Wielki Czwartek jest corocznie świętem kapłaństwa. Liczba parafialnych delegacji ustawiających się po wielkoczwartkowej Mszy św. z życzeniami dla swoich duszpasterzy świadczy, że świeccy za kapłańską
posługę potrafią być wdzięczni i umieją ją docenić. Nie zmienia to jednak faktu, że nie tylko rodzina, ale i kapłaństwo przeżywa obecnie kryzys.
Ilość powołań w krajach zachodnich spadła do poziomu, który nie rokuje zapewnienia nawet minimum opieki duszpasterskiej. Już teraz w wielu diecezjach Zachodniej Europy jeden proboszcz obsługuje kilka
parafii. Przyczyn takiego stanu rzeczy doszukuje się w kulturze zachodniej, która promuje konsumpcję, łatwy styl życia bez zobowiązań, albo też - z drugiej strony - w samym Kościele, który
nie potrafi dostosować swojego nauczania do warunków współczesności.
Przy okazji Wielkiego Czwartku warto jednak zapytać, czym jest kapłaństwo i kim jest kapłan. Konstytucja dogmatyczna Lumen gentium (n. 10) rozróżnia kapłaństwo służebne, czyli hierarchiczne, i powszechne
kapłaństwo wiernych (będącym podstawą tak wielu różnych funkcji, posług i powołań w Kościele). Podstawowa przyczyna tego istotnego rozróżnienia polega na tym, że w kapłaństwie służebnym, czyli hierarchicznym,
kapłan na mocy specjalnego sakramentu otrzymuje szczególne znamię, zostaje upodobniony do Chrystusa Kapłana, Głowy i Pasterza. Co to oznacza w praktyce? To mianowicie, że kapłan jest szafarzem słowa,
szafarzem sakramentów oraz pasterzem ludu.
Kapłani są szafarzami Słowa, ale nie własnego słowa, a Słowa Bożego. Nie władają nim, lecz mu służą, gdyż jest to Słowo głoszone przez samego Chrystusa. Można nawet powiedzieć, że kapłan zwiastuje
Słowo, jest jego przekazicielem, a nie twórcą. Nie można jednak zapomnieć, że to właśnie z przepowiadania Słowa Bożego przez kapłanów rodzi się i rozwija Lud Boży. Jako szafarz sakramentów, kapłan utożsamia
się z Chrystusem. Urzeczywistnia się to w sposób najgłębszy i najbardziej tajemniczy podczas sprawowania sakramentu pojednania i ofiary Mszy św. Pasterzem i Głową jest natomiast kapłan wtedy, gdy wypełnia
misję Chrystusa i jednoczy rodzinę Bożą, czyli Kościół, poczynając od Kościoła lokalnego, kończąc na Kościele powszechnym, który gromadzi się wokół papieża.
I na koniec, mówiąc o kapłaństwie, trudno nie wspomnieć o abp. Józefie Michaliku, który został wybrany nowym przewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski. W 1986 r. został mianowany ordynariuszem
gorzowskim i na biskupa konsekrował go Jan Paweł II 16 października 1986 r. w Rzymie. Za swoje motto obrał sobie łacińską sentencję Numine Tuo Domine, czyli „Na znak Twój, Panie”.
17 kwietnia 1993 r. Jan Paweł II mianował go metropolitą przemyskim.
Z okazji Wielkiego Czwartku abp. J. Michalikowi, naszemu biskupowi diecezjalnemu Adamowi Dyczkowskiemu, biskupom pomocniczym - bp. Pawłowi Sosze i bp. Edwardowi Dajczakowi oraz wszystkim kapłanom
życzę w swoim i redakcji imieniu wielu darów Ducha Świętego, które pomagają w realizacji drogi kapłana - zwiastuna Dobrej Nowiny. Oby nigdy nie zbrakło robotników Winnicy Pana.
Pomóż w rozwoju naszego portalu