„Ojca wiecznego cna Oblubienico,

Więcej nad insze duchy ukochana!

Syna Bożego jedyna Rodzico,

Między wszystkiemi pannami wybrana.

Ducha Świętego najmilsza świątnico,

Niepojętymi darami nadana:

Maryjo, Matko prawdziwa”

– witamy Cię słowami polskiego poety epoki baroku, Bartłomieja Zimorowica, wychwalając Twój udział w historii zbawienia i Twoją niezwykłą łączność z wszystkimi Osobami Trójcy Świętej. Jako wykładowcy i studenci Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, którego zadaniem jest zbliżanie się umysłem i sercem do tajemnic Trójjedynego Boga obecnego w historii świata i życiu każdego człowieka, pragniemy u Twoich stóp zaczerpnąć po raz kolejny inspiracji do dalszej pracy oraz rozwoju intelektualnego i duchowego.

Stajemy dziś przed Tobą, Matko, w tym trudnym i bolesnym momencie, gdy w Ukrainie toczy się wojna, wywołana przez brutalną napaść Rosji. Cierpią niewinni ludzie, wielu odnosi poważne rany i traci życie. Zachwiane zostały fundamenty pokoju w Europie i na świecie. Prosimy Cię, Pani Jasnogórska, Królowo Pokoju, weź dziś w opiekę nasz kraj, naród ukraiński i całą Europę. Ufamy, że zło można zwyciężyć tylko dobrem. Jednocześnie stanowczo wołamy dziś słowami naszego wielkiego patrona – św. Jana Pawła II: „Nigdy więcej wojny! To pokój, pokój musi kierować losami narodów i całej ludzkości”.

Nasz przewodnik w tegorocznych jasnogórskich rozważaniach – bł. Kardynał Stefan Wyszyński – wielokrotnie wzywał naród polski do odnowy duchowej. Podobnie jak św. Jan Paweł II, apelował o nowych ludzi plemię, o młodzież przyszłości. Odnowa, odrodzenie, przemiana – to pojęcia, które wiążą się z główną misją, jaką wypełnił Chrystus podczas swojego pobytu na ziemi. Najpierw nauczając słowem i czynem o miłości Boga i bliźniego, a potem pokonując śmierć na krzyżu, otworzył przed ludzkością zupełnie nowe perspektywy. Rozpoczynający się czas Wielkiego Postu, prowadzący do zwycięstwa życia nad śmiercią, skłania nas do refleksji, jakiej odnowy potrzebujemy i jakie zadanie ma do spełnienia w tym zakresie uniwersytet katolicki.

W 1980 r. w jednym z przemówień bł. Prymas Tysiąclecia postawił diagnozę sytuacji, w jakiej znalazł się współczesny człowiek, Polak, chrześcijanin. Mówił wówczas: „Nieprawda wobec Boga i zasad moralnych chrześcijaństwa rzutuje na życie rodzinne, społeczne (...). Ateizm propagowany oficjalnie nie jest jedyną, ale przeważającą przyczyną naszej niedoli. Podważanie zasad moralnych i religijnych musiało doprowadzić do relatywizmu, do postawy względności w każdym niemal człowieku, który się temu poddał (...). Dzisiaj bolejemy nad tym, że w kraju katolickim upowszechnia się obyczaj rozbijania rodzin i niszczenia życia (...). Człowiek [musi] podźwignąć się z głębokiego trzęsawiska kłamstwa, nieprawdy i nieszczerości, z lęku, z pospolitego wyrachowania i tchórzostwa, aby mogła zacząć się prawdziwa odnowa moralna naszego społeczeństwa”.

Ocena przedstawiona przez bł. Kardynała Stefana Wyszyńskiego pozostaje nadal w wielu punktach aktualna i stanowi wyzwanie dla katolickiej inteligencji polskiej, która pracuje i kształci się na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Potrzebujemy ludzi, którzy odnowią się intelektualnie i duchowo, sięgając z miłością i zaufaniem do najgłębszych korzeni wielowiekowej kultury chrześcijańskiej, opartej na trwałych, nieprzemijających wartościach. Zadaniem naszej uczelni jest ukształtowanie pokolenia, które będzie budowało przyszłość, czerpiąc z tradycji to, co najcenniejsze, a nie niszcząc ją i odrzucając.

Nie możemy skupiać się na nawracaniu innych, ale powinniśmy jako chrześcijanie zaczynać od siebie, od przywracania czytelnego świadectwa o Chrystusie w naszym sposobie codziennego myślenia i postępowania. Katolicki Uniwersytet Lubelski ma być miejscem takiego intelektualnego i duchowego oczyszczenia, które pozwoli polskim katolikom promieniować prawdą Ewangelii i odsunąć od nich wszelkie posądzenia o brak należytego wykształcenia lub sprzeniewierzanie się wyznawanym i głoszonym poglądom.

Początkiem i koniecznym warunkiem prawdziwej odnowy jest wnikliwe rozpoznanie stanu własnej duszy za pomocą władz umysłowych oświetlonych łaską Bożą. Wczesnochrześcijańscy mistrzowie życia duchowego nazywali ten proces wejściem do siebie, wewnętrznym oświeceniem, wielkim zrozumieniem. Uczciwa, rozumna refleksja nad statusem człowieka, który nie zamyka się w granicach widzialnego świata, przejrzenie się w świętym obliczu Boga, rozpoznanie swoich wad powinny zaowocować chęcią przemiany myślenia i postępowania. Czas epidemii, zmuszający nas do zatrzymania się w bezmyślnym biegu i przemyślenia na nowo własnego życia, jest wyjątkową okazją do takiej twórczej autorefleksji, której nie powinniśmy zmarnować.

Istotą chrześcijańskiej przemiany jest stawanie się coraz bardziej człowiekiem duchowym, czyli podporządkowanym woli Bożej i natchnieniom Ducha Świętego. Ojcowie Kościoła nazywali ten proces walką między człowiekiem wewnętrznym i zewnętrznym, a za jej główny cel uważali osiągnięcie takiego stanu, w którym będziemy całkowicie posłuszni mądrości Boga i pozwolimy, aby zamieszkiwał On i przechadzał się swobodnie w naszej duszy. Tak rozumiana przemiana duchowa ma wymiar ponadczasowy, zmierza bowiem ku ostatecznemu celowi życia chrześcijanina, jakim jest zjednoczenie z Bogiem w niebie.

Zmartwychwstanie, ku któremu podążamy zarówno w liturgii Wielkiego Postu, jak i w każdym dniu naszego ziemskiego bytowania, dotyczy nie tylko wymiaru cielesnego. Jest ono nowym narodzeniem całego człowieka, wejściem w odnowioną rzeczywistość, w której nie ma miejsca na wrogość, zakłamanie, egoizm, zniewolenie, brak nadziei. U progu Wielkiego Postu prosimy Cię, Boże, za wstawiennictwem Maryi Jasnogórskiej i Jej oddanego czciciela, bł. Kardynała Stefana Wyszyńskiego: odnów naszą myśl i nasz czyn; daj nam prawdziwe zmartwychwstanie umysłu i serca; spraw, aby Katolicki Uniwersytet Lubelski był miejscem ciągłego odradzania się kultury, w centrum której nierozdzielnie stoją obok siebie Bóg i człowiek.