Ze świata

Europa

Chrześcijańska UE?

Opierając się na statystykach religijnych poszczególnych krajów członkowskich Unii Europejskiej, niemiecka agencja katolicka KNA oceniła, że UE jest bardzo chrześcijańska. Analizą obrazu religijności Unii agencja zajęła się w związku z obchodzoną w tych dniach 50. rocznicą traktatów rzymskich.
W styczniu 2007 r., w rozszerzonej „Europie 27” żyło 480 mln mieszkańców, w większości katolików (ok. 260 mln). Również dwa nowo przyjęte kraje postkomunistyczne - Rumunia i Bułgaria - są nominalnie krajami bardzo chrześcijańskimi. 87 proc. spośród 21, 5 mln Rumunów stanowią wyznawcy Rumuńskiego Kościoła Prawosławnego, a prawie 5 proc. to katolicy. Bułgaria, w której 86 proc. ludności stanowią prawosławni, a 13 proc. - muzułmanie, podobnie jak Grecja i Cypr jest krajem typowo prawosławnym. Kraje te stanowią jakby odpowiedź na życzenie wypowiedziane przez Papieża Jana Pawła II, aby Europa oddychała dwoma płucami: Kościołów Zachodu i Wschodu.

Rosja

Cuda za przyczyną Jana Pawła II

Reklama

Wiele cudów za przyczyną Jana Pawła II dokonało się w Rosji - mówił o tym w czasie swego pobytu w Moskwie ks. Sławomir Oder. Z wieloma świadectwami Rosjan o świętości Jana Pawła II miał on okazję zapoznać się wcześniej drogą pocztową i elektroniczną. Postulator w procesie beatyfikacyjnym koncelebrował 18 marca z abp. Tadeuszem Kondrusiewiczem Eucharystię w katedrze Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny.
Ks. Oder poinformował również, że na życzenie abp. Kondrusiewicza w języku rosyjskim ukazywać się będzie periodyk „Totus Tuus”, w którym prezentowane są materiały dotyczące procesu Jana Pawła II.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ukraina

Zmarł kapłan diecezji łuckiej

Ks. Augustyn Mednis, gorliwy kapłan diecezji łuckiej, zmarł 10 marca br. w wieku 75 lat. Jego pogrzeb odbył się 13 marca w Łucku. Mszy św. w łuckim kościele katedralnym przewodniczył ordynariusz diecezji kijowsko-żytomierskiej - bp Jan Purwiński. Koncelebrowali: bp Marcjan Trofimiak - ordynariusz diecezji łuckiej, bp Stanisław Padewski - ordynariusz diecezji charkowsko-zaporoskiej, bp Leon Dubrawski - ordynariusz diecezji kamieniecko-podolskiej i bp Marian Buczek - biskup pomocniczy archidiecezji lwowskiej, a także księża pracujący w diecezji łuckiej, liczna grupa księży z archidiecezji lwowskiej oraz księża z różnych zakątków Ukrainy i Polski. Bp Marcjan Trofimiak, żegnając swego przyjaciela, wyznał: - On nas przerastał. Cenimy wielkich ludzi dopiero wtedy, kiedy ich tracimy. Podkreślił, że szczególną cechą zmarłego Kapłana była skromność. Ks. Mednisa pochowano w Torczynie.
Ks. Augustyn Mednis urodził się w 1932 r. w Kurlandii na Łotwie. Po ukończeniu szkoły rozpoczął studia filologiczne na Uniwersytecie w Rydze, które przerwał, aby wstąpić do Wyższego Seminarium Duchownego w Rydze. Święcenia kapłańskie przyjął w 1958 r. Był wikariuszem w parafii Iłukste, a następnie proboszczem parafii Łenas. Od 1969 r. pracował w archidiecezji lwowskiej, a od 1 września 1999 r. - w diecezji łuckiej.

Ukraina

Głodówka w kościele

W kościele św. Marii Magdaleny we Lwowie, który obecnie pełni rolę sali koncertowej, 20 marca rozpoczęła się głodówka Haliny Makowskiej i Bożeny Michałkiewicz, które wraz z innymi parafianami domagają się zwrotu świątyni. Bp Leon Mały, administrator parafii św. Marii Magdaleny, powiedział: - Ludzie domagają się prawa do modlitwy i godnego świętowania Wielkiego Postu i Wielkanocy. Co roku nie wiemy, czy zostaniemy wpuszczeni do kościoła. Towarzyszą nam zawsze pogróżki, że nie będziemy już mogli w tym miejscu świętować Wielkanocy.
Od 1991 r. parafia stara się o zwrot świątyni, negocjując w tej sprawie z władzami miejskimi, wojewódzkimi oraz z prezydentem Ukrainy. W grudniu ub.r. Wiktor Juszczenko oznajmił przedstawicielom Kościoła katolickiego, że nie widzi przeszkód, aby świątynię zwrócić. Miejscowe władze uważają to jednak za niemożliwe. - Nie chodzi o natychmiastowy zwrot świątyni, lecz możliwość jej użytkowania przez parafian - tłumaczy bp Mały, dodając, że nigdy nie było mowy o likwidacji sali muzyki organowej znajdującej się obecnie w kościele.

Ludzie

Bp Dode Gjergji

Nowy biskup administratury apostolskiej Prizren poinformował, że coraz więcej kosowskich muzułmanów pragnie wrócić do swych chrześcijańskich korzeni. - Każdego dnia przychodzą delegacje Albańczyków, którzy proszą nas o chrzest - powiedział. Administrator apostolski Prizrenu przypomniał, że po Wielkanocy rozpoczyna się tam budowa katedry pw. bł. Matki Teresy. - Dla nas Matka Teresa jest siostrą, członkiem naszej rodziny - zaznaczył biskup i przypomniał, że ojciec i matka błogosławionej pochodzili z Kosowa. - Budowa katedry jest życzeniem wszystkich mieszkańców, zarówno chrześcijan, jak i muzułmanów - podkreślił bp Dode Gjergji.
Wspólnota katolików stanowi ok. 60-tysięczną mniejszość religijną wśród ok. 1,7 mln mieszkańców Kosowa. Trudno dokładnie ją oszacować, gdyż wielu młodych katolików opuszcza kraj w poszukiwaniu pracy i lepszych warunków życia. Bp Gjergji wskazał na bardzo dobre relacje Kościoła katolickiego z wszystkimi grupami etnicznymi. - Po dramacie wojny Kościół postrzegany jest jako most pokoju - powiedział hierarcha.

Krótko

Czyżby to był już nowy wyścig zbrojeń? Prezydent USA George Bush zapowiada rozbudowę arsenału nuklearnego najpotężniejszej armii świata. Będą nowe głowice i modernizacja całego przemysłu atomowego.

Ukraiński parlament zaprotestował uchwałą przeciwko budowie amerykańskiej tarczy antyrakietowej w Czechach i Polsce. Zdaniem posłów, tarcza zagraża interesom Ukrainy.

W hiszpańskim dzienniku „El Pais” ukazał się artykuł szkalujący Polaków. W tekście napisano, że Polacy odegrali kluczową rolę w wymordowaniu dwóch trzecich europejskich Żydów. Ambasada Polska w Hiszpanii wystosowała stanowczy protest przeciw tym kłamstwom.

Mieszkańcy czeskiej wioski Trokavec, w pobliżu której zaplanowano umieszczenie części instalacji amerykańskiej tarczy antyrakietowej, wypowiedzieli się w lokalnym referendum przeciw jej budowie. Referendum nie ma mocy wiążącej dla czeskiego rządu. Jak wynika z sondaży, w Polsce większość Polaków także mówi „nie” budowie tarczy w naszym kraju.

W połowie marca rozpoczął się piąty rok międzynarodowej interwencji w Iraku. Nadal nie ma skutecznego pomysłu, jak zakończyć tę misję.

Rosja planuje utworzenie gazowego sojuszu na wzór wydobywców ropy naftowej, zrzeszonych w OPEC. Sojusz gazowy miałby zrzeszać takie kraje, jak Rosja, Iran, Katar, Wenezuela i Algieria. Służyłby skutecznej kontroli cen gazu.

Unia Europejska obchodziła 25 marca obchody 50-lecia istnienia - najpierw jako EWG, a dziś jako UE. Świąteczną atmosferę zakłócił sondaż przeprowadzony przez „Financial Times”, według którego prawie połowa Europejczyków jest niezadowolona z Unii.

W Niemczech ogłoszono sondaż, z którego wynika, że wśród narodów europejskich Niemcy najbardziej nie lubią Polaków. Za najbardziej nielubiany kraj uznało nas 23 proc. Niemców. Tylko 3,2 proc. wskazało Polskę jako najbardziej lubiany kraj.

Komisja Europejska skierowała sprawę budowy obwodnicy Augustowa, biegnącej przez dolinę Rospudy, do Trybunału Sprawiedliwości UE. Jeśli Polska przegra, grożą nam wysokie kary finansowe.

Strony informacyjne opracowano na podstawie doniesień korespondentów własnych, wiadomości Radia Watykańskiego i KAI.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan