Święta Cecylia, którą wspominamy 22 listopada, jest patronką chórów i zespołów wokalno-muzycznych. Jej kult w Polsce jest wciąż bardzo żywy.
Legenda głosi, że grała na organach. Pochodziła ze znakomitej rzymskiej rodziny Cecyliuszów, którzy niegdyś piastowali w państwie rzymskim najwyższe urzędy, a kobiety kształciły się m.in. w grze na harfie.
Według legendy urodziła się na początku III w. Jako gorliwa chrześcijanka złożyła ślub dozgonnej czystości. Wyszła za mąż za Waleriana, który przyjął chrześcijaństwo i uszanował śluby swej żony. Dzięki niemu chrześcijaninem został również jego brat Tyburcy. Swój majątek rozdali ubogim.
Kiedy rozpoczęły się prześladowania, wszyscy zostali aresztowani i skazani na śmierć. Cecylia była podobno tak piękna, iż swoją urodą oczarowała prześladowców. Jej postawa w obronie wiary, której nie chciała się wyrzec nawet w obliczu tortur, przyczyniła się do nawrócenia ok. 400 żołnierzy.
Opis męczeńskiej śmierci Cecylii pochodzi z V w. Gdy Święta nie uległa prośbom sędziego i odważnie przyznawała się do swego chrześcijaństwa, zawieszono ją nad ogniem w łaźni, aby udusiła się dymem. Tak się jednak nie stało, więc kazano ściąć ją mieczem. Kat, urzeczony jej urodą i młodością, nie miał odwagi wykonać wyroku. Uderzył ją trzy razy i nie zabił. Umierała trzy dni, a krew płynącą z jej szyi chrześcijanie zebrali jako najcenniejszą relikwię.
W VIII w. odnaleziono przypadkiem grób św. Cecylii w Katakumbach św. Kaliksta obok krypty papieży. W pobliżu znaleziono ciała m. in. św. Waleriana i św. Tyburcego. Ciało św. Cecylii było nienaruszone. Doczesne szczątki Świętych przeniesiono do bazyliki św. Cecylii na Zatybrzu, wystawionej w IV w. Badania przeprowadzone w 1599 r. potwierdzają, iż w jednej z marmurowych urn znajdują się szczątki świętej Cecylii. Obecnie bazylika św. Cecylii należy do najokazalszych w Rzymie, a imię Świętej zostało włączone do kanonu Mszy św.
Chóry i muzyczne zespoły kościelne przeżywają w dniu św. Cecylii swoje święto.