Bez wątpienia abp Michalik to jedna z najważniejszych postaci Kościoła ostatniego półwiecza, która odcisnęła na Kościele piętno i przez wiele lat kształtowała wizerunek polskiego Episkopatu. Dlatego ta biografia, która pokazuje historyczną rolę abpa Michalika, ma ogromną wartość.
„Nie mam nic do stracenia” - to opasłe, ponad czterystustronicowe dzieło, nakreślające całe życie Józefa Michalika. Tomasz Krzyżak skupia się na różnych aspektach. Z reporterskim zacięciem, ukazuje małą ojczyznę arcybiskupa, którą stanowi Zambrów. Studiowanie dokumentów, metryk parafialnych, odwiedzanie rozmaitych archiwów pozwoliło dziennikarzowi rzetelnie odtworzyć dzieje rodu Michalików, a nawet sporządzić drzewo genealogiczne obejmujące kilka pokoleń przodków. Świadectwa ludzi natomiast pozwoliły na odtworzenie wielu ciekawych epizodów, jak choćby tych związanych z mieszczącym się w Zambrowie gettem i akcją ratowania Żydów przez Polaków, w tym także przez rodzinę przyszłego arcybiskupa.
Krzyżak pokazuje dzieciństwo małego Józefa, który – jak się dowiadujemy – był chłopcem wracającym ze szkoły z kluczem na szyi. Ojciec zajęty był pracą, a matka – ciągle chora – nieobecna, przeważnie w sanatoriach. „Matka wysyłała z sanatorium do domu książki” – pisze Krzyżak, który fascynuje się ogromnym zamiłowaniem swego bohatera do rozmaitych lektur. Zwłaszcza że były one często niejako na wyrost, nie na wiek kilkuletniego dziecka. „Przeczytał m.in. niemal wszystkie pomnikowe dzieła literatury polskiej: Słowackiego, Mickiewicza, Dąbrowskiej, Orzeszkowej, a w późniejszych latach także Kossak-Szczuckiej i Hłaski.
Fragment artykułu, który w całości ukaże się w "Niedzieli" na 4 października 2015 r.
Brat Elizeusz z Góry Cierniak – 10 czerwca minęła
pierwsza rocznica śmierci pierwszego pustelnika
diecezji świdnickiej
Książka Ludzie wielkiej ciszy Jana Nalepy odsłania przed nami świat współczesnych pustelników, którzy przeciwstawiają się stereotypom i prowadzą życie pełne głębokiej duchowości.
Prezentowana pozycja to zbiór wywiadów z elementami reportażu, który przygotował pochodzący z Bielawy teolog, tłumacz z języka czeskiego, pasjonat podróży koleją i turystyki górskiej. Autor zabiera nas na spotkanie z siedmioma wspaniałymi ludźmi. Każdy z nich to wyjątkowa indywidualność.
Jeżeli człowiek naprawdę chce spotkać Boga i szuka ciszy w dzisiejszym świecie, to Kalwaria Zebrzydowska jest do tego idealnym miejscem – mówi Mateusz Wałach, który na własne oczy zobaczył tutaj cud uzdrowienia.
Kalwaria Zebrzydowska to nie tylko bazylika i Cudowny Obraz, ale również dróżki, na których są upamiętnione najważniejsze wydarzenia zbawcze. Sanktuarium należy dzisiaj do najciekawszych w Polsce założeń krajobrazowo-architektonicznych i jest zaraz po Częstochowie drugim najchętniej wybieranym kierunkiem pielgrzymkowym.
Lubię ten okres, kiedy wszystkie Kościoły chrześcijańskie: wschodnie i zachodnie, w tym samym czasie celebrują Wielkanoc, a więc i Wielki Tydzień. Tak jest w tym roku. To pomaga uświadomić, że największe święto chrześcijańskie tak naprawdę łączy nas wszystkich. Bo wierzymy w tego samego Jezusa Chrystusa i mamy wiele wspólnych elementów naszej wiary i praktyk liturgicznych.
Zatem Anno Domini 2025 w Niedzielę Palmową w wielu miejscach Polski krzyżują się procesje z palmami, gdy katolicy i prawosławni świętują uroczysty wjazd Pana Jezusa do Jerozolimy. W Wielki Czwartek w tym samym czasie będziemy świętować ustanowienie sakramentu eucharystii i kapłaństwa, które mają takie samo znaczenie w obu kościołach: wschodnim i zachodnim. Także w Wielki Piątek czcimy Mękę Pana Jezusa, nawet jeśli w nieco inny sposób, to wymowa celebracji jest taka sama. W obu Kościołach centrum obchodów stanowi adoracja krzyża. Kościół prawosławny nie zna wprawdzie drogi krzyżowej i nie umieszcza Najświętszego Sakramentu nad udekorowanym Grobem z figurą Jezusa, za to wierni niosą w procesji – nieznaną u nas - Świętą Płaszczenicę, czyli tkaninę z wizerunkiem Chrystusa leżącego w grobie, a następnie przed Płaszczenicą oddają głębokie pokłony, dotykając czołem posadzki świątyni. To właśnie Płaszczenica symbolizuje Grób Pański. Liturgie wschodnie są też dłuższe, mają więcej śpiewów chóralnych, ale też nasze Wielkopiątkowe obrzędy i śpiewy pieśni pasyjnych mają wyjątkowy charakter, pozwalają się skupić i autentycznie włączyć w Mękę Chrystusa. To chyba sprawia, że to nabożeństwo jest dla mnie co roku ogromnym przeżyciem i mocnym doświadczeniem wiary.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
