Historie ludzi, których spotkałem na swojej drodze w życiu zarówno prywatnym, jak i zawodowym, były często dowodem na to, że wielka siła wiary zmieniała szlam poturbowanego i grzesznego życia w najczystszą wodę nawrócenia i pięknego człowieczeństwa. Ale czy dowód z życia bliźniego jest dla mnie wystarczający? Oczywiście, że nie. Mam głębokie przekonanie, że podobnie jak najłatwiej uczę się na swoich błędach, tak i swoją wiarę hartuję na osobistych nawróceniach. Celowo piszę w liczbie mnogiej: o nich. Nie wierzę, niestety, w jednorazowe nawrócenie, zwłaszcza w moim życiu, po którym suchą stopą będę przechodził przez oceany pokus. Tak, niestety, nie działo się i nie dzieje się w moim życiu. Czy zatem, skoro pozostałem grzesznikiem, stale potrzebującym ratunku, i to ratunku z wysoka, mam jakiekolwiek prawo wymądrzać się na temat uczynków wypływających z mojej wiary? Myślę, że tak, ale pisząc te słowa, drżę, że gdy moja wiara zostanie wystawiona na potężną próbę, skruszy się i zostanie z niej ledwie ulotne wspomnienie, jakaś tęsknota wielka, ale i niezaspokojona w codzienności.

Izajasz pisze: „My wszyscy byliśmy skalani, a wszystkie nasze dobre czyny jak skrwawiona szmata. My wszyscy opadliśmy zwiędli jak liście, a nasze winy poniosły nas jak wicher” (Iz 64, 5).

Nie będę polemizował z prorokiem, ale biada mi, jeśli uznam, że skoro tak, nie ma co sobie zawracać głowę uczynkami, wyborami, codzienną walką, bo po co komu krwawe strzępy, wykwity starań kogoś tak skrajnie nieużytecznego jak ja.

Rotmistrz Witold Pilecki, bohater jak ze snu, niezłomny, kochający, odważny i do bólu polski męczennik za wiarę i prawdę, powiedział kilka dni przed swoją męczeńską śmiercią w więzieniu na Rakowieckiej w Warszawie: „Starałem się tak żyć, abym w godzinie śmierci mógł się raczej cieszyć niż lękać”. To zdanie, które zapewne rezonuje w dziesiątkach tysięcy serc polskich patriotów, jest dla mnie mapą i drogowskazem. Całe moje życie ma przygotować mnie do przejścia przez ową bramę, która może się okazać dla mnie za wąska, bo w swoim egoizmie porzuciłem nie tylko czyny heroiczne czy nadzieję na świętość, ale nawet zwykłe obowiązki chrześcijańskiego życia.

Co mam na własność, co jest realnie moje? To pytanie, które wbrew pozorom nie jest ani banalne, ani zbędne, w moim odczuciu znajduje odpowiedź w dwóch obszarach. Pierwszym z nich jest czas. Czas to jest to, co dostałem na własność. To jest mój czas. Prawdą jest, że nie wiem, ile go mam. Nikt, nawet najzdrowiej żyjący śmiertelnik, nie przestaje być śmiertelny w wymiarze ziemskim. Niby to oczywiste, ale o ileż łatwiej przyjąć tę prawdę, gdy dotyczy ona osób trzecich, nawet nie drugich, czyli nie naszych bliskich, nie rodziców, rodzeństwa, współmałżonków czy zwłaszcza dzieci, ale osób drugiego (z naszej perspektywy) planu. Sąsiadów, kolegów z pracy czy ze studiów, osób publicznych, ulubionych lub nielubianych aktorów czy piosenkarzy. Co do nich nie jest trudno przyjąć prawdę o śmiertelności. Gdy jednak rzecz dotyczy nas osobiście, tu żadna racjonalna i udokumentowana prawda nie jest wystarczająco prawdziwa. Trudno jest uwierzyć w swoją śmiertelność, a jeszcze trudniej zgodzić się na to, że to już. Czas jest miarą naszej miłości, co podkreślał wielki Polak i wspaniały pasterz – błogosławiony prymas Stefan Wyszyński. To właśnie w wymiarze czasu realizuję lub niweczę niezwykłą umowę o dzieło, którą z każdym z nas zawarł dobry Bóg. Co jest tym dziełem i jak poznać zapisy tej umowy? Wszystko zostało spisane w Księdze Ksiąg i chociaż czasy opisywane w Starym i Nowym Testamencie to czasy z perspektywy XXI wieku bardzo odległe, zapisy owej umowy o dzieło nic nie straciły na aktualności. Nadal chodzi o to samo. Kochaj.

Drugą, niewątpliwie moją domeną jest moja wola. To, czy jest wolna, czy zniewolona, to oddzielny temat, bo niestety, nasz nieprzyjaciel, „częstujący” nas antyprzykazaniem „rób, co chcesz”, robi bardzo wiele, byśmy łapiąc się na ten atrakcyjny lep, stali się niewolnikami własnych pożądliwości i poszukiwaczami wygody w egoistycznej samorealizacji. Ale owe nawrócenia, o których wspomniałem, pomagają nam odzyskać tę niewątpliwą prawdę, że nasza wolność osobista realizuje się w pełni tylko wtedy, kiedy potrafimy w każdej, nawet najbardziej ekstremalnej sytuacji w sposób świadomy wybrać dobro. Nie łatwiznę, przyjemność i zysk, ale prawdziwe dobro, które znów dekoduje najlepiej owa wspomniana już Miłość.

I teraz najważniejsze. Kogo kochać? I jak? Do czego ma mnie prowadzić moja wiara? Kolejno wymieniłbym Boga, matkę Kościół, rodzinę, siebie i ojczyznę. Ale czy na pewno? Czy dusza ma narodowość? Radosław Sikorski, który przymierza się do roli prezydenta Polski, drwił parę lat temu, że nawet najbardziej narodowi działacze mają duszę beznarodową. Nie wierzę w to. Nie istnieje dusza sama w sobie. Istniejemy jako osoby z ciałem i duszą. Mamy wieczne życie i wieczną tożsamość, płeć biologiczną, wrażliwość psychiczną i narodowość społeczną. Jezus był Żydem i najpierw – co łatwo wyczytamy w Ewangelii – troszczył się o ludzi swojej ziemskiej narodowości i o swój Kościół. Czy mam siłę, by żyć i działać podobnie, by stanąć w obronie wartości dla mnie niepodważalnych, takich jak: miłość do ojczyzny i wierność Kościołowi, a także obrona życia każdego oraz obrona rozumu w świecie, który zwariował na punkcie postępu, wiodącego nas podstępnie ku samozagładzie nihilizmu? Czy mogę, pozostając chrześcijaninem, biernie patrzeć na dewastację tego, co jest dla mnie bezcenne? Na drwiny z Kościoła, życia, płci, rodziny? Oczywiście, że mogę. Ale czy mi wolno, czy wolno powiedzieć mi „nie” temu, skąd wypływa moje wiecznie trwałe życie? Czy wolno mi odwrócić się od dziedzictwa, które jest na zawsze? Święty Jakub Apostoł napisał, że wiara bez uczynków jest martwa. Gdyby ona we mnie umarła, po co mi takie życie? Zatem odwagi, Rafale, nie bądź nigdy bierny, gdy ktoś próbuje zniszczyć twój dom, twoją rodzinę, twoją ojczyznę i twoją matkę Kościół.

Rafał Porzeziński - trener terapii uzależnień, prezes Stowarzyszenia Ocaleni, twórca ocaleni.tv, publicysta wPolsce24