Pielgrzymowanie do św. Jakuba

KS. ADAM STACHOWICZ: – Marto, skąd dowiedziałaś się o takiej pielgrzymce?

MARTA KILARSKA: – O pielgrzymowaniu do Santiago usłyszałam kilka lat temu, jednak czym tak naprawdę jest Camino, dowiedziałam się w moim duszpasterstwie w Łodzi. W ubiegłe wakacje kilku znajomych wybrało się autostopem do Portugalii, gdzie rozpoczęli swoją pielgrzymkę. Potem dzielili się swoimi doświadczeniami z innymi.

– Co było impulsem do jej podjęcia?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– Od pięciu lat nieprzerwanie moje wakacje związane są z pielgrzymowaniem na Jasną Górę, w tym roku jednak postanowiłam zmienić kierunek i charakter pielgrzymki. Taka forma bardziej mi odpowiada: w małej grupce lub samotnie, często z dala od ruchliwych dróg, niosąc na plecach wszystko, co niezbędne do przeżycia kilkunastu dni.

– Czy niosłaś ze sobą także jakieś intencje?

– Oczywiście, jak podczas każdej pielgrzymki. Przed wyjazdem do Hiszpanii wiele osób prosiło mnie o modlitwę, do św. Jakuba niosłam więc też i ich intencje.

– Jestem ciekawy, jak zareagowali znajomi, rodzice?

Reklama

– Myślę, że odbiór znajomych i bliskich był bardzo pozytywny, wiele osób życzyło mi powodzenia i zapewniało o swojej modlitwie. Rodzina może trochę martwiła się o moją kondycję i dietę. Moi rodzice tuż przed pielgrzymką sami odwiedzili Santiago, cieszyli się więc, że i ja niebawem zobaczę to miejsce.

– A zdradzisz nam, z kim wyruszyłaś?

– Była to ośmioosobowa grupa znajomych z duszpasterstwa akademickiego „Piątka” w Łodzi, do którego uczęszczam w czasie roku. Był z nami również ks. Łukasz, nasz duszpasterz akademicki. Wędrowaliśmy dziesięć dni trasą francuską, potem przez ponad tydzień podróżowaliśmy po Galicji.

– Możesz powiedzieć, jak przygotowywałaś się do drogi?

– Wiele rad dotyczących przygotowania dostałam od znajomych, którzy już byli na Camino. Szukałam też przydatnych informacji w Internecie na różnych blogach podróżniczych. W zasadzie moje przygotowanie zamykało się w zakupie kilku rzeczy niezbędnych w czasie drogi i oczywiście biletów lotniczych. Pamiętam też, że zgrywałam konferencje, których zawsze chciałam wysłuchać, a nie miałam na to czasu. W czasie pielgrzymowania jest wiele wolnych chwil, które warto spędzić pożytecznie.

– Z pewnością pamiętasz swoje pierwsze dni na szlaku. Jak one wyglądały?

Reklama

– Wspominam je bardzo miło. Mój kręgosłup jeszcze nie bolał, a moje oczy radowały się wspaniałymi górskimi widokami. Zaskoczyła mnie uprzejmość innych pielgrzymów, którzy pozdrawiali nas słowami „buen camino”, życząc dobrej drogi. Nowością były dla mnie albergue, czyli miejsca, w których pielgrzymi mogli umyć się i przenocować. Często spotykaliśmy tam ludzi mijanych na trasie.

– Piękne jest to, co mówisz. A teraz – z perspektywy – co jest plusem, a co minusem drogi?

Reklama

– Dla mnie plusem Camino jest spokój pielgrzymowania. W odróżnieniu od pieszych pielgrzymek, które znamy, tu ciągle można iść w ciszy i skupieniu, z dala od ludzi, wybierając sobie własne tempo i własny rytm dnia. Jest wiele czasu, aby przemyśleć ważne sprawy, pomodlić się w samotności lub w mniejszej grupie. Nieustannie niosąc jeden plecak, a w nim garstkę niezbędnych rzeczy, można zdać sobie sprawę, że tak naprawdę niewiele potrzebujemy, że bez bardzo wielu rzeczy można się w życiu obejść, wystarczy trochę wody, łóżko albo kawałek podłogi i koszulka na zmianę. To uczy pokory. Poznani na szlaku ludzie to kolejny plus. W polskim albergue w Monte do Gozo poznałam Polaka, starszego pana, który do Santiago wędrował z Polski kilka miesięcy. Pielgrzymował też do Rzymu na kanonizację Jana Pawła II, a wyruszył spod domu. Niesamowita postać, którą zapamiętam na długo. Poza tym pielgrzymka też ma stronę trochę turystyczną. Pozwala poznać kulturę hiszpańską, a w drodze można zachwycać się pięknem tego kraju, co często ułatwia przełamać monotonię drogi. Minusem jest zapewne duży trud spowodowany upałem, zmęczeniem i ciążącym plecakiem, jednak z perspektywy czasu jest to błogosławiony trud. Trzeba być przygotowanym na nocowanie w salach mieszczących kilkadziesiąt osób, na łóżkach piętrowych, co może czasem równać się z nieprzespaną nocą. Mnie, jako dziewczynie, po jakimś czasie przeszkadzał sportowy strój, który byłam zmuszona nosić przez trzy tygodnie pobytu w Hiszpanii.

– Co powiedziałabyś tym, którzy myślą o wyruszeniu do Santiago?

– W Polsce pielgrzymowanie do Santiago staje się coraz bardziej popularne. To dobrze, bo przez to i ja odkryłam ten sposób pielgrzymowania. Polecam szlak św. Jakuba, zwłaszcza osobom, które może słabiej odnajdują się na zorganizowanych pieszych pielgrzymkach. Warto jednak pamiętać, aby nie zatracać charakteru pielgrzymkowego Camino przez skupianie się głównie na walorach turystycznych, ale wykorzystać jak najlepiej ten szczególny czas i możliwość wędrowania do grobu Apostoła.

– Dziękuję Ci za rozmowę.

