Parafia pw. Matki Bożej Różańcowej w Zawalowie to kolejne miejsce, które odwiedziło Katolickie Radio Zamość w ramach Niedzieli Radiowej. Już od XVIII wieku w Zawalowie duszpasterstwo prowadzili franciszkanie konwentualni. Na terenie tej parafii działał kościół greckokatolicki i prawosławny. Parafia rzymskokatolicka w Zawalowie została erygowana w 1918 r. przez bp. Mariana Fulmana. W latach 1939-47 opiekę nad parafią sprawowali bernardyni z Radecznicy. Od 1947 r. znów pracują tu księża diecezjalni.
Pierwotny kościół wzniesiono jeszcze w wieku XVIII jako świątynię unicką. Obecny kościół jest z 1986 r., natomiast ten stary przeniesiono do parafii Moniatycze, do miejscowości Janki. Służy jako kościół filialny. Obecny kościół został wybudowany z projektu mieszkańca parafii Edwarda Wiatra i dzięki życzliwości pozostałych parafian.
– Dziś do parafii należy ok. 1386 wiernych. Msze św. sprawowane są o godz. 18. W niedzielę w kościele parafialnym o godz. 8 i 12 i w kaplicy w Koniuchach o godz. 10. Zaangażowani są ludzie, którym zależy, by parafia istniała – podkreślił ks. Robert Fuk.
Reklama
Dzieci głównie angażują się w śpiewanie w scholi albo są ministrantami. Jak na niewielką parafię bardzo dużo młodych ludzi przychodzi do kościoła. Ks. Robert Fuk, zapytany o receptę na przyciągnięcie młodych do Kościoła przyznał, że to zasługa Jana Pawła II, którego relikwie znajdują się w kościele w Zawalowie: – 13 października 2013 r. abp Mieczysław Mokrzycki podarował relikwie św. Jana Pawła II. Jako ksiądz jestem z Ojcem Świętym szczególnie związany. W roku, w którym Papież przybył do Zamościa, otrzymałem święcenia kapłańskie. Później na swojej posłudze byłem w parafiach związanych z Ojcem Świętym – parafia pw. św. Stanisława w Lubaczowie, Matki Bożej Królowej Polski w Zamościu czy parafia św. Karola Boromeusza w Lubaczowie, która jest wotum wdzięczności za pobyt Jana Pawła II w Lubaczowie. Św. Jan Paweł II czyni wiele dobrego dla wszystkich parafian.
Ważną wspólnotą w parafii z racji jej wezwania są Koła Żywego Różańca. Obecnie istnieją dwa i spotykają się w pierwszą niedzielę miesiąca. Pani Stanisława bardzo sobie ceni modlitwę na różańcu i wie, że dzięki Matce Bożej Różańcowej z Zawalowa wyprosiła wiele łask.
Życie parafialne to nie tylko sprawy duchowe, ale także materialne. Jak mówią członkowie Rady Parafialnej, Władysław Trocz i Krystyna Trochimowicz, wiele udało się w tym roku zrealizować. To przede wszystkim dobra organizacja pracy i ludzi przez proboszcza, ale także dobroczynność ludzi – mówią. To właśnie w tym roku udało się dokończyć inwestycję ogrzewania kościoła, już jest podjazd dla osób niepełnosprawnych, teren wokół świątyni jest oczyszczony – dodają, mówiąc: – Planów jest bardzo dużo, a tylko brakuje finansów. Udało się zrobić wiele, ale np. teraz trzeba odmalować kościół, odnowić schody. Przygotowujemy się do obchodów 100-lecia istnienia parafii.
Dzięki dobroci parafian i zorganizowaniu ks. Roberta Fuka, proboszcza, na pewno uda się dokonać wiele rzeczy. W świątyni znajdują się relikwie św. Jana Pawła II, więc można być pewnym, że życie parafialne będzie kwitło.
Wszystko wskazuje na to że, obraz patronki kościoła w Piasku Wielkim w końcu odzyska swój blask. Wcześniej renowację przejdą również pozostałe zabytkowe obrazy i ołtarze – zapowiada ks. proboszcz Sławomir Dalczyński
Jak wspomina kronikarz Jan Długosz, pierwszy kościół w Piasku Wielkim wybudowano prawdopodobnie już w 1108 r. W czasie rozbicia dzielnicowego, być może na skutek najazdu Tatarów został zburzony. Obecna świątynia powstała w 1340 r. z fundacji kasztelana krakowskiego Spicimira, zwanego Spytkiem herbu Leliwa. Pierwsza wzmianka o parafii pochodzi z 1373 r. W XV wieku parafia obejmowała 3 wsie, których właścicielem był kolejny dziedzic rodu Leliwa – Spytek z Melsztyna – przywódca polskich husytów, który zawiązał konfederację husytów. Zabity w czasie walki, został pochowany w kościele. W poł. XVI wieku dziedzicami Piasku Wielkiego byli Gnoińscy herbu Warmia, czyli Rak, zaś właścicielem Piasku Małego – Zaborowscy herbu Jastrzębiec. Ich herby zamieszczone są na zabytkowych odrzwiach, prowadzących obecnie z prezbiterium do zakrystii. Obydwa rody zmieniły wyznanie na ariańskie. Gnoiński sprofanował świątynię, wjeżdżając do niej na koniu, wejście to zamurowano. Kościół wrócił do katolików po 1590 r. i został ponownie konsekrowany. Jednak pod koniec XVIII wieku popadł w ruinę. Dopiero w latach 1898 –1902 odbudowano go dzięki inicjatywie ks. Antoniego Jasińskiego. Kościół rozbudowano i nadano mu neogotycki charakter. To budowla murowana, z prostokątną nawą, niższym i węższym prezbiterium, zamkniętym wielobocznie. W nawie północnej znajduje się pochodzący z jednego z wiślickich kościołów ołtarz św. Tekli. W nawie główniej, po lewej stronie zobaczymy słynący łaskami ołtarz z XVIII-wiecznym obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej. Patronka kościoła św. Katarzyna ma swój ołtarz po prawej stronie nawy. Wizerunek ma ciekawą historię, ponieważ został przemalowany z obrazu św. Barbary na potrzeby kościoła, którego patronką jest św. Katarzyna. Dziewica i męczennica ukazana jest z mieczem w dłoni oraz z kołem, którym łamano jej kości. Ołtarz główny z barokowym krucyfiksem – to dar z kościoła św. Wojciecha w Kielcach.
W zbiorze homilii obecnego Papieża z czasów, gdy był arcybiskupem Buenos Aires, zachowała się ta, którą wygłosił podczas Mszy św. w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, 4 kwietnia 2005 r., a więc dwa dni po śmierci Jana Pawła II. Mówił wówczas o niezwyklej spójności, która cechowała Papieża Polaka i której wzorem jest sam Chrystus.
Publikujemy polskie tłumaczenie fragmentów homilii, wygłoszonej przez ówczesnego metropolitę Buenos Aires kard. Jorge Bergoglia 4 kwietnia 2005 r.
"Chrystus i jawnogrzesznica", Nicolas Poussin (1653 r.)
Ważne jest, aby w każdej sytuacji kryzysowej, którą przeżywam, zaprosić Jezusa. On jest pomocą, światłem i On udziela łaski, aby z trudności wyjść i stać się lepszym czy mądrzejszym.
Jezus udał się na Górę Oliwną, ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Cały lud schodził się do Niego, a On, usiadłszy, nauczał ich. Wówczas uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę, którą dopiero co pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją pośrodku, powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, tę kobietę dopiero co pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co powiesz?» Mówili to, wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć. Lecz Jezus, schyliwszy się, pisał palcem po ziemi. A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: «Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem». I powtórnie schyliwszy się, pisał na ziemi. Kiedy to usłyszeli, jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych, aż do ostatnich. Pozostał tylko Jezus i kobieta stojąca na środku. Wówczas Jezus, podniósłszy się, rzekł do niej: «Kobieto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?» A ona odrzekła: «Nikt, Panie!» Rzekł do niej Jezus: «I Ja ciebie nie potępiam. Idź i odtąd już nie grzesz».
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
