W czytanym dziś fragmencie Listu św. Jakuba pojawia się stwierdzenie, że Bóg wybrał ubogich tego świata na bogatych w wierze i na dziedziców królestwa przyobiecanego tym, którzy Go miłują (por. Jk 2, 5). W wypowiedzi tej szczególnie interesujące wydają się dwie prawdy. Pierwsza mówi o Bożym wyborze, druga – o odziedziczeniu królestwa. Idea Bożego wyboru jest jedną z głównych, które pojawiają się na kartach Pisma Świętego. Bóg wybiera sobie ludzi, którzy uczestniczą w realizacji Jego planu zbawienia. W sposób szczególny owa idea wyboru wiąże się z ludem Izraela, który staje się ludem wybranym. Ciekawie ujmuje to Księga Powtórzonego Prawa, w której Bóg przez Mojżesza wskazuje, że podstawowym motywem dokonanego przez Boga wyboru była Jego miłość. Bóg wybiera człowieka nie dlatego, że człowiek na to zasługuje (por. Pwt 7, 7), ale dlatego (i tylko dlatego), że Bóg kierujący się miłością tak zadecydował (por. Pwt 10, 15). W Nowym Testamencie ten Boży wybór nie jest ograniczony tylko do etnicznego Izraela, ale rozszerza się na wszystkich ludzi.

Boży wybór domaga się odpowiedzi ze strony człowieka, tzn. przyjęcia odpowiedniej postawy, przede wszystkim wobec Boga. Chodzi tu o postawę pokory (por. hymn Magnificat – Łk 1, 46-55; 1 Kor 1, 27-28). W czytanym Liście św. Jakuba postawa ta została określona jako „ubóstwo” („ubodzy” – gr. hoi ptochoi). Trzeba jednak pamiętać, że biblijne ubóstwo oznacza właściwą relację człowieka wobec dóbr doczesnych. Nie zawsze wskazuje ono na brak tych dóbr, ale podkreśla ich traktowanie jako daru otrzymanego od Boga, którym należy się dzielić z innymi. Na tym polega pokora.

Druga idea odnosi się do odziedziczenia królestwa. Jest ona, podobnie jak idea wyboru, jednym z najważniejszych tematów biblijnych. Na kartach ST „dziedzictwo” (gr. kleronomia) odnosi się przede wszystkim do ziemi obiecanej, którą lud Izraela ma odziedziczyć (por. Joz 11, 23; 13, 7. 14). W NT wspomniane dziedzictwo oznacza już coś więcej niż tylko ziemię. Oznacza rzeczywistość określaną jako królestwo Boże, czyli przestrzeń, w której człowiek będzie tworzył z Bogiem doskonałą wspólnotę. Królestwo to było w centrum nauczania Jezusa (por. Mt 12, 28; Mk 1, 15; Łk 17, 21). Jego pełna realizacja dokona się przy powtórnym przyjściu Jezusa (Mt 25, 31. 34). Wyrażenie „odziedziczyć królestwo” oznacza właśnie udział w tej pełnej realizacji królestwa (1 Kor 6, 9. 10; 15, 50; Ga 5, 21). Nie dokonuje się on z automatu, ale zostaje nadany tym, którzy odpowiedzą pozytywnie na Boże wezwanie. Wybrzmiewa to dobrze w Ef 5, 5, gdzie pojawia się katalog postaw (jeden z wielu w NT), które wykluczają nas z udziału w realizacji królestwa (w Ef są to m.in. rozpusta, skąpstwo, bałwochwalstwo).