Ksiądz kan. Zenon Ochel pozostawił po sobie nie tylko bogate dziedzictwo duchowe, ale również cenne zapiski, które odsłaniają przed nami obraz człowieka pełnego pasji, odwagi i niezłomnej wiary. Jego życie było przepełnione zarówno dramatycznymi wydarzeniami, jak i chwilami głębokiej radości, które pielęgnował przez lata swojej posługi kapłańskiej. Potwierdzenie tych słów można było usłyszeć podczas uroczystości pogrzebowych, które odbyły się 24 sierpnia br. w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Żarowie.

Z zapisków proboszcza

Przeżycia z okresu wojny miały wpływ na jego późniejsze decyzje życiowe, w tym na wybór drogi kapłańskiej. Po wojnie młody Zenon, jak wielu innych, doświadczył szykanowania z powodu swojej wiary. – Po ukończeniu szkoły podstawowej byłem na obozie harcerskim... Drużynowy oznajmił nam, że nie możemy już się modlić, uczestniczyć we Mszy świętej, a nawet śpiewać: Czerwone maki na Monte Cassino – wspominał z goryczą, przypominając sobie czasy, gdy wiara była tłumiona przez władze komunistyczne, a księża oczerniani.

Mimo tych trudności Zenon nie poddał się, wstąpił do seminarium i został wyświęcony na kapłana 23 czerwca 1957 roku.

Praca duszpasterska w Gorcach, gdzie spędził siedemnaście lat, była pełna wyzwań, ale również głębokiej satysfakcji. W ciągu siedemnastu lat pracy duszpasterskiej w Gorcach było kilku wikariuszy. Ks. Ochel wspominał, jak to jeden z nich witał się z nim mówiąc: „Jestem magistrem”. Na co ks. Zenon odpowiedział skromnie: „Jestem proboszczem po siedmiu klasach szkoły podstawowej”. Słowa te świadczyły o jego skromności, ale także o silnej wierze we własne powołanie, które nie potrzebowało akademickich tytułów.

Świadectwo

Podczas uroczystości żałobnych jeden z wychowanków kanonika, ks. Zbigniew Chromy powiedział: – Ks. Zenon w swoim testamencie pragnął, aby jego pogrzeb stał się okazją do refleksji nad życiem i zbawieniem wiecznym. Ks. Chromy podjął się spełnienia tej woli, traktując wygłoszoną podczas exporty homilię, jako ostatnią katechezę zmarłego kapłana. – Dla mnie osobiście przykładem jego dystansu do siebie i swoistej pokory było pewne wydarzenie z 2004 r. Kilka dni po święceniach zadzwonił do mnie i zaprosił mnie na plebanię na kawę. Przed Mszą świętą. Kiedy przyszedłem, po chwili powiedział do mnie: „Czy już kogoś spowiadałeś?”. Ja powiedziałem, że nie. Wtedy on: „No to będę pierwszy”. Zmieszałem się na te słowa. On to oczywiście od razu zobaczył i z uśmiechem na twarzy powiedział: „No nie wiem, kto bardziej będzie się czerwienił”. A potem poszliśmy do zamkniętego kościoła, do tego konfesjonału. Ja wszedłem do środka, on klęknął u kratki konfesjonału i w ten sposób pierwszy raz sprawowałem sakrament pokuty i pojednania. On miał wtedy lat 71, a ja 31. Starszy ksiądz chciał mnie nauczyć, w jaki sposób należy spowiadać tych, którzy przychodzą po łaskę miłosierdzia – podzielił się osobistym wspomnieniem proboszcz z wałbrzyskiego Białego Kamienia.

– To był człowiek nietuzinkowy, który mocno wpisał się w powojenną historię żarowskiej parafii. To on był tu pierwszym ministrantem, to on był pierwszym wyświęconym księdzem z tej parafii. Można powiedzieć, że w pewnym sensie wytyczał szlaki dla kolejnych pokoleń żarowskich księży – przypomniał ks. Chromy.

Żyje w ich pamięci

Swoimi wspomnieniami podzielił się także inny z wychowanków. – To ks. Zenon mnie ochrzcił, przygotował do I Komunii świętej i do bierzmowania, uczył religii, zawoził do seminarium. Zapamiętam go jako mojego proboszcza, przy którym wzrastało moje powołanie. On też udzielał mi wielu wartościowych porad, z których chętnie korzystałem. To był ludzki kapłan. On był pierwszym powołaniem wywodzącym się z Żarowa, a ja, póki co, ostatnim! Przyjaciel, towarzysz na kapłańskiej drodze! Jestem mu ogromnie wdzięczny! Dziękuję dziś Bogu za dar Jego życia – podkreśla ks. Artur Mercholc.

– Ks. Zenon najlepiej czuł się, wśród swoich parafian, którym poświęcił całe swoje serce. Każdy z nas przeglądając stare fotografie z uroczystości kościelnych czy rodzinnych, zobaczy na nich uśmiechniętą twarz ks. Zenona. Był on częstym gościem na weselach po udzieleniu ślubów młodym, a także w chwilach chrztu naszych dzieci – wspominała Beata Pis, wieloletnia przewodnicząca rady parafialnej

– Kiedy w 1987 r. przyszedłem tutaj jako młody czteroletni kapłan, wikariusz, przyjął mnie otwartym sercem. Przez 8 lat mojej pracy tutaj, nigdy nie było między nami nieporozumień. Pokazywał mi zawsze swoją dobroć, ojcowską radę – podkreślił ks. kan. Ryszard Mencel z Imbramowic.

– Miałem możliwość pracy po nim jako proboszcz w Gorcach. Choć go wcześniej nie znałem, znałem opinię ludzi. Mówili, że czasy, w których zaczynał pracę w Gorcach, nie były łatwe. Wiele osób przybyło z różnych stron Polski, z Francji, z Zachodu, ze Wschodu i trzeba było stworzyć duszpasterstwo. Na początku, gdy przyszedł, do kościoła chodziło 50-60 osób. Kiedy odchodził, kościół nie mieścił już wszystkich wiernych – relacjonował ks. prał. Jan Gargasewicz z Wałbrzycha.

– Pamiętam nasze pierwsze spotkanie. Wtedy wypowiedział do mnie słowa: „Proszę księdza, nie jestem taki straszny, jak o mnie mówią”. Odpowiedziałem mu tymi samymi słowami. Skończyło się śmiechem i podaniem sobie ręki. To, za co jestem wdzięczny księdzu Zenonowi – zawsze szanował moje zdanie, nigdy nie kwestionował moich decyzji, a pytany, chętnie służył radą. Wspominam go jako człowieka, który mimo wieku i choroby, zawsze był pełen poczucia humoru. Będziemy o nim pamiętać w modlitwie i myślę, że i on o nas nie zapomni tam na górze, w domu Ojca naszego – napisał dziekan z Żarowa ks. kan. Piotr Ważydrąg.