Święty Piotr, olśniony wizją chwały Jezusa, zaproponował zbudowanie trzech namiotów, dla: Jezusa, Mojżesza i Eliasza. Choć św. Piotr nie w pełni zdawał sobie sprawę z tego, co mówi, to propozycja rozbicia namiotów ma pewną symbolikę.
Namiot wiązał się z dawnym stylem życia Hebrajczyków, gdy podobnie jak inne narody poszukiwali swego miejsca na ziemi. Patriarchowie rozbijali namioty, gdy wędrowali ku Ziemi Obiecanej, a następnie szukali na niej stałego miejsca do zamieszkania. Ich potomkowie po wyzwoleniu z Egiptu, wędrując przez pustynię ku ziemi danej przez Boga ich ojcom, zatrzymywali się na postój i obozowali w namiotach. Tym samym namiot stanowił miejsce zamieszkania, schronienia i odpoczynku. Służył podróżnym za dom.
Namiot łączył się nie tylko z codziennością Hebrajczyków. To w jego wnętrzu miało miejsce niezwykłe spotkanie Abrahama z Bogiem. Wtedy Patriarcha otrzymał obietnicę narodzin syna – Izaaka. Podczas wędrówki prowadzony przez Mojżesza lud Izraela miał jeden szczególny namiot. Był on przeznaczony dla Boga. Stanowił prowizoryczną świątynię, zanim jej mury w Jerozolimie zbudował Salomon. Był znakiem obecności Boga pośród narodu wybranego. Znajdował się w centrum obozu. Spoczywała w nim Arka Przymierza z tablicami przykazań. Namiot wiąże się też z tajemnicą wcielenia Jezusa Chrystusa. Święty Jan, mówiąc o Jego narodzinach i przyjściu na świat, nazywa Go Słowem, które zamieszkało – a tłumacząc dosłownie: rozbiło swój namiot – pośród nas.
Namiot stanowi zatem znak ludzkiej egzystencji. Oznacza pragnienie trwałego zamieszkania na ziemi, a jednocześnie przemijalność ziemskiego życia. Święty Piotr, chcąc postawić trzy namioty, pragnie, by to, co zobaczył na szczycie Góry Przemienienia, trwało jak najdłużej. Lecz już sam zamiar budowania namiotu wskazuje, że owo wydarzenie ma charakter przejściowy. Jest chwilą, która stanowi pokrzepiający postój w drodze do pełnego celu, którym będzie udział w chwale Boga.
Myśl postawienia namiotów wiąże się też z kwestią obecności Boga. Tu ważną rolę odgrywają postacie, dla których owe namioty miały być przeznaczone. Najpierw Mojżesz. Przez niego Bóg dał przykazania stanowiące Prawo Izraela. To pierwsze słowo. Pierwszy namiot, mówiący o możliwości spotkania z Bogiem przez głos sumienia kształtowanego światłem Bożych praw. Następna postać to prorok Eliasz. On wiąże się z Bożymi obietnicami zbawienia. Zapisano je na kartach Pisma. Ich spełnienia oczekiwano z wiarą i nadzieją. To drugi namiot spotkania z Bogiem. Trzecim jest osoba Jezusa – głoszona przez Niego Ewangelia i dzieło zbawienia dokonane na krzyżu. Tu ma miejsce pełnia spotkania z Bogiem. W Jezusie odsłania się bowiem blask Bożej miłości względem człowieka. Odtąd tylko On jest namiotem spotkania człowieka z Bogiem.
Po opisie Sądu Ostatecznego św. Jan Apostoł przechodzi do ukazania przyczyn tego Sądu. W kolejnej wizji anioł ukazuje mu niewiastę, Wielką Nierządnicę, której ulegli wszyscy królowie ziemi, a winem jej nierządu upiły się wszystkie narody. W tym celu zabiera go w duchu na pustynię i Apostoł „widzi” kobietę zasiadającą na szkarłatnej bestii o siedmiu głowach i dziesięciu rogach. Kobieta ubrana jest w purpurę i szkarłatnej, ma też na sobie mnóstwo ozdób ze złota, drogich kamieni i pereł. W ręku trzyma złoty puchar pełen brudu jej nierządu. Na czole ma wypisany napis: Wielki Babilon, matka nierządnic i obrzydliwości ziemi. Kobieta jest pijana od krwi świętych i chrześcijańskich męczenników. Jan zdumiał się jej widokiem, dlatego anioł wytłumaczył mu znaczenie tej wizji, kończąc swe wyjaśnienia słowami: „Kobieta, którą zobaczyłeś, to wielkie miasto, mające władzę nad królami ziemi”. Według tradycyjnej interpretacji, szkarłatna bestia przedstawia cesarza Nerona, a jej siedem głów to siedem wzgórz miasta Rzym. Bardziej uniwersalne znaczenie tej wizji może być takie, że Wielka Nierządnica uosabia ziemskie miasto, które ma być zniszczone, aby zrobić miejsce dla nowego nieba i nowej ziemi. Aktywność Bestii budzi podziw mieszkańców ziemi. Ich imiona nie są zapisane w księdze życia, toteż nie mogą oni pojąć, że władza Bestii opiera się na diabelskim oszustwie. Niewiasta to Rzym ze swą potęgą militarną. Rzym jest jednak tylko jednym z doczesnych wcieleń Bestii. Cywilizacja przemocy przeżyje upadek Rzymu i nadal będzie się objawiać w systemach domagających się absolutnej władzy nad duszą i ciałem człowieka. Św. Jan chce tu ukazać nie tyle koniec imperium rzymskiego, co samą szatańską zasadę autodestrukcji. „Jeśli szatan powstał przeciw sobie i wewnętrznie jest skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim” (Mk 3,6). Potężne królestwo zła nosi już w sobie zalążek własnej zagłady. Bestia sami zniszczy swoimi rogami nierządną cywilizację, która się na niej oparła. W ten sposób ma się spełnić odwieczny zamysł Boga. Orędzie Apokalipsy niesie więc nadzieję wszystkim zniewolonym: ostateczne zwycięstwo należy do Chrystusa i Jego wiernych!
Oddany Kościołowi, Ojczyźnie i rodzinie prowadził wiernych do zbawienia – w tych słowach ujmuje Ojciec Święty wieloletnią posługę pasterską śp. bp. Antoniego Pacyfika Dydycza. Dziś w Drohiczynie odbył się pogrzeb zmarłego 14 września miejscowego biskupa seniora. Na zakończenie uroczystości odczytany został papieski telegram.
Powiadomiony o śmierci bp. Dydycza Leon XIV przekazuje wyrazy bliskości aktualnemu biskupowi drohiczyńskiemu Piotrowi Sawczukowi, zakonowi kapucynów, do którego należał zmarły, a także jego krewnym i wszystkim wiernym Kościoła lokalnego.
Nowo mianowany nuncjusz apostolski w Iraku, ks. prałat Mirosław Wachowski, w rozmowie z mediami watykańskimi podzielił się osobistymi refleksjami o powołaniu, misji w ziemi Abrahama, służbie Kościołowi oraz duchowej sile, która pozwala iść naprzód. „Nuncjusz apostolski jest przedstawicielem Ojca Świętego wobec władz cywilnych, promując godność osoby ludzkiej, uniwersalne prawa człowieka, pracując na rzecz pokoju, tak w kraju, w którym spełnia swoją posługę, jak i na całym świecie” - wskazał.
W czwartek, 18 września Papież Leon XIV mianował nuncjuszem apostolskim w Iraku ks. prałata Mirosława Stanisława Wachowskiego, dotychczasowego Podsekretarza ds. Relacji z Państwami i Organizacjami Międzynarodowymi Stolicy Apostolskiej. Wyniósł go jednocześnie do stolicy tytularnej Villamagna di Proconsolare, z godnością arcybiskupa. Ks. Wachowski w wywiadzie dla Radia Watykańskiego podkreślił, że każda nowa nominacja traktowana jest przez niego jako akt Bożego miłosierdzia i zaufania, na który - jak sam mówi - nie zasłużył. „Z jakiegoś dla mnie tajemniczego, nieznanego powodu z wioski na Mazurach Pan Bóg powołał do kapłaństwa chłopaka, który według mnie nie miał jakichś szczególnych talentów”. To głębokie poczucie niewystarczalności nie przeszkadzało mu jednak zaufać: „Odpowiedziałem wtedy tak na to powołanie, ufając bardziej Jego łasce niż moim własnym ograniczonym zdolnościom”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
