Reklama

Kościół nad Odrą i Bałtykiem

Wpatrzeni w krzyż

Św. Augustyn tak pisał: „Kto nie widzi celu swojej podróży, niech nigdy nie oddala się od krzyża, a sam krzyż będzie go prowadził”. W dniach 29 listopada – 6 grudnia 2019 r. czas wpatrywania się w krzyż przeżywali już po raz kolejny wierni z parafii pw. Macierzyństwa NMP w Trzebiatowie.

Niedziela szczecińsko-kamieńska 2/2020, str. IV

[ TEMATY ]

misje

krzyż

Relikwie Drzewa Krzyża Świętego

Trzebiatów

Ks. Marcin Miczkuła

Modlitwa przy Relikwiach Krzyża Świętego

Modlitwa przy Relikwiach Krzyża Świętego

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Parafia powstała 1 lutego 1936 r. i erygowana została dla katolików narodowości niemieckiej oraz katolickich pracowników, którzy wyemigrowali za chlebem na teren Niemiec. Po wojnie duszpasterstwem w parafii zajęli się księża chrystusowcy, przybyły także na chwilę siostry służebniczki starowiejskie. Dopiero po pierwszych latach tworzenia polskiego duszpasterstwa parafię objęli księża diecezjalni, a do pomocy w posłudze przybyły siostry Opatrzności Bożej. Szczególnego kultu doznaje w parafii wizerunek Matki Bożej z Dzieciątkiem, której wierni oddają cześć pod tytułem Matki Bożej Łaskawej. Zwieńczeniem próśb parafian i pielgrzymów oraz starań duszpasterzy była koronacja obrazu w 2006 r. na stadionie w Trzebiatowie przez abp. Józefa Kowalczyka, ówczesnego nuncjusza apostolskiego w Polsce.

Dziś sanktuarium jest miejscem modlitwy rodzin oraz matek i ojców oczekujących potomstwa i proszących o potomstwo.

Podziel się cytatem

Święty czas misji rozpoczął się uroczystym wprowadzeniem świętych znaków do sanktuarium w Trzebiatowie przy udziale ks. prał. dr. Andrzeja Dowala oraz kapłanów i sióstr posługujących w parafii. Uroczystościom przewodniczył ks. dr Wojciech Jaźniewicz. Na zakończenie Mszy św. celebrans udzielił wszystkim zgromadzonym błogosławieństwa Relikwiami Krzyża Świętego. W sobotę od samego rana można było przybyć na modlitwę u stóp Ukrzyżowanego. Zwieńczeniem tego dnia była szczególna modlitwa podczas Mszy św. wieczornej, ponieważ parafianie, stając przy Krzyżu św. Ottona, dziękowali Bogu za osobę ks. prob. Andrzeja Dowala i polecali go z okazji święta patrona – św. Andrzeja Apostoła. Po Eucharystii krzyż został przewieziony do kaplicy pw. Matki Bożej Królowej Korony Polskiej w Mirosławicach, poświęconej 3 maja 1989 r. Po całodziennej modlitwie, której zwieńczeniem była niedzielna Eucharystia, święte znaki zostały przewiezione do kościoła w Gąbinie pw. św. Stanisława BM, poświęconego 8 maja 1993 r. Tam również przez cały poniedziałek można było przybyć, aby u stóp Ukrzyżowanego polecić swe intencje. We wtorek święty czas nawiedzenia przeżywała wspólnota w Lewicach, w kaplicy pw. św. Izydora Oracza, poświęconej 8 grudnia 1991 r. W środę czas misji przeżywali mieszkańcy Chomętowa w kościele pw. Świętej Rodziny, poświęconym 8 maja 1997 r. W czwartek czas zatrzymania przy krzyżu przeżywali parafianie we Włodarce, w kościele pw. Podwyższenia Krzyża Świętego, poświęconym 28 października 1946 r. W piątek święte znaki powróciły do sanktuarium w Trzebiatowie. W Godzinie Miłosierdzia kustosz sanktuarium ks. prał. A. Dowal przewodniczył nabożeństwu do Miłosierdzia Bożego. Konferencję o krzyżu wygłosił ks. prał. dr Zbigniew Wyka. Eucharystia w sanktuarium zakończyła święty czas misji w parafii pw. Macierzyństwa Najświętszej Maryi Panny w Trzebiatowie. Krzyż oraz relikwie zostały przekazane do parafii pw. Najświętszego Zbawiciela w Rewalu. Przez cały czas misji kapłani posługiwali w konfesjonale, a po wspólnotowych spotkaniach udzielali błogosławieństwa Relikwiami Krzyża Świętego.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2020-01-08 08:09

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Gdzie misjonarz, tam nadzieja

Niedziela Ogólnopolska 43/2021, str. 20-21

[ TEMATY ]

misje

misjonarze

bp Jerzy Mazur

Archiwum Centralnej Diakonii Misyjnej Ruchu Światło-Życie

Młodzi Afrykanie też poznają charyzmat ks. Blachnickiego

Młodzi Afrykanie też poznają charyzmat ks. Blachnickiego

Współczesny misjonarz to nie zawsze ten, który rusza do pracy w buszu – mówi biskup ełcki Jerzy Mazur, przewodniczący Komisji Episkopatu Polski ds. Misji.

Grzegorz Polak: Jak ocenia Ksiądz Biskup świadomość misyjną katolików w Polsce?

Bp Jerzy Mazur, werbista: Uważam, że ostatnie lata, a szczególnie pontyfikat Jana Pawła II, dużo zmieniły w świadomości ludzi ochrzczonych odnośnie do działalności misyjnej Kościoła. Po wojnie żyliśmy innymi problemami, tematyka misyjna nie była szerzej znana ani promowana poza zgromadzeniami typowo misyjnymi. Werbiści np. mieli powołania misyjne, ale w czasach komunistycznych nie mogli wyjechać z Polski. Pierwsza grupa werbistów wyjechała w 1965 r. Dwudziestu misjonarzy zostało posłanych do Indonezji na zaproszenie tamtejszego rządu, i dwóch – do Ameryki Łacińskiej. Została w ten sposób otwarta furtka dla polskich misjonarzy, którzy chcieli pracować w krajach misyjnych. Zakonnicy z wielu zgromadzeń zakonnych, a także kapłani diecezjalni, tzw. fideidoniści, mogli wypełniać powołanie misyjne na misjach.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Jubileuszowy Dzień Wspólnoty w Czerwieńsku

2024-04-29 09:23

[ TEMATY ]

Ruch Światło‑Życie

Parafia Czerwieńsk

Jubileuszowy Dzień Wspólnoty

Waldemar Napora

Udział w spotkaniu wzięli ks. Dariusz Korolik, obecny moderator Ruchu Światło-Życie w naszej diecezji, kapłani związani z Oazą w różnym czasie, animatorzy oraz pary Domowego Kościoła

Udział w spotkaniu wzięli ks. Dariusz Korolik, obecny moderator Ruchu Światło-Życie w naszej diecezji, kapłani związani z Oazą w różnym czasie, animatorzy oraz pary Domowego Kościoła

Ruch Światło-Życie w ramach jubileuszu 50-lecia istnienia w diecezji zaprosił byłych oazowiczów na spotkanie w ramach Jubileuszowego Dnia Wspólnoty.

Jedno z kilku takich zaplanowanych spotkań odbyło się 27 kwietnia w parafii pw. św. Wojciecha w Czerwieńsku. Rozpoczęło się Mszą św. w kościele parafialnym pod przewodnictwem ks. Jana Pawlaka, wieloletniego uczestnika i moderatora Ruchu. Udział w spotkaniu wzięli ks. Dariusz Korolik, obecny moderator Ruchu Światło-Życie w naszej diecezji, kapłani związani z Oazą w różnym czasie, animatorzy oraz pary Domowego Kościoła. Przybyły także rodziny zainteresowane formacją w grupach oazowych.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję