko się dobrze skończyło, a Babcia na Wielkanoc dała mi zrobiony przez siebie dyplom służebniczki życia. Dodała, że „nauczyłam się cudzego umierania”. Może i prawda, bo wiem, jak pomagać i jak czuwać z Panem Bogiem. A Babcię codziennie powierzam Bożej Opatrzności.

Beata, 14 lat

Przeniknięty duchem pokuty

Miałem wypadek, bo szarżowałem. Obudziłem się w szpitalu, a przy łóżku była moja ukochana ciocia. Od niedawna jest na emeryturze i chętnie zgodziła się, by mi towarzyszyć w szpitalu – rodzicom trudno było pogodzić pracę z częstym odwiedzaniem pokiereszowanego syna.

Ciocia grała ze mną w karty, rozwiązywała krzyżówki i każdego dnia powtarzała cicho zdanie: „Pamiętaj, że masz to na własne życzenie, wyciągnij wnioski, a będziesz szczęśliwy przez resztę życia”. A może nie codziennie to słyszałem? Ale zapamiętałem. Może będę mądrzejszy, a na pewno szczęśliwszy. Ciocia jest super!

Patryk, 22 lata

Zgoda wcale nieupośledzona

Nasza córeczka Marysia ma zespół Downa i pewnie dzięki temu jest obdarzona niezwykłą intuicją. Nie rozumie wszystkiego, co się wokół niej dzieje, ale czuje tego atmosferę. Posprzeczaliśmy się z mężem rano i niepogodzeni poszliśmy do pracy. Gdy wróciliśmy do domu, córka doskonale wyczuła, co jest w naszych sercach. Podeszła do każdego z nas i tak długo ciągnęła nasze ręce do siebie, aż spojrzeliśmy sobie w oczy i rzuciliśmy się sobie w objęcia.

Mówią, że jest upośledzona. Ale przynosi pokój i zgodę, które są zupełnie prawdziwe i całkiem dojrzałe.

Renata i Edek, 12 lat po ślubie

Już wiem, co kryją oczy dzieci

Na początku Wielkiego Postu przed kilku laty ksiądz zadał mi pokutę, bym każdego dnia choć na moment spojrzał w oczy każdego z czworga moich dzieci. Wydawało mi się to dziwne, ale czemu nie odprawić pokuty? Nauczyłem się tego i „tak mi to zostało”. Coraz lepiej znam oczy dzieci, a do tego wydaje mi się, że coraz lepiej widzę, co jest za oczami ich serca.

Jerzy, 43 lata

Jeśli zainteresował Cię ten temat, do czegoś zainspirował, a może chcesz opowiedzieć nam o przeżywaniu Wielkiego Postu w swoim domu, napisz do nas: rodzina@niedziela.pl.