Ameryce wraca zdrowy rozsądek

Ideologia „woke” (ideologia przebudzenia), „cancel culture” (kultura odrzucenia) i DEI (diversity, equity, inclusion, czyli różnorodność, równość i integracja) to lewicowa utopia mająca przeorać umysły Amerykanów. Narzędzia te, ubrane w pseudonaukowe – socjologiczne, historyczne i filozoficzne – frazesy, były od lat wykorzystywane przez radykalnych neomarksistów. W imię sprawiedliwości historycznej i społecznej, w imię „progresywizmu” wpajano ludziom, że trzeba wyjść naprzeciw przeróżnym mniejszościom, w tym rasowym i seksualnym, że należy im pomóc w edukacji i zatrudnieniu.

W rzeczywistości w instytucjach, na wyższych uczelniach, w mediach, kulturze i biznesie uderzono w wartości podstawowe: rodzinę, wolność, religię i tradycję. Stworzono potwora obwarowanego prawem i przepisami, będącego umysłowym dyktatem i rasizmem. Powstała w ten sposób katapulta jedynie dla osób czarnoskórych i homoseksualnych, nie dostrzeżono natomiast, że pominięci zostali np. Azjaci czy Latynosi, że pominięto białego człowieka, przede wszystkim mężczyznę, i tradycyjną rodzinę. Ideologiczny terror, podparty karami sądowymi, a także wyciem mediów i celebrytów, stał się już nieznośny. Ta rewolucja była głupia, ale jednocześnie bardzo groźna. I chyba się skończyła.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Uczelnie rezygnują

Reklama

Wyborcze zwycięstwo Donalda Trumpa ma wymiar przede wszystkim polityczny, gdyż były prezydent wraca do Białego Domu. Ma ono jednak także inny wymiar, być może najważniejszy, bo cywilizacyjny i kulturowy. Ameryka otrzymała bowiem szansę na powstrzymanie – bo jeszcze nie na ostateczne zwycięstwo nad nią – lewicowej rewolucji i utrzymanie społeczeństwa w jakiej takiej normalności. Przykłady już można wskazać.

Uniwersytet Michigan, poważna baza amerykańskiej lewicy, ogłosił porzucenie DEI i oznajmił, że „nie będzie już dłużej żądał oświadczeń o różnorodności jako części zatrudniania kadry, awansów i stałych posad”.

Na wdrażanie w życie DEI szły miliardy dolarów i zatrudniano tysiące osób; pieniądze te były po prostu wyrzucane w błoto. Na przykład wspomniany Uniwersytet Michigan wydał od 2016 r. 250 mln dol. na lewicowe inicjatywy, przy czym 56% tych środków przeznaczono na pensje i świadczenia dla personelu DEI.

Odchodzenie od DEI i podobnych szaleństw nie kończy się na tym uniwersytecie. Trump wielokrotnie groził odebraniem finansowania szkołom, jeśli nie podzielają jego poglądów w kwestiach takich jak właśnie DEI, LGBT, tranzycja płci i „prawa” osób transpłciowych. Inne szkoły, choćby Massachusetts Institute of Technology i Harvard University, również zrezygnowały z oświadczeń o różnorodności jako części procesu rekrutacji.

Reklama

Kontrolowany przez republikanów parlament w Teksasie zatwierdził w zeszłym roku ustawę zakazującą biur DEI i programów na uniwersytetach i w college’ach w tym stanie. Floryda, pod rządami republikańskiego gubernatora Rona DeSantisa, zrobiła to samo. W maju rada gubernatorów zmieniła politykę i nakazała całemu systemowi University of North Carolina (siedemnaście instytucji) wyeliminowanie centrów DEI, stanowisk i programów. Inne uczelnie, które zakończyły inicjatywy DEI, to: University of Kentucky, Northern Kentucky University, University of Alabama, University of Oklahoma i University of Nebraska w Omaha. To naprawdę poważna zmiana.

Biznes zrozumiał

Reaguje także korporacyjna Ameryka. Gigant handlu detalicznego Walmart niedawno ogłosił ograniczenie swoich inicjatyw DEI; stwierdził m.in., że ponownie oceni dotacje na wydarzenia LGBTQ. Firma wycofała się również z Indeksu Równości Korporacyjnej Human Rights Campaign.

