Cele i działalność Fundacji Watykańskiej J. Ratzinger - Benedykt XVI

Pierwsza konferencja naukowa Fundacji została zorganizowana w Bydgoszczy w dniach 27-28 października 2011 r. Podejmując temat „Pielgrzymi prawdy, pielgrzymi pokoju. Dialog kultur, cywilizacji, religii w dobie globalizacji”, konferencja wpisała się w problematykę dialogu międzyreligijnego w kontekście 25. rocznicy spotkania Jana Pawła II z przedstawicielami religii świata w Asyżu.

Jednym z doniosłych owoców tej konferencji była decyzja Ojca Świętego Benedykta XVI o utworzeniu w Polsce Centrum Studiów Ratzingera. Jego uroczystego otwarcia dokonał kard. Tarcisio Bertone, Sekretarz Stanu Stolicy Apostolskiej 11 czerwca 2012 r., poświęcając siedzibę Centrum i wygłaszając wykład pt. „Wkład Józefa Ratzingera/Benedykta XVI w refleksję etyczną nad współczesną ekonomią”. Pierwszym dyrektorem Centrum Studiów Ratzingera został kapłan diecezji bydgoskiej ks. Mariusz Kuciński.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wydarzenia te stanowiły kontekst dla dwudniowej międzynarodowej konferencji na temat: „Etyka i ekonomia w świetle nauczania Benedykta XVI”. Odbyła się ona w dniach 11-12 czerwca 2012 r. w Bydgoszczy.

Cele Centrum Studiów Ratzingera

Celem Centrum Studiów Ratzingera jest promowanie wiedzy i studiów z zakresu teologii i nauczania kard. Józefa Ratzingera, organizowanie i wspieranie konferencji naukowych, wyróżnianie naukowców, koordynowanie współpracy uczelni w Polsce zagranicą. Centrum nie jest kolejną uczelnią wyższą, lecz ośrodkiem koordynującym współpracę i dialog między uczelniami i ośrodkami naukowymi i kulturowymi.

Centrum Studiów Ratzingera prowadzi badania naukowe i kulturowe zachęcając do studiowania teologii ze szczególnym uwzględnieniem Pisma Świętego, Patrystyki, Teologii, Nauk Społecznych, Prawnych i Ekonomicznych.

Centrum mieści się w Kujawsko-Pomorskiej Szkole Wyższej w Bydgoszczy, z którą Fundacja Watykańska Józefa Ratzingera - Benedykta XVI podpisała umowę o współpracy w kwietniu 2012 r. Podobna umowa została zawarta również w 2012 r. między Diecezją Bydgoską reprezentowaną przez bp. Jana Tyrawę, ordynariusza diecezji, a Fundacją Watykańską reprezentowaną przez ks. prałata Giuseppe Scottiego, przewodniczącego Fundacji Watykańskiej. Bp Jan Tyrawa dekretem z 14 maja 2012 r. oddał do dyspozycji Fundacji ks. Mariusza Kucińskiego, kapłana diecezji bydgoskiej.

Reklama

Fundacja Watykańska poprzez Centrum Studiów Ratzingera w 2016 r. zorganizowała Międzynarodową Konferencję Naukową inicjującą cykl Interdyscyplinarnych Seminariów dedykowanych działalności naukowo-badawczej Josepha Ratzingera/Benedykta XVI. Tematem konferencji była: „Chrześcijańska koncepcja Polski i Europy w perspektywie nauczania Kard. J. Ratzingera/Benedykta XVI”. Odbyła się ona w 6 kwietnia 2016 r. w Bydgoszczy. Konferencja została objęta Honorowym Patronatem przez Premier Beatę Szydło, Arcybiskupa Stanisława Gądeckiego, Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski oraz Arcybiskupa Wojciecha Polaka, Prymasa Polski.

W kwietniu 2017 r. z okazji 90. urodzin emerytowanego Papieża Benedykta XVI została zorganizowana wraz z Przewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski Arcybiskupem Stanisławem Gądeckim i Marszałkiem Sejmu RP Markiem Kuchcińskim, konferencja naukowa „Koncepcja państwa w perspektywie nauczania J. Ratzingera/Benedykta XVI”. Odbyła się ona w siedzibie Konferencji Episkopatu Polski 19 kwietnia 2017 r. Fundację Watykańską J. Ratzinger - Benedykt XVI reprezentował jej przewodniczący o. Federico Lombardi SJ. W konferencji wziął udział również przewodniczący Zgromadzenia Narodowego Węgier László Kövér, który wygłosił przemówienie na temat roli, jaką spełnia państwo w dzisiejszym społeczeństwie. W czasie konferencji odczytano list od przewodniczącego Bundestagu prof. Norberta Lammerta.

W czerwcu 2017 r. zakończył się pierwszy okres pięcioletniej pracy ks. Mariusza Kucińskiego jako dyrektora Centrum Studiów Ratzingera. Decyzją Rady Fundacji nominacja została przedłużona na kolejne pięć lat. Rozszerza ona kompetencje dyrektora, zlecając mu koordynację i rozwój współpracy między uniwersytetami i centrami akademickimi w Europie środkowej i środkowo-wschodniej dla pogłębienia znajomości myśli Józefa Ratzingera - Benedykta XVI i aplikacji jego nauczania do zagadnień teologicznych, kulturowych, kościelnych i społecznych.

Reklama

Centrum realizuje swoje cele poprzez następujące działania:

a) promowanie nauczania kard. J. Ratzingera/Benedykta XVI;

b) realizowanie i wspieranie działań edukacyjnych;

c) rozwijanie międzynarodowej współpracy badawczej i edukacyjnej;

d) realizowanie i wspieranie działań w zakresie rozwoju społecznego;

e) realizowanie i wspierania międzynarodowej kooperacji w dziedzinie rozwoju społeczeństw;

f) dbanie o tradycje narodowe.

Dzięki współpracy z wieloma uczelniami wyższymi w Polsce i zagranicą Centrum zdołało w tym dziesięcioleciu zorganizować lub współorganizować przeszło 40 konferencji naukowych w Polsce, 5 konferencji w krajach europejskich (Madryt, Rzym, Budapeszt) i 2 w Ameryce Łacińskiej (Medelin i Rio de Janeiro). Czas współpracy naukowej pozwolił również na wydanie około 20 publikacji naukowych.

Współpraca z instytucjami samorządowymi różnych stopni, pozwoliła organizować działalność kulturową i popularno-naukową (m.in. wystawy, konkursy, promocja współpracy międzynarodowej).

Jednym z ostatnich owoców działalności jest podpisanie współpracy z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu. Owocem tej współpracy jest ustanowienie Nagrody „Ratio et Spes”, która jest corocznie przyznawana 19 lutego, w dniu urodzin M. Kopernika i w dniu Święta Uczelni. Ideą tej nagrody jest promocja dialogu miedzy nauką, filozofią i teologią, szczególnie w środowisku kulturowym Europy. W tym roku już po raz trzeci została ona wręczona w Dniu Nauki Polskiej.

Okazją do głębszej refleksji nad 10-leciem naszej działalności będzie konferencja naukowa, która odbędzie się 10 czerwca w Bydgoszczy. Podejmie ona próbę odpowiedzi na pytania o współczesne wyzwania dla społeczeństwa i Kościoła w świetle nauczania kard. Ratzingera-Benedykta XVI. Będzie to również okazja, aby lepiej spojrzeć na to, przed jakimi wyzwaniami staje dzisiaj Fundacja Ratzingera, a szczególnie Centrum Studiów w Bydgoszczy.

Drodzy Bracia i Siostry!
Pojutrze, 9 października, minie 400 lat od śmierci św. Jana Leonardiego, założyciela Zgromadzenia Kleryków Regularnych Matki Bożej, kanonizowanego 17 kwietnia 1938 r. i ogłoszonego 8 sierpnia 2006 r. patronem farmaceutów. Wspominamy go także ze względu na wielki zapał misyjny. Wraz z ks. Juanem Bautistą Vivesem i jezuitą Martinem de Funesem zaprojektował i przyczynił się do powołania specjalnej kongregacji Stolicy Apostolskiej do spraw misji, czyli przyszłej Propaganda Fide, i do późniejszych narodzin Collegium Urbanianum, które w ciągu wieków przygotowało tysiące kapłanów, w tym wielu męczenników, do ewangelizowania narodów. Mamy zatem do czynienia ze świetlaną postacią kapłana, którego chciałbym postawić za wzór wszystkim prezbiterom w tym Roku Kapłańskim. Zmarł w 1609 r. na grypę, którą zaraził się, gdy w rzymskiej dzielnicy Campitelli opiekował się ofiarami tej epidemii.
Jan Leonardi urodził się w 1541 r. w Diecimo w prowincji Lukka jako ostatni z siedmiorga rodzeństwa. Okres dojrzewania wyznaczał mu rytm wiary przeżywanej w zdrowym i pracowitym ognisku domowym, jak również stałe uczęszczanie do pracowni ziół i lekarstw w rodzinnej miejscowości. Gdy miał siedemnaście lat, ojciec zapisał go na kurs zawodowy w Lukce, aby został aptekarzem, a raczej zielarzem, jak się wówczas mówiło. Młody Jan Leonardi pilnie i gorliwie uczęszczał na zajęcia prawie dziesięć lat, ale gdy, zgodnie z przepisami prastarej Republiki Lukki, zdobył oficjalny dyplom, upoważniający go do otwarcia własnej placówki, zaczął zastanawiać się, czy nie nadeszła chwila spełnienia planów, które zawsze nosił w sercu. Po dojrzałej refleksji zdecydował się na kapłaństwo. I tak, porzuciwszy zielarnię i zdobywszy odpowiednie przygotowanie teologiczne, przyjął święcenia kapłańskie i w dniu Ofiarowania Pańskiego 1572 r. odprawił swoją prymicyjną Mszę św. Nie zarzucił jednak swej pasji dla farmakopei, czuł bowiem, że wiedza zawodowa aptekarza może mu pomóc w pełnym urzeczywistnieniu swego powołania, czyli przekazywania ludziom, przez święte życie, „Bożego lekarstwa”, którym jest Jezus Chrystus ukrzyżowany i zmartwychwstały, „miara wszech rzeczy”.
Ożywiany przekonaniem, że takiego lekarstwa wszystkie ludzkie istoty potrzebują ponad wszystko, św. Jan Leonardi starał się uczynić z osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem podstawową rację własnego istnienia. „Koniecznie trzeba zaczynać od Chrystusa” - lubił często powtarzać. Prymat Chrystusa nad wszystkim stał się dla niego konkretnym kryterium ocen i działania oraz zasadą pobudzającą jego działalność kapłańską, którą pełnił w okresie szerokiego i powszechnego ruchu odnowy duchowej w Kościele, dzięki rozkwitowi nowych instytutów zakonnych i świetlanemu świadectwu takich świętych, jak Karol Boromeusz, Filip Nereusz, Ignacy Loyola, Józef Kalasancjusz, Kamil de Lellis, Alojzy Gonzaga. Z entuzjazmem oddał się duszpasterstwu wśród chłopców przez Stowarzyszenie Nauki Chrześcijańskiej, gromadząc na nowo wokół siebie grupę młodych ludzi, z którymi 1 września 1574 r. założył Zgromadzenie Księży Reformowanych Maryi Panny, nazwane następnie Zakonem Kleryków Regularnych Matki Bożej. Swoim uczniom zalecał, by mieli „przed oczyma umysłu jedynie cześć, służbę i chwałę Ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa”, a - jak przystało na dobrego aptekarza, nawykłego do dozowania dawek w zależności od ścisłych potrzeb - dodawał: „Unieście nieco swe serca ku Bogu i z Nim odmierzajcie wszystko”.
Powodowany zapałem apostolskim, w maju 1605 r. wystosował do nowo wybranego papieża Pawła V Memoriał, w którym sugerował kryteria prawdziwej odnowy w Kościele. Zauważając, jak było „niezbędne, aby ci, którzy domagają się reformy ludzkich obyczajów, szukali, i to na początku, chwały Boga”, dodawał, że muszą oni wyróżniać się „prawością życia i doskonałością obyczajów, tak aby bardziej niż przymusem przyciągać łagodnością do reformy”. Zwracał ponadto uwagę, że „ten, kto chce dokonać poważnej reformy religijnej i moralnej, musi przede wszystkim, jak dobry lekarz, postawić właściwą diagnozę chorób, jakie trawią Kościół, aby na każdą z nich umieć przepisać najodpowiedniejsze lekarstwo”. I zauważał, że „odnowa Kościoła musi dokonywać się tak u przywódców, jak i u podwładnych, na górze i na dole. Musi zaczynać się od tego, kto rządzi, i objąć poddanych”. Dlatego też, zachęcając papieża do wspierania „powszechnej reformy Kościoła”, troszczył się o chrześcijańską formację ludu, a zwłaszcza chłopców, których należy wychowywać „od najwcześniejszych lat (...) w czystości wiary chrześcijańskiej i w świętych obyczajach”.
Drodzy Bracia i Siostry, świetlana postać tego Świętego zachęca w pierwszej kolejności kapłanów i wszystkich chrześcijan, by stale dążyli do „wysokiej miary życia chrześcijańskiego”, którą jest świętość, każdy oczywiście stosownie do swego stanu. Tylko bowiem z wierności Chrystusowi może wypłynąć autentyczna odnowa kościelna. W owych latach, na kulturalnym i społecznym przełomie wieków
XVI i XVII, zaczęły się zarysowywać przesłanki późniejszej kultury współczesnej, którą cechuje nieuzasadniony rozłam między wiarą a rozumem, którego ujemnymi następstwami są marginalizacja Boga wraz ze złudzeniem ewentualnej i całkowitej niezależności człowieka, który postanawia żyć tak, „jakby Boga nie było”. Jest to kryzys współczesnej myśli, o którym wielokrotnie miałem okazję wspominać i który przybiera często postać relatywizmu. Jan Leonardi wyczuwał, co jest prawdziwym lekarstwem na te bolączki duchowe, i zawarł to w stwierdzeniu: „Chrystus przede wszystkim”, Chrystus w centrum serca, w centrum historii i wszechświata. To Chrystusa - stwierdzał z mocą - ludzkość tak bardzo potrzebuje, ponieważ On jest naszą „miarą”. Nie ma dziedziny, której nie mogłaby dosięgnąć Jego moc; nie ma choroby, na którą nie znalazłoby się w Nim lekarstwo, nie ma problemu, którego w Nim nie dałoby się rozwiązać. „Albo Chrystus, albo nic!”. Oto jego recepta na wszelką reformę duchową i społeczną.
Istnieje jeszcze jeden aspekt duchowości św. Jana Leonardiego, który chciałbym podkreślić. Przy wielu okazjach powtarzał on, że do żywego spotkania z Chrystusem dochodzi w Jego Kościele, świętym, choć kruchym, zakorzenionym w historii i w jej niekiedy niezbadanych kolejach, gdzie razem rosną zboże i kąkol (por. Mt 13, 30), lecz zawsze będącym sakramentem zbawienia. Mając jasną świadomość, że Kościół jest polem Bożym (por. Mt 13, 24), nie gorszył się jego ludzkimi słabościami. Dla zwalczenia kąkolu zdecydował się być dobrym zbożem: postanowił mianowicie miłować Chrystusa w Kościele i przyczyniać się do tego, aby stawał się on coraz bardziej Jego przejrzystym znakiem. Z wielkim realizmem patrzył na Kościół, na jego ludzką kruchość, ale też na to, że jest „polem Bożym”, narzędziem Boga dla zbawienia ludzkości. Ale nie tylko. Z miłości do Chrystusa pracował z zapałem nad oczyszczeniem Kościoła, aby był piękniejszy i święty. Rozumiał, że wszelka reforma ma dokonywać się wewnątrz Kościoła, a nigdy przeciwko Kościołowi. Pod tym względem św. Jan Leonardi był rzeczywiście niezwykły, a jego przykład pozostaje wciąż aktualny. Każda reforma dotyczy niewątpliwie struktury, przede wszystkim jednak musi dotykać serc ludzi wierzących. Tylko święci mężczyźni i kobiety, którzy dają się prowadzić Duchowi Bożemu, gotowi do radykalnych i śmiałych wyborów w świetle Ewangelii, odnawiają Kościół i przyczyniają się w decydujący sposób do budowy lepszego świata.
Drodzy Bracia i Siostry, życiu św. Jana Leonardiego przyświecał zawsze blask „Świętego Oblicza” Jezusa, przechowywanego i czczonego w kościele katedralnym w Lukce - wymowny symbol i niepodlegająca dyskusji synteza wiary, jaka go ożywiała. Zdobyty przez Chrystusa jak apostoł Paweł, wskazywał on swoim uczniom i nadal wskazuje nam wszystkim chrystocentryczny ideał, dla którego „należy ogołocić się z wszelkiego własnego interesu i troszczyć jedynie o służbę Bogu”, mając „przed oczyma umysłu tylko cześć, służbę i chwałę Chrystusa Jezusa Ukrzyżowanego”. Obok oblicza Chrystusa nie spuszczał wzroku z macierzyńskiego oblicza Maryi. Ta, którą wybrał na Patronkę swego zakonu, była dla niego nauczycielką, siostrą i matką, i doświadczał Jej nieustannej opieki. Przykład i wstawiennictwo tego „fascynującego męża Bożego” niech będą, szczególnie w tym Roku Kapłańskim, wezwaniem i zachętą dla kapłanów i dla wszystkich chrześcijan, by z zapałem i entuzjazmem przeżywali swoje powołanie.