Papież Jan Paweł II podpisał nominację biskupa łódzkiego 24 stycznia 1986 r. Następnego dnia bp Władysław Ziółek, wcześniej wieloletni kanclerz kurii biskupiej, a od 6 lat biskup pomocniczy, objął kanonicznie diecezję łódzką jako następca bp. Józefa Rozwadowskiego. Uroczystemu ingresowi do katedry, który odbył się 22 lutego 1986 r., przewodniczył kard. Józef Glemp, Prymas Polski.
20 lat później katedrę wypełniły rzesze kapłanów diecezjalnych i zakonnych, osoby konsekrowane i wierni świeccy, aby we wspólnocie Kościoła wznieść ku niebu radosne Te Deum. Z Łowicza przybył biskup senior Alojzy Orszulik, z Częstochowy - ks. inf. Ireneusz Skubiś, redaktor naczelny Tygodnika Katolickiego Niedziela. Watykańską Kongregację Nauki Wiary reprezentował ks. prał. Krzysztof Nykiel. Obecni byli kanonicy Kapituły Archikatedralnej Łódzkiej i Kapituły Kolegiackiej z Łasku, przedstawiciele Kościołów chrześcijańskich, zrzeszonych w Polskiej Radzie Ekumenicznej.
W gronie osób świeckich byli przedstawiciele parlamentu, rządu, władz miejskich i wojewódzkich, wyższych uczelni, stowarzyszeń i organizacji. Przybyli wierni z różnych parafii archidiecezji.
Bp Adam Lepa przedstawił w homilii kilka najważniejszych linii w posłudze Pasterza Kościoła łódzkiego, które połączył wspólnym mianownikiem: „Dawać ludziom nadzieję”. Najpierw Ksiądz Biskup przypomniał wizytę w Łodzi Ojca Świętego Jana Pawła II, o którą bp Władysław Ziółek zabiegał osobiście, wiedząc, że temu miastu szczególnie potrzebna jest obecność Następcy św. Piotra. Następnie zwrócił uwagę na zasługi abp. Władysława Ziółka w erygowaniu i budowaniu nowych świątyń, oczekiwanych przez coraz liczniejszych mieszkańców aglomeracji. Dzięki nieustępliwej postawie Pasterza diecezji deficyt świątyń został zażegnany w krótkim czasie. Tylko w 1989 r. zostało erygowanych 11 nowych parafii. Kaznodzieja podkreślił także troskę abp. Ziółka o rodzinę, zwłaszcza tę zagrożoną, zmagającą się z trudnościami natury moralnej i ekonomicznej. Wyrazem tej troski były już dwie pierwsze decyzje Biskupa Łódzkiego: ustanowienie Funduszu Ochrony Macierzyństwa im. Stanisławy Leszczyńskiej oraz utworzenie pierwszego w Polsce diecezjalnego Domu Samotnej Matki. Z troską o rodzinę łączy się działalność charytatywna, którą Ksiądz Arcybiskup w jednym z wywiadów dla prasy nazwał: „najpiękniejszym dziełem Kościoła łódzkiego jako wspólnoty Jezusa Chrystusa”.
Kościół pielgrzymujący - jak czytamy w adhortacji Ecclesia in Europa Papieża Jana Pawła II - czerpie wszelką nadzieję z Eucharystii. Bp Ziółek ustanowił w rok po zakończeniu II Polskiego Kongresu Eucharystycznego diecezjalne święto Eucharystii - jako owoc wizyty w Łodzi Namiestnika Chrystusowego.
Podsumowując, bp Adam Lepa określił posługę Pasterza Kościoła łódzkiego jako otwartą, pełną zaangażowania, opartą konsekwentnie na obdarowywaniu nadzieją drugiego człowieka i całego Kościoła lokalnego. W imieniu wszystkich uczestników uroczystości jubileuszowej Ksiądz Biskup złożył Dostojnemu Jubilatowi życzenia, aby Kościół łódzki stawał się coraz bardziej wspólnotą eucharystyczną i był zawsze czytelnym znakiem nadziei dla każdego, kto ją zagubił i daremnie jej szuka.
Arcybiskup Metropolita Łódzki podziękował za te życzenia w słowie na zakończenie Eucharystii, przywołując z wdzięcznością kapłanów, którzy w ciągu 20 minionych lat współpracowali z nim. Wyrazy podziękowania skierował także do osób konsekrowanych, wspólnoty seminaryjnej i wiernych świeckich zaangażowanych w sprawy Kościoła. Podkreślił znaczenie rozwijających się stale kontaktów między Kościołem a światem nauki i kultury w Łodzi. Wymienił ponadto kwestie, które uznał za ważne i pilne wyzwanie dla Pasterza i całego Kościoła lokalnego. Są wśród nich: niezadowalająca frekwencja na niedzielnych Mszach św., niepokojąca liczba rozwodów, patologie społeczne, takie jak alkoholizm, narkomania i przestępczość, wysokie bezrobocie, ujemny przyrost naturalny i bieda materialna w wielu rodzinach. Swoje wystąpienie Dostojny Jubilat zakończył słowami: „Jubileusz pozwala ogarnąć spojrzeniem przebytą dotąd drogę. Oczami wiary widzę wyraźnie, ile w tym czasie było działania Bożego, ile nadprzyrodzonego światła, i mam pewność, że z Boga była owa moc, że cokolwiek udało się uczynić dobrego, jest Jego darem, przejawem działania mocy Ducha Świętego. Tym bardziej jeszcze ponawiam prośbę o dar istnienia głęboko wdzięcznego.
Ale jubileusz kieruje wzrok na drogę, która pozostaje jeszcze do przebycia. Czy się jej lękam? Gdybym miał liczyć tylko na swoje ludzkie siły, pewnie niejeden raz moje serce ogarnęłaby porażająca trwoga wobec czekających mnie zadań. Przywołując jednak świadectwo życia i służby sługi Bożego Jana Pawła II, które nigdy nie zostanie we mnie zatarte, pragnę odpowiedzieć na zaproszenie, które skierował do wszystkich biskupów, powtarzając Chrystusowe słowa z Ogrójca: «Wstańcie, chodźmy!» (por. Mt 26, 46). Nawet jeśli te słowa oznaczają czas próby, wielki wysiłek i bolesny krzyż, nie musimy się niczego obawiać. Boża miłość nie nakłada na nas ciężarów, których nie moglibyśmy unieść, ani nie stawia nam wymagań, którym nie moglibyśmy sprostać. Wierzę z całego serca, że jeśli Bóg wzywa, na pewno przyjdzie z konieczną pomocą. Idę więc, dalej ufny w Chrystusie, prosząc, aby mi towarzyszył w drodze do celu, który zna tylko On”.