Reklama

Całkowita rezygnacja Walmartu z „polityki różnorodności” jest najpoważniejszym jak dotąd sygnałem głębokiej zmiany zachodzącej w amerykańskich firmach, które rozsądnie oceniają ryzyko prawne i polityczne związane z programami skierowanymi do ułamkowych segmentów wśród konsumentów. Zmiany ogłoszone przez największego sprzedawcę detalicznego na świecie nastąpiły po serii zwycięstw sądowych grup konserwatywnych – te złożyły lawinę pozwów, w których kwestionowały korporacyjne i federalne programy mające na celu „podniesienie rangi” przedsiębiorstw i pracowników należących do mniejszości oraz kobiet. Walmart poinformował także, że nie będzie już traktował priorytetowo dostawców należących do kobiet lub mniejszości. Firma nie odnowi również 5-letniego zobowiązania wobec Centrum Równości Rasowej, utworzonego w 2020 r. po śmierci George’a Floyda. Wycofała się ponadto z „indeksu praw gejów”. Walmart nie będzie już brał pod uwagę rasy i płci w celu zwiększenia różnorodności przy udzielaniu kontraktów z dostawcami, a kwalifikowalność do finansowania nie będzie oceniana na podstawie danych rasowych i płciowych. Firma ograniczy szkolenia dotyczące równości rasowej, przestanie uczestniczyć w rankingach środowiska LGBTQ, przeanalizuje też swoje wsparcie dla ruchu „Pride” i podobnych wydarzeń.

Co istotne, podobnie postąpiły korporacje takie jak Toyota, Lowe’s, Ford Motor Co., Harley-Davidson i Jack Daniel’s. Linie lotnicze Southwest zgodziły się zrezygnować z wielu programów zatrudniania na podstawie „różnorodności”. W tyle nie pozostały największa na świecie sieć kawiarni – Starbucks, potężny bank JPMorgan Chase, producent traktorów Deere & Co i browar Molson Coors. To już dużo mówi o zmianach zachodzących w Ameryce – zmianach na lepsze.

Trump naciera

Uczelnie i firmy zmieniły podejście do DEI stosunkowo szybko wraz ze zmieniającą się sytuacją polityczną. Choć bezpośrednio administracja federalna, poza odcięciem pieniędzy, niewiele może zrobić w celu likwidacji DEI i podobnych fanaberii, dostrzeżono zapewne zmieniające się nastroje społeczne. Nacisk środowisk konserwatywnych, groźba procesów sądowych z oskarżenia o dyskryminację, presja niektórych mediów i trzeźwa ocena sytuacji przez rozsądniejszych dziennikarzy na pewno miały na to wpływ. Ryzyko biznesowe było zbyt duże, aby brnąć dalej w utopię.

Reklama

Nowa administracja z pewnością uzna za priorytet likwidację lub choćby ograniczenie programów „różnorodności, równości i integracji”. Główną osobą kreującą politykę Trumpa będzie jego dawny i obecny doradca Stephen Miller, faktycznie osoba numer dwa w państwie. Kieruje on grupą o nazwie America First Legal, przy czym zdecydowanie kwestionuje korporacyjną politykę DEI i lewicowe idee spod znaku „woke”.

– Dokonano wielu ponownych ocen ryzyka w programach, które można uznać za dyskryminację odwrotną – mówi Allan Schweyer, główny badacz Human Capital Center w Conference Board. – To kolejne domino, które się przewróci, i to dość duże domino – podkreśla.

Nadchodząca administracja prezydencka zobowiązała się do demontażu aparatu DEI, który przeniknął wiele instytucji, zarówno publicznych, jak i prywatnych. Jak piszą redaktorzy National Review, „uniwersytety należą do najgłośniejszych zwolenników ideologii DEI, co widać w ich namiętnej obronie rasowo dyskryminującej polityki rekrutacyjnej i rozległych biurach wypełnionych biurokratami, którzy prowadzą «szkolenia wrażliwości»”.

Z szacunków wynika, że wydaje się ok. 8 mld dol. rocznie, by mówić Amerykanom podczas szkoleń, warsztatów i konferencji edukacyjnych, że są – w zależności od rasy lub płci – ofiarami lub ciemiężycielami, a kraj jest przesiąknięty supremacją białych. Nastawienie DEI dominuje w działach kadr i na kampusach uniwersyteckich. Wygląda na to, że ten horror wreszcie się kończy.

Być może najważniejszym wydarzeniem tego roku, obok wyborów prezydenckich, jest intelektualny upadek tzw. różnorodności, równości i integracji. Beneficjentka tej ideologii – wiceprezydent Kamala Harris przegrała z kretesem. Nadchodzi lepszy czas dla Ameryki.

Autor od 1986 r. mieszka w USA. Jest dziennikarzem związanym z mediami polonijnymi i amerykańskimi.

Drodzy bracia i siostry! Dzisiaj chciałbym wam powiedzieć o kolejnej, po św. Katarzynie Sieneńskiej i św. Katarzynie z Bolonii świętej noszącej imię Katarzyna. Myślę o św. Katarzynie z Genui, znanej przede wszystkim z powodu jej wizji czyśćca. Tekst, który opisuje jej życie i myśl, został opublikowany w tym liguryjskim mieście w 1551 r. Jest podzielony na trzy części: „Życie i nauka”, „Udowodnienie i wyjaśnienie czyśćca” - bardziej znana jako Traktat oraz „Dialog między duszą a ciałem”. Redaktorem końcowym był spowiednik Katarzyny, ks. Cattaneo Marabotto. Katarzyna urodziła się w Genui w 1447 r. Była ostatnią z pięciorga dzieci. Została osierocona przez ojca, Giacomo Fieschi, gdy była jeszcze dzieckiem. Matka, Francesca di Negro, dała jej dobre wychowanie chrześcijańskie, na tyle, że starsza z dwóch córek została zakonnicą. W wieku szesnastu lat Katarzyna został wydana za mąż za Giuliano Adorno, człowieka, który po wielu doświadczeniach militarnych i handlowych na Bliskim Wschodzie, powrócił do Genui, aby się ożenić. Życie małżeńskie nie było łatwe, także ze względu na charakter małżonka, uzależnionego od hazardu. Sama Katarzyna miała początkowo skłonność do prowadzenia pewnego rodzaju życia światowego, w którym jednakże nie mogła odnaleźć spokoju. Po dziesięciu latach, w jej sercu było głębokie poczucie pustki i goryczy. Nawrócenie rozpoczęło się 20 marca 1473 r., dzięki wyjątkowym przeżyciom. Udawszy się do kościoła świętego Benedykta i klasztoru Matki Bożej Łaskawej, aby się wyspowiadać, klękając przed kapłanem, „otrzymała - jak sama pisze - ranę w sercu, ogromną miłość ku Bogu”, z bardzo jasną wizją swojej nędzy i wad, a jednocześnie dobroci Boga, że omal nie zemdlała. Z tego doświadczenia zrodziła się decyzja, która ukierunkowała całe jej życie: „Nigdy więcej świata, nigdy więcej grzechów” (por. Vita mirabile, 3rv). Wówczas Katarzyna uciekła, przerywając spowiedź. Gdy wróciła do domu, weszła do najodleglejszego pokoju i długo płakała. W tym momencie była już wewnętrznie pouczona o modlitwie i świadoma ogromnej miłości Boga względem niej, grzesznej. Było to doświadczenie duchowe, którego nie mogła wyrazić słowami (por. Vita mirabile, 4r). To właśnie przy tej okazji ukazał się jej cierpiący Jezus, niosący krzyż, jak jest to często przedstawiane w ikonografii świętej. Kilka dni później wróciła do księdza, by w końcu dokonać dobrej spowiedzi. Tutaj zaczęło się owo „życie oczyszczenia”, które przez długi czas było przyczyną jej stałego bólu za popełnione grzechy i pobudziło do przyjmowania pokuty i ofiar, aby ukazać Bogu swoją miłość. Na tej drodze Katarzyna coraz bardziej przybliżała się do Pana, aż do wejścia w to, co nazywa się „życiem zjednoczenia”, to znaczy relacji wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem. W Vita mirabile napisano, że jej dusza była prowadzona i pouczana wewnętrznie jedynie słodką miłością Boga, który dawał jej wszystko, czego potrzebowała. Katarzyna oddała się niemal całkowicie w ręce Pana, aby żyć przez około dwadzieścia pięć lat - jak pisze - „bez pośrednictwa jakiegokolwiek stworzenia, żyć pouczana i rządzona przez samego Boga”(Vita mirabile, 117r-118r), karmiąc się nade wszystko nieustanną modlitwą i Komunią Świętą przyjmowaną każdego dnia, co w jej czasach nie było powszechne. Dopiero wiele lat później Pan dał jej kapłana, który zatroszczył się o jej duszę. Katarzyna zawsze niechętnie zwierzała się i wyrażała doświadczenie swej mistycznej komunii z Bogiem, przede wszystkim ze względu na głęboką pokorę, jaką doświadczała w obliczu łask Pana. Jedynie perspektywa uwielbienia i możliwości pomagania w rozwoju duchowym innych ludzi pobudziła ją, aby powiedzieć innym, co się w niej wydarzyło, począwszy od chwili nawrócenia, które było jej doświadczeniem pierwotnym i podstawowym. Miejscem jej wstąpienia na szczyty mistyki był szpital Pammatone, największy kompleks szpitalny w Genui, którego była dyrektorką i inspiratorką. Tak więc Katarzyna żyła życiem w pełni czynnym, pomimo owej głębi swego życia duchowego. W Pammatone utworzyła się wokół niej grupa zwolenników, uczniów i współpracowników, zafascynowanych jej życiem wiary oraz miłością. Sam jej małżonek Giuliano Adorno, został nim na tyle pozyskany, że porzucił rozpustne życie, aby stać się tercjarzem franciszkańskim, przenieść do szpitala, i pomagać swej żonie. Zaangażowanie Katarzyny w opiekę nad chorymi trwało aż do końca jej ziemskiej pielgrzymki, 15 września 1510 r. Od nawrócenia do śmierci nie było wydarzeń nadzwyczajnych, ale dwa elementy charakteryzują całe jej życie: z jednej strony doświadczenie mistyczne, to znaczy głębokie zjednoczenie z Bogiem, odczuwane jako unia oblubieńcza, a z drugiej opieka nad chorymi, organizowanie szpitala, służba bliźniemu, zwłaszcza najbardziej potrzebującym i opuszczonym. Te dwa bieguny - Bóg i bliźni wypełniają całkowicie jej życie, praktycznie spędzone w obrębie szpitalnych murów. Drodzy przyjaciele, nigdy nie wolno nam zapominać, że im bardziej miłujemy Boga i trwamy w modlitwie, tym bardziej potrafimy prawdziwie kochać otaczające nas osoby, ponieważ będziemy zdolni do dostrzeżenia w każdej osobie oblicza Pana, który kocha bezgranicznie, nie czyniąc różnic. Mistyka nie tworzy dystansu wobec bliźniego, nie tworzy życia abstrakcyjnego, lecz raczej przybliża do drugiego człowieka ponieważ zaczyna się postrzegać świat oczyma i sercem Boga. Myśl Katarzyny o czyśćcu, ze względu na którą jest ona szczególnie znana, jest skondensowana w ostatnich dwóch częściach cytowanej księgi: „Traktat o czyśćcu” i „Dialogu między duszą a ciałem”. Ważne, aby zauważyć, że Katarzyna w swym doświadczeniu mistycznym nie ma nigdy szczególnych objawień o czyśćcu czy też doznających tam oczyszczenia duszach. Jednakże w pismach inspirowanych naszą Świętą jest to element centralny, a sposób jego opisania ma cechy oryginalne, na tle swej epoki. Pierwszy rys indywidualny dotyczy „miejsca” oczyszczenia dusz. W jej czasach przedstawiano go głównie odwołując się do obrazów związanych z przestrzenią: sądzono, że istnieje pewna przestrzeń, gdzie miałby się znajdować czyściec. U Katarzyny jednak czyściec nie jest przedstawiony jako element krajobrazu wnętrzności ziemi: jest to ogień nie zewnętrzny, ale wewnętrzny. Czyściec jest ogniem wewnętrznym. Święta mówi o drodze oczyszczenia duszy ku pełnej komunii z Bogiem, wychodząc od swojego doświadczenia głębokiego bólu z powodu popełnionych grzechów, w porównaniu z nieskończoną miłością Boga (por. Vita mirabile, 171v). Słyszeliśmy, że w czasie nawrócenia Katarzyna nagle odczuwa dobroć Boga, nieskończoną odległość swego życia od tej dobroci oraz palący ogień w swym wnętrzu. To jest ten ogień, który oczyszcza, jest to wewnętrzny ogień czyśćca. Także i tu jest rys oryginalny w porównaniu z myślą tamtej epoki. W istocie nie wychodzi się od zaświatów, aby powiedzieć o mękach czyśćcowych - jak to było w zwyczaju w tym czasie, a być może jeszcze dziś - aby następnie wskazać drogę do oczyszczenia i nawrócenia. Nasza Święta wychodzi od własnego doświadczenia życia wewnętrznego na drodze ku wieczności. Dusza - mówi Katarzyna - przedstawia się Bogu jako nadal związana pragnieniami i cierpieniami wynikającymi z grzechu, a to uniemożliwia jej, aby cieszyła się uszczęśliwiającą wizją Boga. Katarzyna stwierdza, że Bóg jest tak święty i czysty, że dusza zbrukana grzechem nie może się znaleźć w obecności Bożego majestatu (por. Vita mirabile, 177r). Także i my czujemy, jak bardzo jesteśmy oddaleni, jak bardzo jesteśmy pełni tak wielu rzeczy, które uniemożliwiają nam widzenie Boga. Dusza jest świadoma ogromnej miłości i doskonałej sprawiedliwości Boga, i w konsekwencji cierpi, że nie odpowiedziała w sposób prawidłowy i doskonały na tę miłość, a właśnie sama miłość wobec Boga staje się tym samym płomieniem, sama miłość oczyszcza z rdzy grzechu. U Katarzyny można dostrzec obecność źródeł teologicznych i mistycznych, z których zazwyczaj czerpano w owym czasie. W szczególności odnajdujemy typowy obraz zaczerpnięty od Dionizego Areopagity, to jest złotą nić, łączącą serce człowieka z samym Bogiem. Kiedy Bóg oczyścił człowieka, wiąże go cieniutką złotą nicią, jaką jest Jego miłość, i pociąga go ku sobie uczuciem tak silnym, że człowiek staje się „pokonanym, zwyciężonym, pozbawionym siebie”. W ten sposób serce człowieka jest opanowane przez miłość Boga, która staje się jedynym przewodnikiem, jedynym poruszycielem jego egzystencji (por. Vita mirabilis, 246 rv). Owa sytuacja wyniesienia ku Bogu i powierzenia się Jego woli, wyrażona obrazem nici, jest używana przez Katarzynę, aby wyrazić działanie światła Bożego na dusze w czyśćcu, światła, które je oczyszcza i unosi do wspaniałości promienistego blasku Bożego (por. Vita mirabilis, 179r). Drodzy przyjaciele! Święci w swoim doświadczeniu zjednoczenia z Bogiem, osiągają tak głębokie „poznanie” Bożych tajemnic, w którym nawzajem przenikają się miłość i poznanie, że stanowią pomoc dla teologów w ich wysiłkach badawczych, intellectus fidei rozumienia tajemnic wiary, rzeczywistego zgłębienia tajemnic, na przykład, czym jest czyściec. Poprzez swe życie święta Katarzyna poucza nas, że im bardziej kochamy Boga i wchodzimy w zażyłość z Nim na modlitwie, to tym bardziej pozwala się On poznawać i rozpala nasze serca swoją miłością. Pisząc o czyśćcu, Święta przypomina nam podstawową prawdę wiary, która staje się dla nas zachętą do modlitwy za zmarłych, aby mogli oni osiągnąć uszczęśliwiającą wizję Boga w komunii świętych (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1032). Pokorna, wierna i wielkoduszna służba, jaką Święta zaoferowała przez całe życie w szpitalu Pammatone, to jasny przykład miłości dla wszystkich i szczególna zachęta dla kobiet, które wnoszą fundamentalny wkład na rzecz społeczeństwa i Kościoła, wraz ze swą cenną pracą, ubogaconą przez ich wrażliwość i poświęcenie się dla najbiedniejszych i najbardziej potrzebujących. Dziękuję. Tłum. st (KAI)/Watykan