Lwów: Wsparcie dla Domu Miłosierdzia

Dom Miłosierdzia im. św. ks. Zygmunta Gorazdowskiego koło Lwowa otrzymał wsparcie od Polskiej Grupy Zbrojeniowej. – Ci starsi ludzie wiele już wycierpieli. Teraz należy im się godność, szacunek i właściwa opieka –powiedział Arkadiusz Siwko, prezes zarządu PGZ S.A.

Dom Miłosierdzia im. św. ks. Zygmunta Gorazdowskiego to inicjatywa Metropolity Lwowskiego Księdza Arcybiskupa Mieczysława Mokrzyckiego. Jeszcze w tym roku planowane jest uruchomienie domu dla starszych i samotnych osób pochodzenia polskiego z Obwodu Lwowskiego.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wielkim staraniem Kurii Lwowskiej, a przede wszystkim ks. abp. Mieczysława Mokrzyckiego, udało się wyremontować przeznaczony do tego celu budynek. Dwa miesiące temu legat papieski kardynał Tarcisio Bertone, emerytowany sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej, poświęcił obiekt jako wotum wdzięczności Kościoła za 25 lat wolności i odtworzenia struktur kościelnych na Ukrainie.

Reklama

– Bardzo zależało mi na zapewnieniu godnych warunków dla emerytów i chorych, którzy z powodu źle działającego systemu opieki zdrowotno-emerytalnej na Ukrainie są skazani wyłącznie na naszą pomoc. Kierowani tymi naglącymi potrzebami, z wielką ufnością w Opatrzność Bożą ukończyliśmy przebudowę budynku na terenie Wyższego Seminarium Duchownego w Archidiecezji Lwowskiej w Brzuchowicach i zaadaptowaliśmy go do potrzeb domu emerytów. Jednak same ściany to za mało. Abyśmy mogli rozpocząć działanie, potrzebne jest wyposażenie,między innymi meble, profesjonalny sprzęt medyczno-rehabilitacyjny, sprzęt kuchenno-gospodarczy. Dlatego ośmieliliśmy się prosić o pomoc w realizacji tego szlachetnego dzieła – powiedział abp Mieczysław Mokrzycki, metropolita lwowski podczas spotkania z członkami polskiej delegacji.

W znalezieniu wsparcia dla tej inicjatywy pomogła wicemarszałek Senatu RP Maria Koc. – Reakcja ze strony Prezesa Arkadiusza Siwko była błyskawiczna. Już podczas rozmowy zadeklarował pomoc. Słowa dotrzymał. Mało tego,Zarząd Polskiej Grupy Zbrojeniowej ofiarował na ten szlachetny cel aż sto tysięcy złotych. Dokładnie tyle, ile brakowało, by dom emerytów mógł rozpocząć działalność. To wspaniała wiadomość. Postawa Zarządu Polskiej Grupy Zbrojeniowej to piękny wzór dla szefostwa innych firm – powiedziała podczas spotkania w Brzuchowicach marszałek Maria Koc.

10 listopada Zarząd Polskiej Grupy Zbrojeniowej – Prezes Zarządu Arkadiusz Siwko i Wiceprezes Zarządu Maciej Lew-Mirski – na posiedzeniu Zarządu podjął uchwałę o wsparciu Domu Miłosierdzia im. św. ks. Zygmunta Gorazdowskiego w Brzuchowicach kwotą 100 000 złotych. Tę dobrą wiadomość Prezes Zarządu PGZ S.A. Arkadiusz Siwko przekazał właśnie podczas spotkania w Domu Miłosierdzia im. św. ks. Zygmunta Gorazdowskiego w Brzuchowicach.

–Zarząd Polskiej Grupy Zbrojeniowej chyli czoła przed tą piękną inicjatywą Metropolity Lwowskiego Księdza Arcybiskupa Mieczysława Mokrzyckiego. Dziękujemy też Pani Marszałek za wielkie serce i zaangażowanie. Nie ma nic wspanialszego od możliwości ofiarowania wsparcia tym, który tej pomocy potrzebują. Ci starsi ludzie wiele już wycierpieli. Należy im się godność, szacunek i właściwa opieka. Mamy nadzieję, że za sprawą naszego „gestu serc” smutna, niezwykle trudna codzienność życia naszych rodaków mieszkających w Obwodzie Lwowskim nabierze blasku i da im wiele spokoju i radości– powiedział prezes Arkadiusz Siwko.

Prezes Zarządu Polskiej Grupy Zbrojeniowej S.A. Arkadiusz Siwko i Wicemarszałek Senatu RP Maria Koc na zakończenie wizyty przekazali w darze dla Domu Miłosierdzia w Brzuchowicach fotografie klasztoru Ojców Oblatów na Świętym Krzyżu, najstarszego polskiego sanktuarium. – Biorąc pod uwagę bardzo trudną sytuację ekonomiczną na Ukrainie, a co za tym idzie i naszego Kościoła, sami nie byliśmy w stanie znaleźć u siebie takich środków. Jesteśmy niezmiernie wdzięczni zarządowi Polskiej Grupy Zbrojeniowej za tak ogromne serce, za tak wielką wrażliwość na krzywdę ludzką. Dziś wiem, że Opatrzność Boża czuwała nad naszym dziełem. Na swojej drodze poszukiwań dane mi było spotkać tak dobrego człowieka, jakim jest Pan Prezes Arkadiusz Siwko. Nawet najpiękniejsze słowa to za mało, by wyrazić naszą wdzięczność – dziękował abp Mieczysław Mokrzycki.

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.