Wprowadzenie przez Stolicę Apostolską diecezji zamiast administratur wywołało nieoczekiwany protest Cerkwi prawosławnej. Przecież o wiele ważniejszą decyzją Watykanu było mianowanie w 1999 r. nowych biskupów w Irkucku i Saratowie i w konsekwencji utworzenie dwóch nowych administratur. Kościół prawosławny nie poświęcił tej sprawie najmniejszej uwagi.
Kolejnym bardzo ważnym wydarzeniem dla katolików w Rosji było utworzenie Konferencji Episkopatu Biskupów Katolickich w Rosji, której przewodniczącym został abp Tadeusz Kondrusiewicz, obecny metropolita diecezji Matki Bożej ze stolicą w Moskwie. Tego również nie zauważyła Cerkiew prawosławna. Wspomniane fakty świadczą nie tylko o normalizacji życia Kościoła katolickiego w Rosji, ale również o tym, że katolicy znajdują sobie miejsce w historii, kulturze i tradycji tego olbrzymiego kraju, w którym tylko obwód permski zajmuje taką powierzchnię jak obszar Polski.
W świetle tych wydarzeń niezrozumiały jest protest prawosławnych przeciwko reformie struktur kościelnych, która sprowadziła się do tego, że administratury nazywają się diecezjami, a abp T. Kondrusiewicz otrzymał tytuł metropolity w Moskwie.
Protest, niestety, został sprowadzony do konkretnych działań. Brutalne usunięcie z Rosji bp. Jerzego Mazura i ks. Stefano Caprio oraz czasowe cofnięcie pozwolenia na kontynuowanie budowy kościoła w Pskowie - to tylko najbardziej znane Europie przykłady braku tolerancji religijnej. Według mnie, o wiele niebezpieczniejsza jest atmosfera niepokoju, która zrodziła się w wielu parafiach. Parafianie boją się o swoich kapłanów, których mogą utracić.
W Niżnym Nowgorodzie parafianie ostatnio codziennie gromadzą się w kościele, żeby modlić się o powrót proboszcza - o. Mario, który wyjechał do Argentyny, aby odwiedzić swoją chorą matkę. - Co będzie, jeżeli na granicy anulują mu wizę? - pytają parafianie. Mnie również parafianie nieśmiało podpowiadają, abym przynajmniej przez pewien czas nie wyjeżdżał z Rosji. - Niech się trochę uspokoi - mówią. Kościół katolicki stał się jednym z najbardziej popularnych tematów w środkach masowej informacji, a także w rozmowach codziennych. Do naszego kościoła, który po rewolucji został zamieniony na klub dla głuchoniemych, przychodzą ludzie, którzy w tych ścianach oglądali filmy i uczestniczyli w różnych imprezach, i zapowiadają: - My tu jeszcze wrócimy. Niedawno rodzice dzieci ze szkoły muzycznej, która ma mieć u nas koncert, zapowiedzieli, że nie dadzą zgody na występ swych dzieci u katolików. Dzieci z owej szkoły występowały już u nas kilka razy bez najmniejszych sprzeciwów ze strony rodziców czy nauczycieli.
Wydaje się, że nie tylko w Rosji, ale i w Permie rozpoczął się nowy etap w relacjach między katolikami a prawosławnymi. Niedawno umarł arcybiskup prawosławny Afanasij, przyjaciel permskich katolików. Swojej przyjaźni Ksiądz Arcybiskup nie ukrywał, nawet ją manifestował, wyrażając swój szacunek dla kapłana katolickiego i dla całego Kościoła katolickiego, który jest bratni Cerkwi prawosławnej. Z wdzięcznością też wspominam, że dwa razy Władyka dał mi bezpłatne skierowanie do miejscowego uzdrowiska w Kluczach i troszczył się o mnie jak o swojego kapłana.
Można tylko mieć nadzieję, że te wspaniałe relacje, pełne zrozumienia i tolerancji, będą kontynuowane przez nowego arcybiskupa Irinarcha. Co będzie dalej? Czy do Rosji powrócą bp J. Mazur i ks. S. Caprio? Czy gubernatorzy będą uznawali Kościół katolicki za jedno z wyznań tradycyjnych, czy też za jedną z sekt? Czy Aleksy II spotka się z Papieżem? Mimo że pracuję w Rosji już od dziewięciu lat, nie będę próbował odpowiedzieć na te pytania, bo Rosji rozumem pojąć się nie da. Próbuję sercem, ale też jest to bardzo trudne.
Autor jest proboszczem parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Permie.