Kapucyn z klasztoru przy Krakowskim Przedmieściu w Lublinie 31 stycznia w kościele pw. św. Piotra i Pawła obchodził jubileusz 50-lecia kapłaństwa. Wśród uczestników liturgii były siostry zakonne, przyjaciele jubilata i sympatycy zakonu kapucynów oraz członkowie Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, którymi o. Marian opiekuje się od 2008 r. Wspólnota z okazji jubileuszu ofiarowała trzy ornaty o tematyce franciszkańskiej.

Niezatarta pieczęć

- Kapłan to człowiek podobny do Pana Jezusa, wręcz drugi Chrystus. O takim polski lud zwykł mówić: Ten ksiądz nieba nam przychylił. To pochwała godna kapłana według miary Ewangelii. Właśnie tak chcemy uczcić ciebie, dostojny jubilacie. Chcemy zobaczyć w tobie i w podejmowanym przez ciebie duszpasterstwie obecność Chrystusa i systematyczny, gorliwy oraz nieustanny wysiłek prowadzenia ludzi do Niego - powiedział o. Henryk Cieniuch OFM Cap., gwardian klasztoru przy Krakowskim Przedmieściu.

Podczas jubileuszowej liturgii homilię o istocie kapłańskiego powołania wygłosił o. prof. dr hab. Roland Prejs OFM Cap. - Gest włożenia rąk sprawia, że na duszy przyjmującego święcenia zostaje wyciśnięte niezatarte znamię. Używając języka teologicznego, mówimy że jest to charakter sakramentalny, taka swoista pieczęć od Boga, której nikt i nic zatrzeć i zniszczyć nie może. Ten charyzmat sakramentalny pozostaje aż do skończenia świata, a nawet i dłużej, na wieczność - powiedział kaznodzieja.

Prorok i szafarz

Ojciec Marian Puta był jednym z siedmiu kapucynów, którzy 50 lat temu wraz z siedmioma alumnami diecezjalnymi otrzymali święcenia kapłańskie 30 stycznia 1971 r. w katedrze łomżyńskiej. Bp Mikołaj Sasinowski zdecydował o przyspieszeniu święceń ze względu na bardzo trudną sytuację kadrową. Mimo że czas był niesprzyjający dla Polski, zaraz po grudniowej masakrze robotników Wybrzeża, dla kapucynów taki znaczący „zastrzyk personalny” umożliwił zaradzenie najpilniejszym potrzebom w klasztorach, a nawet wysłanie kilku ojców na misje do Gwatemali. Ojciec Marian podjął studia teologiczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Potem, jako wicerektor seminarium, zajmował się wychowywaniem kandydatów do życia zakonnego i do kapłaństwa. Przemierzył też diecezją opolską, koszalińską i inne regiony Polski, głosząc rekolekcje powołaniowe. Był gwardianem w Lubartowie, w Nowym Mieście, w Warszawie.

- Po drodze był jeszcze pobyt w Zakroczymiu i Olsztynie. Nie to jest jednak istotne, jakie funkcje pełnił, istotne jest, że wszędzie tam był prorokiem głoszącym słowo Boże i szafarzem Chrystusowych sakramentów, przez które idą ludzie do Boga. Niech charyzmat, dany przez włożenie rąk biskupa, nadal wzrasta, rozpala się i umacnia, byś nadal mógł służyć Kościołowi, Bogu i ludowi Bożemu z taką gorliwością, z jaką 50 lat temu stawałeś przy ołtarzu. A kiedy przyjdzie dzień, że Pan powoła cię do siebie, żebyś mógł za św. Pawłem powtórzyć: W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości - powiedział o. Roland Prejs.

- Dziękuję, że mogłem przez te lata służyć Panu Bogu i wiernym, którzy chcieli skorzystać z mojej posługi kapłańskiej. Jeżeli Pan pozwoli i da zdrowie, pragnę dalej służyć i przynosić duchowy pożytek. Dziękuję za modlitwę, za wsparcie i życzliwość. Niech wam wszystkim Bóg błogosławi - powiedział o. Marian Puta pod koniec Mszy św., dziękując za powołanie do zakonu i za jubileusz 50-lecia kapłaństwa.