Reklama

Benedykt XVI

Ratyzbona: bp Voderholzer podkreślił wyjątkowy charakter wizyty Benedykta XVI

Krótko po wylądowaniu samolotu z papieżem -seniorem Benedyktem XVI na lotnisku Ciampino w Rzymie biskup Ratyzbony, Rudolf Voderholzer, który gościł i organizował wizytę u jego bardzo podeszłego wiekiem i chorego brata, spotkał się z dziennikarzami na dziedzińcu tamtejszej, w celu podsumowania pobytu Ojca Świętego –seniora w Ratyzbonie.

[ TEMATY ]

Benedykt XVI

Niemcy

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

„Mogę wam powiedzieć, że jestem bardzo zadowolony, że to spotkanie, będące głębokim pragnieniem obu braci, było dla nich obu odnawiające i wyraźnie ożywiające” - stwierdził. Bp Voderholzer wymienił pokrótce najistotniejsze etapy wizyty Benedykta XVI w Ratyzbonie. „Odwiedził Instytut Papieża Benedykta,[dawny dom, w który mieszkał ks. prof. Ratzinger - KAI] gdzie są przechowywane i udokumentowane wszystkie jego prace teologiczne, a także przygotowywana jest kompletna edycja jego dzieł zebranych. W mojej niedzielnej homilii nazwałem go «teologiem stulecia» i największym kaznodzieją na katedrze Piotra, od czasów Leona Wielkiego i Grzegorza Wielkiego" – powiedział biskup Ratyzbony.

„W obliczu wielkości teologa – mówił dalej biskup Voderholzer, pięć dni pobytu papieża-seniora w Bawarii ukazały natomiast jego kruchość, zmęczenie starością i skończoność. Mówił słabym głosem, prawie szeptem, a wypowiadanie słów jest dla niego wyraźnie trudne. Jego myśli są jednak całkowicie jasne, jego pamięć i zdolności kojarzenia fenomenalne. W wykonywaniu spraw codziennych musi się zdać na pomoc innych. Trzeba odwagi, a jednocześnie pokory, aby oddać się w ręce innych i pokazać się publicznie” - stwierdził ordynariusz Ratyzbony.

Podziel się cytatem

Reklama

„Serdeczność jego miasta oraz jego mieszkańców, atmosfera domowa, krótko mówiąc, wyraźnie ożywiły starszego wiekiem papieża-seniora: Podróż Benedykta była być może także pożegnaniem z bawarską ojczyzną. Można było namacalnie dotknąć, jak Benedykt ponownie rozkwitł, gdy zobaczył z okien samochodu umiłowany krajobraz, alejki, a przede wszystkim ludzi. Gdyby mógł, przyjechałby rowerem ze swojej wioski, Pentling, na Stare Miasto w Ratyzbonie, usiadłby z młodzieżą na placu Bismarcka, słuchał, śmiał się, a nawet trochę poplotkował” – przypuścił biskup Voderholzer.

Reklama

Oprócz aspektu historycznego i duchowego ordynariusz Ratyzbony podkreślił także wymiar ludzki podróży Benedykta XVI: „W moich oczach jego wizyta była podróżą człowieczeństwa”, powiedział - dzieląc się swoimi uczuciami związanymi ze spotkaniem z papieżem-seniorem. Zaznaczył, że człowiek, z którym można wiązać wielkie sprawy, spotkał się ze swymi rodakami jako człowiek kruchy i bezbronny, którego siła życiowa ledwo starcza na to, co istotne na tym świecie. „Byłem pod dużym wrażeniem tego doświadczenia” – powiedział bp Rudolf Voderholzer.

Również Stała Rada Konferencji Episkopatu Niemiec oficjalnie powitała Benedykta XVI: „Bardzo się cieszymy, że zadał sobie trud ponownego przybycia do swojej bawarskiej ojczyzny i wiemy, jak bardzo to było od niego wymagające” – czytamy w przesłaniu.

2020-06-22 20:38

Ocena: +3 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Rola dialogu ekumenicznego w głoszeniu Ewangelii według Benedykta XVI (2)

Już dziś można powiedzieć, że wielką rolę na drodze pojednania między Kościołem katolickim a Wspólnotą anglikańską odegrał Benedykt XVI i jego „Anglicanorum coetibus”, konstytucja apostolska z 4 listopada 2009 r., powołująca ordynariaty personalne dla anglikanów, którzy chcą uznać zwierzchnictwo papieża, zachowując jednocześnie dotychczasową tradycję liturgiczną. Spotkało się to jednak z krytyką „postępowej części ekumenistów”, dla których ekumenizm w formie powrotu do jedności z Rzymem jest nie do przyjęcia. Podobnie krytykowane były posunięcia papieża Benedykta XVI w ramach dialogu katolicko-katolickiego. Watykaniści, tacy jak np. Marco Politi, przez lata zachwycali się otwarciem Kościoła katolickiego na inne wyznania. Zachwycano się, kiedy św. Jan Paweł II przekraczał próg rzymskiej synagogi, a Benedykt XVI próg Błękitnego Meczetu w Stambule. Poklask dla ekumenizmu i dialogu międzyreligijnego wydawał się nie mieć granic. Aż do rozmów z Bractwem św. Piusa X, chociaż Benedykt XVI zastosował w praktyce encyklikę o ekumenizmie św. Jana Pawła II „Ut unum sint”. Ponieważ jednak zrobił to wobec tradycjonalistycznych lefebrystów, a nie wobec któregoś z „nowoczesnych” wyznań protestanckich, wywołało to wrzawę, jakiej dawno nie słyszeliśmy. Podobnie reagowano, gdy przyjmie na mocy „Anglicanorum coetibus” przyjęto grupę anglikanów, którzy deklarowali chęć jedności z Rzymem.

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje". CAŁOŚĆ DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!

CZYTAJ DALEJ

Uroczystości odpustowe w Czerwieńsku

2024-04-24 10:54

[ TEMATY ]

Czerwieńsk

parafia św. Wojciecha

Waldemar Napora

Po zakończonej Eucharystii wokół kościoła parafialnego przeszła uroczysta procesja z relikwiami św. Wojciecha

Po zakończonej Eucharystii wokół kościoła parafialnego przeszła uroczysta procesja z relikwiami św. Wojciecha

Parafianie z Czerwieńska 23 kwietnia przeżywali odpust ku czci św. Wojciecha.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję