Reklama

Aspekty

EDK… znaczy ekstremalnie

Przed pięcioma laty po raz pierwszy w diecezji zielonogórsko-gorzowskiej odbyła się Ekstremalna Droga Krzyżowa. Przybyło tras, przybyło ekstremalnych pątników, nie zmieniło się jedno. Gdzieś poza granicami zmęczenia i bólu można spotkać Jezusa.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Organizatorzy podkreślają, że EDK to wydarzenie duchowe, a nie tylko religijne. Dotyka duszy i dlatego dotyczy każdego człowieka. Co ważne na EDK nikogo nie zapytają czy chodzi do kościoła ani czy jest religijny. Ważne jest nie to kim jesteś, ale to, kim możesz się stać. To próba wyjścia w stronę Jezusa dla każdego, niezależnie od jego dotychczasowej drogi.

Trochę zamieszania

Skoro EDK jest ekstremalna to ekstremalnie musiało być od samego początku. Tak było i w tym roku. Nie do końca było wiadome co zrobić z zakazem wstępu do lasu, które ogłosił wojewoda lubuski w związku ASF, czyli afrykańskim pomorem świń. Zatem na drodze EDK stanęły dziki i to nie w samą noc EDK, ale kilkanaście tygodni wcześniej. Wiele osób dzwoniło i dopytywało się, czy EDK wyruszy w tym roku. – My jako organizatorzy monitorowaliśmy problem już od połowy lutego i byliśmy w stałym kontakcie ze służbami wojewody lubuskiego. Na szczęście na koniec lutego został zniesiony zakaz wstępu do lasów na terenie województwa – podkreślił Rafał Wojtkiewicz, koordynator wojewódzki EDK.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W zeszłym roku ponad 2 tys. osób wyruszyło na EDK.

Podziel się cytatem

Reklama

Co ciekawe, do EDK zniechęcają także sami organizatorzy. Na stronie drogi można spotkać następujące wskazówki: „Zniechęcamy osoby, które myślą, że jakoś to będzie. Że jak nie będą miały siły, to ktoś im pomoże. Zniechęcamy ludzi zamkniętych, którzy nie szukają nowych pomysłów na siebie. Zniechęcamy ludzi, którzy oceniają innych i uważają siebie za lepszych od nich. W EDK nie chodzi o sport. To nie jest przygoda. To jest droga do spotkania ze swoją duszą. Z Bogiem”.

Rozwój

Rok temu w diecezji wyruszyło na EDK ponad 2 tys. osób. Pięć lat temu wyruszyło ich tylko 400. To pokazuje, że idea trafiła na podatny grunt. Są ciągle osoby, dla których szukanie Boga w ich życiu, trochę na sposób ekstremalny, jest potrzebne. „EDK jest świetnym rozważaniem dla ludzi, którzy dużo pracują i trudno im znaleźć czas dla siebie i swojej duszy. Ta kumulacja daje okazję do gruntowanego przemyślenia siebie”.

– Podobnie jak w zeszłym roku uruchomionych zostało ponad 20 tras Ekstremalnej Drogi Krzyżowej w naszej diecezji. Z każdym dniem przybywają nowe. Głównie są to podobne odcinki i te same miejscowości co wcześniej. Z nowości jednak wspomnieć należy EDK między kościołami w mieście Gorzowie. To jest nowość - podkreślił Wojtkiewicz.

Coś więcej

EDK to już nie tylko droga krzyżowa. Wspólne doświadczenia, relacje i znajomości, a także sprawy organizacyjne powodują, że nie jest już ona tylko jednorazowym wydarzeniem.

Reklama

– Zaczynamy budować formację EDK w diecezjach. Nie jeździmy na jakieś szkolenia ogólnopolskie, tylko staramy się spotykać w każdej diecezji. U nas w diecezji już odbyło się takie szkolenie. Przyjechało 17 liderów poszczególnych rejonów EDK. Na spotkaniu mieliśmy choćby możliwość obejrzenia materiału video z konferencją ks. Jacka, była także dyskusja. Tych spotkań będzie więcej. Chcemy by odbywały się one systematycznie. Teraz właśnie pracujemy nad spotkaniem on-line – dodał koordynator wojewódzki EDK.

Co najpierw?

Jeśli ktoś myśli o wyruszeniu na trasę musi wziąć kilka rad pod uwagę. Po pierwsze należy zacząć od wyboru miejsca. Zwyczajowo EDK zaczyna się wspólną Mszą św. Gdy już wybór mamy za sobą to trzeba sprawdzić, kiedy planowany jest wymarsz. Konkretne trasy można sprawdzić na stronie organizatora. Przed wyruszeniem można pobrać ślad GPS lub wydrukować sobie opis trasy. „Na EDK można wyruszyć samemu, lub w małej grupce. W każdym przypadku obowiązuje milczenie. Pątnicy zatrzymują się w wyznaczonych miejscach na modlitwę przy stacji. Należy unikać rozmów i pikników. Na trasie można jeść i pić. Brak jedzenia nie należy do istoty EDK. Na EDK przygotowane są specjalne rozważania, które oddają ducha tego wyzwania. Przygotowuje je ks. Jacek WIOSNA Stryczek razem ze swoją wspólnotą. Można je przeczytać lub wysłuchać – nagranie jest dostępne w aplikacji EDK” – wyjaśniają organizatorzy.

Chodzi o przemianę swojego życia. Jeśli po zakończeniu drogi staniemy się lepsi, to wszyscy na tym zyskają. Bóg nie zajmuje się pogodą na EDK. Zajmuje się tym, abyśmy byli lepsi.

Podziel się cytatem

Trasy EDK w diecezji

Przed samym wyruszeniem warto wybrać odpowiednią dla siebie trasę. Na dzień przygotowywania tego tekstu (3 marca) na stronie EDK aktywne były następujące trasy w diecezji zielonogórsko-gorzowskiej:

Reklama

1) Świętego Franciszka: początek w Kostrzynie n. Odrą, koniec w Kostrzynie n. Odrą: 46 km, 2) Święta Jadwiga Śląska: początek w Krośnie Odrzańskim, koniec w Świebodzinie: 47 km, 3) Świętego Jana Chrzciciela: początek w Łagowie Lub., koniec w Świebodzinie: 41 km, 4) Świętego Stanisława Kostki: początek w Międzyrzeczu, koniec w Świebodzinie: 54 km, 5) Świętego Jana Pawła II: początek w Radęcinie, koniec w Radęcinie: 30 km, 6) Niebieska – Św. Jan Bosko: początek w Rokitnie, koniec w Świebodzinie: 57 km, 7) Czerwona – Matki Bożej Klewańskiej: początek w Piłce, koniec w Skwierzynie: 40 km, 8) Trasa Miłosierdzia: początek w Słońsku, koniec w Myśliborzu: 59 km, 9) Trasa Św. Stanisława Kostki: początek w Słońsku, koniec w Kołczynie: 43 km, 10) Srebrna – Św. Franciszka z Asyżu: początek w Strzelcach Kraj., koniec w Dobiegniewie: 44 km, 11) Zielona – św. Mikołaja: początek w Sulęcinie, koniec w Świebodzinie: 46 km, 12) Fioletowa – św. Kamila: początek w Rokitnie, koniec w Zielonej Górze: 109 km, 13) Św. Jan Bosko: początek w Rokitnie, koniec w Świebodzinie: 57 km, 14) Żółta – Kresowe Więzi: początek w Świebodzinie, koniec w Świebodzinie: 54 km, 15) Św. Józefa: początek w Osiecznej, koniec we Wschowie: 37 km, 16) Zielona – św. Barbary: początek w Zatoniu, koniec w Zatoniu: 31 km, 17) Droga do Jerozolimy: początek w Zielonej Górze, koniec w Zielonej Górze: 67 km, 18) Św. Anny: początek w Zielonej Górze, koniec Góra Świętej Anny: 55 km, 19) Droga św. Nikodema do Jerozolimy: początek w Żarach, koniec w Żaganiu: 44 km, 20) Niebieska – Bożego Miłosierdzia: początek w Głogowie, koniec w Głogowie: 46 km, 21) Żółta – Św. Anny: początek w Głogowie, koniec w Bytomiu Odrzańskim: 41 km.

Od napisania tekstu mogło się jeszcze wiele pozmieniać. Warto więc dokładnie zapoznać się z trasami na stronie ekstremalnej i przeczytać opisy poszczególnych odcinków.

Ktoś kto chodzi na pielgrzymki zauważy zasadniczą różnicę. Na EDK nie ma zorganizowanych zabezpieczeń. Każdy walczy sam o wytrwanie na trasie. I należy pamiętać, że nie chodzi też o wyjście w jakieś intencji. Chodzi o przemianę swojego życia. Jeśli po zakończeniu drogi staniemy się lepsi, to wszyscy na tym zyskają. Bóg nie zajmuje się pogodą na EDK. Zajmuje się tym, abyśmy byli lepsi.

2020-03-10 10:35

Oceń: +2 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Bp Stułkowski: wielkość Maryi wynika z Jej posłuszeństwa Panu Bogu

[ TEMATY ]

Jasna Góra

Poznań

pątnicy

Wielkość Maryi wynika z Jej posłuszeństwa woli Bożej i zaufania, że to, co Bóg daje, jest najlepsze – mówił bp Szymon Stułkowski na zakończenie 86. Poznańskiej Pieszej Pielgrzymki na Jasną Górę. Poznański biskup pomocniczy przewodniczył Mszy św. sprawowanej w kaplicy Cudownego Obrazu Matki Bożej.

W tegorocznej pielgrzymce, z uwagi na trudności organizacyjne i względy bezpieczeństwa z powodu epidemii koronawirusa, uczestniczyli jedynie księża przewodnicy grup i związani z pielgrzymką. W ten sposób utworzyli swego rodzaju „sztafetę”.
CZYTAJ DALEJ

Św. Teresa od Dzieciątka Jezus - "Moim powołaniem jest miłość"

Niedziela łódzka 22/2003

[ TEMATY ]

św. Teresa z Lisieux

Adobe Stock

Św. Teresa z Lisieux

Św. Teresa z Lisieux

O św. Teresie od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, karmelitance z Lisieux we Francji, powstały już opasłe tomy rozpraw teologicznych. W tym skromnym artykule pragnę zachęcić czytelników do przyjaźni z tą wielką świętą końca XIX w., która także dziś może stać się dla wielu ludzi przewodniczką na krętych drogach życia. Może także pomóc w zweryfikowaniu własnego stosunku do Pana Boga, relacji z Nim, Jego obrazu, który nosimy w sobie.

Życie św. Teresy daje się streścić w jednym słowie: miłość. Miłość była jej głównym posłannictwem, treścią i celem jej życia. Według św. Teresy, najważniejsze to wiedzieć, że jest się kochanym, i kochać. Prawda to, jak może się wydawać, banalna, ale aby dojść do takiego wniosku, trzeba w pełni zaakceptować siebie. Św. Teresie wcale nie było łatwo tego dokonać. Miała niesforny charakter. Była bardzo uparta, przewrażliwiona na swoim punkcie i spragniona uznania, łatwo ulegała emocjom. Wiedziała jednak, że tylko Bóg może dokonać w niej uzdrowienia, bo tylko On kocha miłością bez warunków. Dlatego zaufała Mu i pozwoliła się prowadzić, a to zaowocowało wyzwoleniem się od wszelkich trosk o samą siebie i uwierzeniem, że jest kochana taką, jaka jest. Miłość to dla św. Teresy "mała droga", jak zwykło się nazywać jej duchowy system przekonań, "droga zaufania małego dziecka, które bez obawy zasypia w ramionach Ojca". Św. Teresa ufała bowiem w miłość Boga i zdała się całkowicie na Niego. Chciała się stawać "mała" i wiedziała, że Bogu to się podoba, że On kocha jej słabości. Ona wskazała, na przekór panującemu długo i obecnemu często i dziś przekonaniu, że świętość nie jest dostępna jedynie dla wybranych, dla tych, którzy dokonują heroicznych czynów, ale jest w zasięgu wszystkich, nawet najmniejszych dusz kochających Boga i pragnących spełniać Jego wolę. Św. Teresa była przekonana, że to miłosierdzie Boga, a nie religijne zasługi, zaprowadzi ją do nieba. Św. Teresa chciała być aktywna nie w ćwiczeniu się w doskonałości, ale w sprawianiu Bogu przyjemności. Pragnęła robić wszystko nie dla zasług, ale po to, by Jemu było miło i dlatego mówiła: "Dzieci nie pracują, by zdobyć stanowisko, a jeżeli są grzeczne, to dla rozradowania rodziców; również nie trzeba pracować po to, by zostać świętym, ale aby sprawiać radość Panu Bogu". Św. Teresa przekonuje w ten sposób, że najważniejsze to wykonywać wszystko z miłości do Pana Boga. Taki stosunek trzeba mieć przede wszystkim do swoich codziennych obowiązków, które często są trudne, niepozorne i przesiąknięte rutyną. Nie jest jednak ważne, co robimy, ale czy wykonujemy to z miłością. Teresa mówiła, że "Jezus nie interesuje się wielkością naszych czynów ani nawet stopniem ich trudności, co miłością, która nas do nich przynagla". Przykład św. Teresy wskazuje na to, że usilne dążenie do doskonałości i przekonywanie innych, a zwłaszcza samego siebie, o swoich zasługach jest bezcelowe. Nigdy bowiem nie uda się nam dokonać takich czynów, które sprawią, że będziemy w pełni z siebie zadowoleni, jeśli nie przekonamy się, że Bóg nas kocha i akceptuje nasze słabości. Trzeba zgodzić się na swoją małość, bo to pozwoli Bogu działać w nas i przemieniać nasze życie. Św. Teresa chciała być słaba, bo wiedziała, że "moc w słabości się doskonali". Ta wielka święta, Doktor Kościoła, udowodniła, że można patrzeć na Boga jak na czułego, kochającego Ojca. Jednak trwanie w takim przekonaniu nie przyszło jej łatwo. Przeżywała wiele trudności w wierze, nieobce były jej niepokoje i wątpliwości, znała poczucie oddalenia od Boga. Dzięki temu może być nam, ludziom słabym, bardzo bliska. Jest także dowodem na to, że niepowodzenia i trudności są wpisane w życie każdego człowieka, nikt bowiem nie rodzi się święty, ale świętość wypracowuje się przez walkę z samym sobą, współpracę z łaską Bożą, wypełnianie woli Stwórcy. Teresa zrozumiała najgłębszą prawdę o Bogu zawartą w Biblii - że jest On miłością - i dlatego spośród licznych powołań, które odczuwała, wybrała jedno, mówiąc: "Moim powołaniem jest miłość", a w innym miejscu: "W sercu Kościoła, mojej Matki, będę miłością".
CZYTAJ DALEJ

Polacy zapłacą podatek od wiary? Kto zapłaci 8 proc. z pensji?

2025-10-02 12:12

W polskim Senacie trwa dyskusja nad obywatelską petycją dotyczącą wprowadzenia nowego podatku kościelnego. Zgodnie z propozycją, osoby deklarujące przynależność do związku wyznaniowego miałyby przekazywać 8 proc. podatku dochodowego na rzecz swojego Kościoła. Pomysł nawiązuje do rozwiązań funkcjonujących od lat w Niemczech - informuje portal RMF24.pl.

Do Senatu trafiła petycja obywatelska postulująca wprowadzenie w Polsce podatku kościelnego. Zgodnie z propozycją, osoby zatrudnione na umowę o pracę, zlecenie lub dzieło, które zadeklarują przynależność do Kościoła lub związku wyznaniowego, miałyby przekazywać 8 proc. podatku dochodowego na rzecz swojej wspólnoty religijnej. Podatek byłby pobierany przez pracodawcę lub zleceniodawcę i przekazywany do urzędu skarbowego, a następnie na konto zadeklarowanego Kościoła - czytamy dalej.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję