Księga Zachariasza zawiera proroczą wizję powrotu Boga do Jerozolimy oraz odnowy narodu wybranego po okresie wygnania. Zapowiedzi prorockie odnoszą się do przyszłych wydarzeń eschatologicznych, podkreślając Bożą interwencję i związane z nią odkupienie.
W 12. rozdziale Księgi Zachariasza opisana jest troska Boga o mieszkańców Jerozolimy i Jego łaskawość wobec nich. Wyrażenie „dom Dawida” pojawia się w kontekście zwiastowania odnowy i powrotu do przestrzegania przymierza. Fraza ta odgrywa kluczową rolę w przekazie mesjańskim i odnosi się do obietnic Bożych związanych z rodem Dawida.
W okresie powrotu z niewoli babilońskiej (VI wiek przed Chr.), kiedy formował się prorocki przekaz Zachariasza, naród izraelski stanął przed koniecznością odnowy swojej państwowości, a z tym ściśle związana była potrzeba odnowy duchowej oraz liturgicznej. Obietnice dotyczące domu Dawida miały przypominać o trwałości Bożych obietnic i nadziei na mesjańskie odkupienie. W Księdze Zachariasza fraza ta odnosi się do linii królewskiej i duchowej, która ma odgrywać kluczową rolę w przyszłej odnowie Izraela. Nie chodzi tu jedynie o historyczne odniesienie do dynastii Dawidowej. Eschatologiczna wizja proroka zapowiada przyszłego mesjańskiego króla, który będzie się wywodził z tego rodu.
Z punktu widzenia teologicznego warto odwołać się tutaj do obietnicy wiecznego tronu, złożonej rodowi Dawida (por. 2 Sam 7, 13). Potomstwo Dawidowe będzie cieszyło się wiecznym panowaniem. Do tej zapowiedzi odwołuje się prorok Zachariasz. Bóg pozostaje wierny złożonym obietnicom i nie cofnie swojej łaskawości wobec domu Dawida. Prorocka wizja wskazuje na mesjańskiego przywódcę wywodzącego się z linii Dawidowej, który poprowadzi naród do duchowej odnowy, zapewni mu pokój i bezpieczeństwo.
Fraza „dom Dawida” w przekazie Zachariasza ma potrójną symbolikę. Po pierwsze, wyraża obietnicę Bożą o wiecznym panowaniu i kontynuacji dynastii Dawida. Mimo historycznych zawieruch i kryzysów obietnica złożona przodkom pozostaje nieodwołalna. Po drugie, wskazuje na oczekiwanie mesjańskie. Potomek Dawida – Mesjasz zrealizuje w pełni Bożą obietnicę odkupienia. Chrześcijaństwo widzi w tej zapowiedzi Osobę Jezusa Chrystusa, który jako potomek Dawida dokona dzieła zbawienia. Trzeci aspekt to zapowiedź odnowy i odkupienia. Nie będzie ono miało charakteru czysto politycznego, ale wyrazi się w duchowej odnowie narodu, pojednaniu z Bogiem i powrocie do wierności zawartemu przymierzu.
Fraza „dom Dawida” w Księdze Zachariasza wyraża głęboką nadzieję na mesjańską odnowę, która jest urzeczywistnieniem Bożych obietnic wobec rodu Dawida. To odniesienie przypomina o trwałości Bożego planu zbawienia, który obejmuje przyjście Mesjasza z tego rodu jako ostatecznego Króla i Zbawiciela, a zarazem podkreśla ciągłość i niezłomność Bożej troski o człowieka mimo historycznych zawirowań.
W czytanym dzisiaj fragmencie 1 Listu do Koryntian warto zwrócić uwagę na zawartą w nim obietnicę: „jak nosiliśmy obraz ziemskiego człowieka, tak też nosić będziemy obraz Człowieka niebieskiego” – 15, 49. Rozdział 15 jest, z teologicznego punktu widzenia, jednym z najważniejszych, i to nie tylko w tym liście, ale w całym Nowym Testamencie. Mówi on bowiem o kluczowej dla chrześcijaństwa prawdzie wiary, a mianowicie o zmartwychwstaniu umarłych. Chodzi o trzy kwestie: 1) o fakt zmartwychwstania Chrystusa; 2) o fakt naszego cielesnego zmartwychwstania; 3) o sposób naszego cielesnego zmartwychwstania. Jeśli chodzi o tę trzecią kwestię – Paweł próbuje wyjaśnić adresatom, na czym będzie polegało nasze zmartwychwstanie. Swoją odpowiedź buduje w oparciu o motyw przemiany naszego ciała: zmartwychwstaniemy w tym samym ciele, ale nie takim samym, lecz przemienionym. Stan pierwotny ukazany został przez odwołanie się do motywu Adama, stan docelowy – przez odwołanie się do motywu Chrystusa. Adam i Chrystus pojawiają się tutaj jako reprezentanci dwóch rodzajów ludzi. Pierwszy wskazuje na człowieka naznaczonego śmiertelnością, Drugi zaś – nieśmiertelnością. Kluczem do zrozumienia tej wypowiedzi jest najpierw interpretacja rzeczownika eikon (obraz), a następnie czasownika foreo (nosić). Wspomniany rzeczownik wskazuje na podobiznę, zastępcze odbicie tego, co chciałoby się przedstawić. Może mieć znaczenie odwołujące się do podobieństwa fizycznego (np. wizerunek cezara na monecie – por. Mt 22, 20) albo też niematerialnego (Jezus jest obrazem Boga – por. Kol 1, 15). Czasownik foreo wskazuje na noszenie czegoś w sposób regularny, przez określony czas (np. noszenie ubrania). Ponieważ w 1 Kor 15 Pawłowi chodzi o wyjaśnienie, na czym polega zmartwychwstanie ciała, możemy zakładać, że obraz człowieka ziemskiego oznacza śmiertelne ciało człowieka, które niejako dziedziczymy po naszym praojcu Adamie (por. Rdz 5, 3, gdzie jest mowa o przekazywaniu obrazu przez zrodzenie potomstwa), zaś obraz Człowieka niebieskiego oznacza ciało uwielbione, na podobieństwo uwielbionego ciała Chrystusa. Prawdę o zmartwychwstaniu umarłych trzeba jednak postrzegać w kontekście całej nauki Pawła, w której akcent położony jest na kwestię łączności człowieka z Chrystusem (przynależności do Niego). Apostoł mówi o tym wyraźnie w 1 Kor 15, 23, gdzie, wspominając o kolejności, w jakiej będzie się dokonywać zmartwychwstanie, wskazuje na więź z Panem (człowiek musi być „w Chrystusie”). Jedność z Adamem mamy na mocy dzielenia z nim śmiertelnej natury ludzkiej, łączność z Chrystusem uwielbionym – na mocy chrztu św., bo wtedy zostajemy w Niego wszczepieni. Naszym zadaniem jest uchronić tę więź przed zniszczeniem jej przez grzech ciężki.
Co gdyby znany z dzieciństwa czekoladkowy Kalendarz Adwentowy przenieść w sferę duchową? Portal niedziela.pl oraz Niezbędnik Katolika na czas Adwentu przygotował specjalny internetowy kalendarz adwentowy. Kalendarz Adwentowy to cykl rekolekcyjny, w którym każdego dnia, odkrywając kolejne okienko kalendarza, będziecie odkrywać nowe materiały pomocne w duchowym wzroście. Oprócz tego każdego dnia będzie czekało na Was: słowo dnia, refleksja, wyzwanie i modlitwa. Całość ubogaci rozważanie ks. Krzysztofa Młotka. Przeżyjmy ten wyjątkowy czas razem. Niech to będzie nowy początek!
1
30 listopada
2
1 grudnia
3
2 grudnia
4
3 grudnia
5
4 grudnia
6
5 grudnia
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
Promuj akcję na swojej stronie internetowej
„Paruzja Pana. Oczekiwanie bez wahania” - to temat pierwszej z trzech medytacji adwentowych prowadzących ku Bożemu Narodzeniu, wygłoszonej dziś rano, 5 grudnia, w Auli Pawła VI - informuje Vatican News. W obecności Papieża kaznodzieja Domu Papieskiego o. Roberto Pasolini podkreśla, że w Adwencie musimy ciągle pamiętać o potrzebie zbawienia i nie osłabiać radykalizmu Ewangelii.
Pierwsza z trzech zaplanowanych medytacji o. Pasoliniego koncentruje się na Paruzji Pana i wprowadza w czas szczególny: zakończenie Jubileuszu Nadziei. „Adwent — podkreśla kapucyn — jest czasem, w którym Kościół rozpala na nowo nadzieję, kontemplując nie tylko pierwsze przyjście Pana, lecz przede wszystkim Jego powrót na końcu czasów”. To moment, w którym wierni są wezwani, by „oczekiwać i zarazem przyspieszać przyjście Pana poprzez czujność spokojną i pełną działania”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