Drodzy Bracia i Siostry! Pojutrze, 9 października, minie 400 lat od śmierci św. Jana Leonardiego, założyciela Zgromadzenia Kleryków Regularnych Matki Bożej, kanonizowanego 17 kwietnia 1938 r. i ogłoszonego 8 sierpnia 2006 r. patronem farmaceutów. Wspominamy go także ze względu na wielki zapał misyjny. Wraz z ks. Juanem Bautistą Vivesem i jezuitą Martinem de Funesem zaprojektował i przyczynił się do powołania specjalnej kongregacji Stolicy Apostolskiej do spraw misji, czyli przyszłej Propaganda Fide, i do późniejszych narodzin Collegium Urbanianum, które w ciągu wieków przygotowało tysiące kapłanów, w tym wielu męczenników, do ewangelizowania narodów. Mamy zatem do czynienia ze świetlaną postacią kapłana, którego chciałbym postawić za wzór wszystkim prezbiterom w tym Roku Kapłańskim. Zmarł w 1609 r. na grypę, którą zaraził się, gdy w rzymskiej dzielnicy Campitelli opiekował się ofiarami tej epidemii. Jan Leonardi urodził się w 1541 r. w Diecimo w prowincji Lukka jako ostatni z siedmiorga rodzeństwa. Okres dojrzewania wyznaczał mu rytm wiary przeżywanej w zdrowym i pracowitym ognisku domowym, jak również stałe uczęszczanie do pracowni ziół i lekarstw w rodzinnej miejscowości. Gdy miał siedemnaście lat, ojciec zapisał go na kurs zawodowy w Lukce, aby został aptekarzem, a raczej zielarzem, jak się wówczas mówiło. Młody Jan Leonardi pilnie i gorliwie uczęszczał na zajęcia prawie dziesięć lat, ale gdy, zgodnie z przepisami prastarej Republiki Lukki, zdobył oficjalny dyplom, upoważniający go do otwarcia własnej placówki, zaczął zastanawiać się, czy nie nadeszła chwila spełnienia planów, które zawsze nosił w sercu. Po dojrzałej refleksji zdecydował się na kapłaństwo. I tak, porzuciwszy zielarnię i zdobywszy odpowiednie przygotowanie teologiczne, przyjął święcenia kapłańskie i w dniu Ofiarowania Pańskiego 1572 r. odprawił swoją prymicyjną Mszę św. Nie zarzucił jednak swej pasji dla farmakopei, czuł bowiem, że wiedza zawodowa aptekarza może mu pomóc w pełnym urzeczywistnieniu swego powołania, czyli przekazywania ludziom, przez święte życie, „Bożego lekarstwa”, którym jest Jezus Chrystus ukrzyżowany i zmartwychwstały, „miara wszech rzeczy”. Ożywiany przekonaniem, że takiego lekarstwa wszystkie ludzkie istoty potrzebują ponad wszystko, św. Jan Leonardi starał się uczynić z osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem podstawową rację własnego istnienia. „Koniecznie trzeba zaczynać od Chrystusa” - lubił często powtarzać. Prymat Chrystusa nad wszystkim stał się dla niego konkretnym kryterium ocen i działania oraz zasadą pobudzającą jego działalność kapłańską, którą pełnił w okresie szerokiego i powszechnego ruchu odnowy duchowej w Kościele, dzięki rozkwitowi nowych instytutów zakonnych i świetlanemu świadectwu takich świętych, jak Karol Boromeusz, Filip Nereusz, Ignacy Loyola, Józef Kalasancjusz, Kamil de Lellis, Alojzy Gonzaga. Z entuzjazmem oddał się duszpasterstwu wśród chłopców przez Stowarzyszenie Nauki Chrześcijańskiej, gromadząc na nowo wokół siebie grupę młodych ludzi, z którymi 1 września 1574 r. założył Zgromadzenie Księży Reformowanych Maryi Panny, nazwane następnie Zakonem Kleryków Regularnych Matki Bożej. Swoim uczniom zalecał, by mieli „przed oczyma umysłu jedynie cześć, służbę i chwałę Ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa”, a - jak przystało na dobrego aptekarza, nawykłego do dozowania dawek w zależności od ścisłych potrzeb - dodawał: „Unieście nieco swe serca ku Bogu i z Nim odmierzajcie wszystko”. Powodowany zapałem apostolskim, w maju 1605 r. wystosował do nowo wybranego papieża Pawła V Memoriał, w którym sugerował kryteria prawdziwej odnowy w Kościele. Zauważając, jak było „niezbędne, aby ci, którzy domagają się reformy ludzkich obyczajów, szukali, i to na początku, chwały Boga”, dodawał, że muszą oni wyróżniać się „prawością życia i doskonałością obyczajów, tak aby bardziej niż przymusem przyciągać łagodnością do reformy”. Zwracał ponadto uwagę, że „ten, kto chce dokonać poważnej reformy religijnej i moralnej, musi przede wszystkim, jak dobry lekarz, postawić właściwą diagnozę chorób, jakie trawią Kościół, aby na każdą z nich umieć przepisać najodpowiedniejsze lekarstwo”. I zauważał, że „odnowa Kościoła musi