Koniec wieńczy dzieło

Pątnicy, którzy wybrali się na szlak z Legnicy, wędrowali 10 dni i pokonali 260 km. Najdłużej szła grupa nr 5 ze Zgorzelca. Przez 2 tygodnie pokonała ponad 350 km. 12 dni wędrowali mieszkańcy Bolesławca oraz Polkowic i Lubina. Legnicka pielgrzymka składała się z głównych 8 grup i grupy osób funkcyjnych. Każda z nich przygotowała się na uroczyste wejście na Jasną Górę. Oto oni.

Grupa O

To grupa związana z różnymi służbami pielgrzymkowymi. Najbardziej było widać porządkowych, gdyż wyróżniali się odblaskowymi kamizelkami, a na co dzień posługiwali się lizakiem i gwizdkiem. Wśród nich pozostali pełnili swoje funkcje, nie wyróżniając się strojem, ale ich kolorem dominującym był czarny.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Grupa 1

To była jedna z większych grup pielgrzymki. W czerwonej grupie z przewodnikiem ks. Mateuszem Olszewskim wędrowało ok. 80 osób. To bardzo rodzinna i rozśpiewana grupa, na czele której idą rodziny z małymi dziećmi. Najmłodszy pątnik miał 2 lata, a najstarszy – 70. Grupa, której patronuje św. Barbara, rozpoczęła pielgrzymowanie 25 lipca w kościele Matki Bożej Królowej Polski w Polkowicach.

Grupa 2

To grupa łącząca pielgrzymów z okolic Jeleniej i Kamiennej Góry. Były kryzysy i zwątpienia, jednak nie poddawali się, dzielnie pokonując kolejne kilometry. To grupa niebieska, której patronuje św. Franciszek, a przewodnikiem był ks. Łukasz Toporek z Krzeszowa.

Grupa 3

Reklama

Koszulki, flagi, a nawet chusty – wszystko w kolorze pomarańczowym – to znak rozpoznawczy grupy nr 3 bolesławieckiej. Pątnicy wyruszyli w drogę z Bolesławca 25 lipca. To pątnicy m.in. z Bolesławca, Nowogrodźca, Złotoryi i Chojnowa. Patronuje im św. Józef, a grupę po raz kolejny prowadził ks. Dawid Kostecki.

Grupa 4

Z kolejnym hitem pielgrzymkowym wyruszyła grupa nr 4. W zielonej grupie maszerowali głównie mieszkańcy Legnicy i okolicznych miejscowości, którzy wyszli na szlak po raz 1., 10., a nawet 30. Patronami są Święci Apostołowie Piotr i Paweł, a przewodził jej ks. Artur Jaguszczak.

Grupa 5

Łącznie pokonali ponad 350 km, mając za sobą również kryzysy, zmęczenie i obolałe nogi. Mimo, że zmagali się z upałem, deszczem i niewygodami, uśmiech z ust pątników nie znikał. Grupa od „Zgorzelca idzie z własnej woli”. Na szlak wyszli 23 lipca. Do celu dotarli po 2 tygodniach. Fioletowa grupa liczyła blisko 50 pątników m.in. ze Zgorzelca, Węglińca i Bogatyni. Grupie patronuje św. Jadwiga Śląska, a przewodnikiem był ks. Łukasz Pawłowski.

Grupa 8

To niewielka grupa, ale wielka duchem. Grupa nr 8 jaworsko-prochowicka. To „biało-czerwona” grupa, w której maszerowali mieszkańcy Jawora, Prochowic i okolicznych miejscowości. Przewodnikiem był ks. Jarosław Kojder, a patronką jest św. Faustyna Kowalska.

Grupa 9

Grupę prowadziły Siostry Magdalenki. Grupa mała, ale bardzo rodzinna i zorganizowana. Przewodniczką była s. Magdalena Bartkiewicz, którą dzielnie wspierała s. Sylwia. Patronką jest oczywiście św. Maria Magdalena od pokuty. Wyróżniający kolor – brązowy.

Grupa 10

Reklama

Po raz kolejny w pielgrzymce do Częstochowy wędrowała grupa franciszkańska. Maszerowało w niej ok. 50. osób. Głównie są to legniczanie oraz pielgrzymi z parafii prowadzonych przez Ojców Franciszkanów na terenie diecezji. Po raz pierwszy szedł w niej diakon Sergiej, który pochodzi z Ukrainy, ale studiuje w Krakowie.

Grupa klerycka

Warto też zwrócić uwagę na „nieformalną” grupę klerycką, którą stworzyli wszyscy klerycy legniccy. Ponadto 5 kleryków Metropolitalnego WSD we Wrocławiu wędrowało z pielgrzymką legnicką przed swoimi obłóczynami. 3 alumnów pochodzi z diecezji legnickiej, 2 z archidiecezji wrocławskiej. 8 grudnia w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny przyjmą strój duchowny, czyli sutannę. Pozostali klerycy podjęli różne służby w ramach pielgrzymki, a decyzję o udziale w pielgrzymce podjęli samodzielnie, co podkreśla ich przełożony ks. Tomasz Metelica.

Po prezentacji grup, uczestnicy na czele z biskupem pomocniczym Piotrem Wawrzynkiem udali się do Kaplicy Cudownego Obrazu, by tam zostawić swoje intencje, z którymi przez 10, 12, a nawet 14 dni wędrowali. Następnie w bazylice została odprawiona uroczysta Msza św. dziękczynna na zakończenie pielgrzymki.

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.