Uroczystą Mszę św. sprawował abp Salvatore Pennacchio – nuncjusz apostolski w Polsce, a współcelebrowali: kard. Kazimierz Nycz – metropolita warszawski, bp Jan Wątroba – ordynariusz diecezji rzeszowskiej, bp Artur Miziński – sekretarz Konferencji Episkopatu Polski, bp Stanisław Jamrozek oraz zaproszeni prezbiterzy z ks. Tadeuszem Aleksandrowiczem – proboszczem parafii Opatrzności Bożej. W uroczystości uczestniczyło około stuosobowe grono sióstr ze Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. Zgromadzenie to przed 125 laty założył w Krakowie św. Józef Sebastian Pelczar wraz z bł. Matką Klarą Szczęsną – pierwszą sercanką.

Powrócili do Warszawy w znaku relikwii

Wprowadzenie znaku obecności, którym są relikwie założycieli Zgromadzenia św. J. S. Pelczara i bł. Klary Szczęsnej do Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie, było podyktowane nie tylko dziękczynieniem za ich święte życie, ale jest także mocno związane ze Świecą Niepodległości, umieszczoną tu z okazji 100-lecia odzyskania niepodległości Polski.

Świeca Niepodległości to dar Papieża bł. Piusa IX, wielkiego przyjaciela Polski, nieobecnej wówczas na mapach świata, zniewolonej przez trzech zaborców. W dniu 29 czerwca 1867 r. po uroczystości kanonizacji bp. Jozafata Kuncewicza, studiujący wówczas w Rzymie młody kapłan – ks. Józef Sebastian Pelczar, był świadkiem wyrażonego przez papieża Piusa IX życzenia, by tę świecę umieścić w Kolegium Polskim w Rzymie, z poleceniem, by pozostała tam tak długo „aż ją z sobą do wolnej Warszawy zabiorą” (por. Kronika Diecezji Przem. 20: 1920, s. 17). Prawie 53 lata świeca czekała na odzyskanie niepodległości i została przywieziona do wolnej Polski przez kard. Aleksandra Kakowskiego i kard. Edmunda Dalbora. Podczas uroczystej Mszy św. sprawowanej 11 stycznia 1920 r. przez kard. Edmunda Dalbora – pierwszego prymasa niepodległej Polski, świeca została zapalona po raz pierwszy w katedrze warszawskiej. Kazanie wygłosił świadek wydarzenia z 1867 r. – wtedy już senior Episkopatu Polski, bp Józef Sebastian Pelczar. Jakże aktualnie zabrzmiały słowa zachęty tamtego kazania sprzed stu laty do miłowania Ojczyzny, przypomniane obecnie w homilii przez kard. Kazimierza Nycza.

W tym roku po stu latach od tamtego wydarzenia, już jako święty, bp Józef Sebastian Pelczar ponownie przybywa do stolicy, by wypraszać pokój i zgodę narodowi polskiemu. Podobnie bł. M. Klara, która rozpoczęła swą drogę powołania zakonnego w Warszawie, przybywa do stolicy, by dać świadectwo, że warto swoje życie zawierzyć Bożej Opatrzności.

Józef Sebastian Pelczar

Urodził się 17 stycznia 1842 r. w Korczynie. W młodym wieku wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu i w 1864 r. przyjął święcenia prezbiteratu. Po studiach w Rzymie został prefektem i profesorem w przemyskim Seminarium Duchownym, a w latach 1877-1899 profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Jako kapłan i profesor odznaczał się gorliwością i szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu, do Najświętszego Serca Jezusowego i Najświętszej Maryi Panny, co wyrażał w swej pracy kaznodziejskiej i pisarskiej. Przejęty troską o dziewczęta zagrożone moralnie, a także o chorych i ubogich, założył w Krakowie w 1894 r. Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. W roku 1899 został biskupem pomocniczym, a w roku 1900 ordynariuszem diecezji przemyskiej. Zmarł w opinii świętości 28 marca 1924 r. Papież Jan Paweł II w 1991 r. zaliczył go w poczet błogosławionych i ustanowił głównym patronem diecezji rzeszowskiej, a 18 maja 2003 r. ogłosił go świętym.

M. Klara – Ludwika Szczęsna

Urodziła się 18 lipca 1863 r. w Cieszkach w diecezji płockiej. W 1885 r. wstąpiła w Warszawie do Zgromadzenia Sług Jezusa, założonego przez bł. Honorata Koźmińskiego. Kiedy w 1893 r. ks. prof. Józef Sebastian Pelczar prosił o. Honorata o siostry do prowadzenia przytuliska dla służących w Krakowie, przełożeni skierowali tam Ludwikę Szczęsną. W 1894 r. została współzałożycielką i pierwszą przełożoną generalną Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, założonego przez św. Józefa Sebastiana Pelczara. Wyróżniała się głęboką wiarą, empatią dla potrzebujących. Pielęgnowała głębokie życie modlitwy, szczególnie czciła Najświętsze Serce Pana Jezusa. Była przykładem życia w pokornej miłości do Boga i służby dla bliźnich. Zmarła w Krakowie 7 lutego 1916 r. 27 września 2015 r.. została zaliczona w poczet błogosławionych.

5 placówek, w których posługują Sercanki w diecezji rzeszowskiej

Podziel się cytatem

Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego

Założone 15 kwietnia 1894 r. zostało powołane do kontemplowania i głoszenia miłości Boga objawionej w Najświętszym Sercu Pana Jezusa, co ma być dopełniane przez czyny miłości bliźniego. Z upływem czasu siostry zajęły się m.in. posługą w szpitalach i zakładach opieki. W trosce o religijne wychowanie dzieci i młodzieży podjęły się prowadzenia ochronek i przedszkoli, a także katechizacji. Pracowały jako organistki, zakrystianki i kancelistki w parafiach. Siostry prowadziły dom biskupów w diecezji przemyskiej. Później podjęły pracę w kurii i domu arcybiskupów krakowskich. Podczas pontyfikatu św. Jana Pawła II pracowały w Watykanie oraz w Nuncjaturze Apostolskiej w Boliwii i w Polsce. Obecnie zgromadzenie prowadzi działalność apostolską, zarówno w Polsce jak i poza jej granicami: we Francji, Włoszech, w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej oraz na terenach misyjnych: w Boliwii, na Jamajce, w Argentynie i na Ukrainie.

Sercanki w Rzeszowie

Siostry rozpoczęły posługę w Rzeszowie w piątym roku istnienia zgromadzenia, czyli w październiku 1899 r. Przez 10 lat prowadziły kuchnię w internacie Seminarium Nauczycielskiego. Od 1914 r. do 1923 r. posługiwały jako pielęgniarki w szpitalu Czerwonego Krzyża. W 1953 r. podjęły pracę w kancelarii Zakładu Specjalnego, ale zostały stamtąd usunięte przez władze komunistyczne. Po raz czwarty siostry wróciły do Rzeszowa na zaproszenie ordynariusza diecezji rzeszowskiej – bp. Kazimierza Górnego. W październiku 2000 r. przeniesiono siedzibę Prowincji Zgromadzenia pw. św. Józefa z Zakopanego do Rzeszowa. Od początku siostry rozpoczęły posługę w Domu Samotnej Matki i Interwencji Kryzysowej jako Caritas Diecezji Rzeszowskiej, a później, 25 marca 2009 r., założyły Okno Życia.