dokonywać się tak u przywódców, jak i u podwładnych, na górze i na dole. Musi zaczynać się od tego, kto rządzi, i objąć poddanych”. Dlatego też, zachęcając papieża do wspierania „powszechnej reformy Kościoła”, troszczył się o chrześcijańską formację ludu, a zwłaszcza chłopców, których należy wychowywać „od najwcześniejszych lat (...) w czystości wiary chrześcijańskiej i w świętych obyczajach”. Drodzy Bracia i Siostry, świetlana postać tego Świętego zachęca w pierwszej kolejności kapłanów i wszystkich chrześcijan, by stale dążyli do „wysokiej miary życia chrześcijańskiego”, którą jest świętość, każdy oczywiście stosownie do swego stanu. Tylko bowiem z wierności Chrystusowi może wypłynąć autentyczna odnowa kościelna. W owych latach, na kulturalnym i społecznym przełomie wieków XVI i XVII, zaczęły się zarysowywać przesłanki późniejszej kultury współczesnej, którą cechuje nieuzasadniony rozłam między wiarą a rozumem, którego ujemnymi następstwami są marginalizacja Boga wraz ze złudzeniem ewentualnej i całkowitej niezależności człowieka, który postanawia żyć tak, „jakby Boga nie było”. Jest to kryzys współczesnej myśli, o którym wielokrotnie miałem okazję wspominać i który przybiera często postać relatywizmu. Jan Leonardi wyczuwał, co jest prawdziwym lekarstwem na te bolączki duchowe, i zawarł to w stwierdzeniu: „Chrystus przede wszystkim”, Chrystus w centrum serca, w centrum historii i wszechświata. To Chrystusa - stwierdzał z mocą - ludzkość tak bardzo potrzebuje, ponieważ On jest naszą „miarą”. Nie ma dziedziny, której nie mogłaby dosięgnąć Jego moc; nie ma choroby, na którą nie znalazłoby się w Nim lekarstwo, nie ma problemu, którego w Nim nie dałoby się rozwiązać. „Albo Chrystus, albo nic!”. Oto jego recepta na wszelką reformę duchową i społeczną. Istnieje jeszcze jeden aspekt duchowości św. Jana Leonardiego, który chciałbym podkreślić. Przy wielu okazjach powtarzał on, że do żywego spotkania z Chrystusem dochodzi w Jego Kościele, świętym, choć kruchym, zakorzenionym w historii i w jej niekiedy niezbadanych kolejach, gdzie razem rosną zboże i kąkol (por. Mt 13, 30), lecz zawsze będącym sakramentem zbawienia. Mając jasną świadomość, że Kościół jest polem Bożym (por. Mt 13, 24), nie gorszył się jego ludzkimi słabościami. Dla zwalczenia kąkolu zdecydował się być dobrym zbożem: postanowił mianowicie miłować Chrystusa w Kościele i przyczyniać się do tego, aby stawał się on coraz bardziej Jego przejrzystym znakiem. Z wielkim realizmem patrzył na Kościół, na jego ludzką kruchość, ale też na to, że jest „polem Bożym”, narzędziem Boga dla zbawienia ludzkości. Ale nie tylko. Z miłości do Chrystusa pracował z zapałem nad oczyszczeniem Kościoła, aby był piękniejszy i święty. Rozumiał, że wszelka reforma ma dokonywać się wewnątrz Kościoła, a nigdy przeciwko Kościołowi. Pod tym względem św. Jan Leonardi był rzeczywiście niezwykły, a jego przykład pozostaje wciąż aktualny. Każda reforma dotyczy niewątpliwie struktury, przede wszystkim jednak musi dotykać serc ludzi wierzących. Tylko święci mężczyźni i kobiety, którzy dają się prowadzić Duchowi Bożemu, gotowi do radykalnych i śmiałych wyborów w świetle Ewangelii, odnawiają Kościół i przyczyniają się w decydujący sposób do budowy lepszego świata. Drodzy Bracia i Siostry, życiu św. Jana Leonardiego przyświecał zawsze blask „Świętego Oblicza” Jezusa, przechowywanego i czczonego w kościele katedralnym w Lukce - wymowny symbol i niepodlegająca dyskusji synteza wiary, jaka go ożywiała. Zdobyty przez Chrystusa jak apostoł Paweł, wskazywał on swoim uczniom i nadal wskazuje nam wszystkim chrystocentryczny ideał, dla którego „należy ogołocić się z wszelkiego własnego interesu i troszczyć jedynie o służbę Bogu”, mając „przed oczyma umysłu tylko cześć, służbę i chwałę Chrystusa Jezusa Ukrzyżowanego”. Obok oblicza Chrystusa nie spuszczał wzroku z macierzyńskiego oblicza Maryi. Ta, którą wybrał na Patronkę swego zakonu, była dla niego nauczycielką, siostrą i matką, i doświadczał Jej nieustannej opieki. Przykład i wstawiennictwo tego „fascynującego męża Bożego” niech będą, szczególnie w tym Roku Kapłańskim, wezwaniem i zachętą dla kapłanów i dla wszystkich chrześcijan, by z zapałem i entuzjazmem przeżywali swoje powołanie.