Skauci znad morza

Adam Szewczyk: Jak długo Skauci Europy funkcjonują w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej i jak liczną stanowią wspólnotę?

Jakub Wasylew: Aktywnych skautów Europy, jeśli chodzi o formację męską – wliczając w to instruktorów, gałąź czerwoną, czyli młodzież powyżej 17. roku życia, zieloną (12-17 lat) oraz żółtą, dziecięcą (8-12 lat) – jest ok. stu. Nasz 1. Hufiec Koszalińsko-Kołobrzeski oficjalnie funkcjonuje od 2016 r.

Reklama

Agnieszka Kin: My, dziewczęta, zaczęłyśmy troszkę później. Formalnie jako 2. Hufiec Koszalińsko-Kołobrzeski działamy od 3 lat. Ogólnie jest nas więcej niż chłopców – nasze środowisko wraz z szefowymi tworzy grupa 250-300 dziewcząt w różnych przedziałach wiekowych. Hufiec jest bardzo rozległy terytorialnie – począwszy od Szczecina, przez Koszalin, Miastko, Szczecinek, Sławsko, Piłę, Słupsk, Chojnice, na Gdańsku kończąc. Marzeniem szefowych i szefów hufca jest, aby na bazie tak ogromnego tworu powstały przynajmniej trzy hufce, by ostał się Hufiec Koszalińsko-Kołobrzeski, a jednocześnie powstał hufiec w Szczecinie i Chojnicach lub Gdańsku. Warto przy tej okazji wspomnieć, że początki skautingu w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej zrodziły się w sercach Joanny i Grzegorza Jabłońskich, którzy ideą skautingu zostali zaszczepieni przez o. Rafała Dudka, benedyktyna, zamieszkującego w Starym Krakowie k. Sławna, który do dziś sprawuje opiekę duszpasterską nad całym skautowym środowiskiem koszalińsko-kołobrzeskim.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Kto może zostać skautem Europy i czym różni się to środowisko od harcerstwa?

Agnieszka: Wspólnym kryterium uczestnictwa w skautingu jest przynależność do Kościoła katolickiego. Przez pracę na pięciu płaszczyznach, takich jak: Bóg, służba, charakter, zdrowie oraz zmysł praktyczny, realizujemy nasz program pedagogicznej opieki nad rozwojem młodych ludzi, wspierając rodziców w wychowywaniu ich dzieci. Wiara i Pan Bóg są zawsze z nami. Na zbiórkach i obozach wspólnie uczestniczymy we Mszach św. Nadto jesteśmy zobowiązani do przynajmniej jednego dobrego uczynku dziennie. To główne i zasadnicze kryteria. Skauting dedykowany jest młodym osobom i prowadzony przez młodych, w przedziale wiekowym od 8. do 25. roku życia. Ważne jest dla nas, aby przez formację przygotować młodego człowieka do dorosłego życia, poznania własnej wartości, rozpoznania swego powołania. A po drodze nauczyć go wielu umiejętności, które mogą mu się w życiu przydać.

Reklama

Dlaczego formacja dziewcząt i chłopców odbywa się rozdzielnie?

Jakub: Mamy jeden ruch i dwa nurty. Działamy rozdzielnie, ponieważ zwracamy uwagę na naturalne potrzeby dzieci i młodzieży. W trakcie dorastania chłopcy i dziewczęta w różny sposób przejawiają swoje potrzeby, ale dążymy w jednym kierunku. Dobrze obrazuje to np. forma jakichś gier, w których chłopcy poszukują mocnego kontaktu, silnej, wyraźnej rywalizacji, nieco wybuchowości, dziewczęta natomiast wolą zrobić coś łagodniej, postawić akcent np. na bardziej skomplikowane zasady lub co innego przyjmować za cel rywalizacji. W ciągu roku nie brakuje jednak okazji do wspólnych spotkań, świętowania. Przykładami są dzień modlitw za Federację Skautingu Europejskiego czy rozesłanie na obozy.

Jaka jest rola kapłana w Waszej wspólnocie i czy trudno jest znaleźć księdza do współpracy?

Agnieszka: Rola kapłana jest różna w różnych wspólnotach. Przykładowo – w gałęzi żółtej w trakcie cotygodniowej zbiórki jest tzw. spotkanie ze słowem Bożym, podczas którego przewidziana jest obecność kapłana; tłumaczy on np. jakieś czytanie, przykazanie lub zagadnienie zaplanowane przez szefa gromady, który w planie pracy rocznej uwzględnia rolę kapłana. Wówczas szef i ksiądz stanowią taki tandem wychowawczy, choć kapłan odgrywa tu rolę wspomagającą, wpisując swą aktywność w potrzebę wskazaną przez szefa gromady.

Jakub: U chłopaków i dziewczyn w zielonej gałęzi jest tzw. apel ewangeliczny. Rolą szefa grupy lub kapłana jest przygotowanie rozważań dla konkretnej grupy wiekowej. Szanując jednak samodzielność i sprawczość młodych, nie pojawiamy się na zbiórkach, pozostawiamy im samym zmierzenie się z tematem.

Agnieszka: Nie miałam nigdy problemu z zaproszeniem księdza do współpracy. Są otwarci kapłani, np. w naszym ognisku jest kapłan, który aktualnie pełni funkcję proboszcza w Słupcy, a mimo to znajduje czas, by uczestniczyć w obozie skautek trwającym 2-3 tygodnie. Zdecydowanie łatwiej jest o zaangażowanie się księży młodych i tych młodych duchem.

Reklama

Czy skauci z diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej uczestniczą w spotkaniach szerszego formatu, np. ogólnopolskich, międzynarodowych?

Jakub: Oczywiście. Staramy się aktywnie uczestniczyć w takich wydarzeniach, przy czym ustalenia, kto pojedzie, na jak długo i w jakim charakterze, uzależnione są od tego, do kogo adresowane jest konkretne spotkanie. Przykładowo – najbliższym takim wydarzeniem będzie ogólnopolska pielgrzymka Camino de Santiago. Po niej szefowe, szefowie oraz młodzi wędrownicy i przewodniczki wybiorą się na Światowe Dni Młodzieży do Lizbony, by służyć pomocą jako wolontariusze. Innym ogólnopolskim wydarzeniem, już dla harcerzy i harcerek, są np. Wielkie Harce Majowe. W określony weekend majowy spotykamy się różnymi jednostkami z każdego zakątka Polski po to, by w przyjacielskiej atmosferze rywalizować w grach i różnych wyzwaniach kierowanych do naszych podopiecznych. To wydarzenie odbywa się zawsze pod jakimś hasłem, ma swój temat, np. odnoszący się do ważnych wydarzeń historycznych, patriotycznych czy świąt o takim charakterze.

Jaka jest ścieżka awansu kadry instruktorskiej w Skautach Europy?

Jakub: W Polsce i na świecie organizowane są kursy szkoleniowe. W odniesieniu do pewnych stopni pedagogicznych, instruktorskich mamy propozycję trzech kursów i każdy potencjalny ochotnik na szefa powinien zaliczyć przynajmniej jeden, by zostać przybocznym, czyli osobą wspomagającą daną jednostkę. Jeśli natomiast chce ją sam prowadzić zgodnie ze sztuką – wymagane jest odbycie dwóch stopni kursu.

Współpracujecie z hufcami z innych diecezji?

Agnieszka: Jest tzw. Ekipa Krajowa Skautów Europy, na którą zjeżdżają się hufcowe i hufcowi. Stwarza to okazję do wymiany doświadczeń. Takie spotkania odbywają się zwykle w okolicach Warszawy.

Jakub: Obok tego typu spotkań kontaktujemy się również na wiele innych sposobów, choćby telefonicznie lub za pomocą komunikatorów, by wymieniać swoje doświadczenia. Sprzyja to podnoszeniu kompetencji. Pozwala też, nie ukrywam, podnieść się na duchu, gdyż, wiadomo, różnie w trakcie roku bywa.

Czego przed wakacjami można życzyć skautom?

Agnieszka: Myślę, że trzech rzeczy. Po pierwsze, udanych zbiórek, bo dobra zbiórka jest paliwem dla zastępów, które są elementem drużyn; mocny zastęp to mocna drużyna, zaś mocna drużyna to mocny szczep. Po drugie, gorąco pragniemy, aby planujący obozy letnie uzyskali wszystkie wymagane zgody, by się nie stresowali, bo wysiłek w zorganizowaniu takiego obozu jest ogromny. Trzecie zaś to życzenie nowych uczestników, zarówno tych niepełnoletnich, jak i pełnoletnich, by z odwagą zechcieli wejść w buty szefów.

Jakub: Według mnie, skautom można życzyć mądrości we wszelkich działaniach w obecnej rzeczywistości. Zarówno naszym podopiecznym, jak i szefom i szefowym. Zatem – mądrości, ale i radości z tego, że wszelkie działania w ramach idei skautingu niosą w sobie dobro, zbliżają nas do Boga, wskazują nam dobry cel w życiu. Nadto – tego, byśmy cieszyli się takimi małymi owocami, które możemy zobaczyć w trakcie roku, ale też tymi, które być może dostrzeżemy dopiero za lat kilka lub kilkanaście. A jak dodamy te trzy życzenia, które wymieniła Agnieszka, to mamy dobrą receptę na to, żeby wszystko dalej trwało i dobrze się rozwijało.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”