Koncelebrowało ośmiu księży, przyjaciół sióstr, w tym kapelani szpitala ks. Mario Puppo i ks. Vistremundo Nkogo Ndong. Przy ołtarzu umieszczono obraz Świetego i jego relikwie. W Eucharystii uczestniczyły franciszkanki pracujące w Bambino Gasù: s. Maria, s. Karolina, s. Urszula, s. Iryna oraz siostry, które pracowały tu w poprzednich latach, ambasador RP przy Stolicy Apostolskiej Adam Kwiatkowski, przedstawiciele personelu lekarskiego i pielęgniarskiego oraz wielu przyjaciół sióstr. Po Mszy św. przypomniano postać świętego arcybiskupa Warszawy. Wieczór zakończył się agapą w pomieszczeniach szpitalnych, podczas której siostry wręczyły zebranym pamiątkę św. Felińskiego.
Szpital „Bambino Gesù”, szpital Papieża
Szpital papieski powstał ponad 150 lat temu w Rzymie - 19 marca 1869 r. cztery dziewczynki zostały hospitalizowane w pokoju budynku przy ulicy delle Zoccolette, między Tybrem a Torre Argentina. Były to pierwsze pacjentki szpitala Bambino Gesù. Powstał on dzięki hojności jednej z włoskich rodzin arystokratycznych, rodziny Salviati. W tamtych czasach we Włoszech dzieci przyjmowano w tych samych strukturach sanitarnych co dorośli. Był to pomysł księżnej Arabelli Fitz James Salviati, która chciała zorganizować szpital pediatryczny w Rzymie na wzór szpitala Hopital des Enfantes Malades w Paryżu. Od początku małymipacjentami zajmowały się Siostry Miłosierdzia św. Wincentego z Paoli, którym powierzono jego zarządzanie. W 1887 r. szpital został przeniesiony na wzgórze Janiculum, gdzie władze rzymskie oddały do dyspozycji księżnej Salviati część starożytnego klasztoru Sant'Onofrio. Nowy szpital stał się punktem odniesienia dla rodzin rzymskich i nie tylko. Dla przykładu w Bambino Gesù zostały przyjęte dzieci, ofiary trzęsienia ziemi w Mesynie w 1908 r. i w Avezzano w 1915 r. W 1919 r. włoska królowa Helena powierzyła Marii Salviati, córce założycielki, zarządzanie letnią kolonią Villa Iolanda w nadmorskiej miejscowości Santa Marinella, która później stanie się drugą siedzibą szpitala, gdzie będą leczone „biedne dzieci, które potrzebują kuracji nad morzem”.
Reklama
Włodzimierz Rędzioch
Reklama
W 1924 r. rodzina Salviati przekazała szpital papieżowi Piusowi XI i w ten sposób szpital Bambino Gesù stał się „szpitalem papieskim”. W czasie II wojny światowej szpital kontynuował swoją działalność i odpowiedział również na apel Piusa XII, by przyjmować i ukrywać Żydów i prześladowanych politycznie w jego murach. Natomiast siedziba w Santa Marinella została wywłaszczona przez wojsko. Po wojnie szpital musiał zmierzyć się z poważnymi problemami ekonomicznymi, które zostały przezwyciężone dzięki pomocy Piusa XII i Episkopatu Stanów Zjednoczonych. Nowe budynki powstały w latach 50. i 60. W 1958 r. szpital odwiedził Jan XXIII - był pierwszym papieżem, który pojechał na wzgórze Janikulum, aby odwiedzić „swój szpital”. Na początku lat siedemdziesiątych szpital został włączony do wojewódzkiego systemu opieki zdrowotnej, a w 1978 r. do krajowego funduszu zdrowia.
W 2012 r. zainaugurowano nową siedzibę przy Bazylice św. Pawła za Murami (San Paolo), a w 2019 r. otworzono po remoncie lokale przy ulicy Baldelli, obok San Paolo przeznaczone na przychodnie specjalistyczne. Obecnie w szpialu przebywa dużo małych pazientów również z innych krajów, głównie z Ucrainy, Albanii i Rumunii.
Siostry w służbie chorych dzieci
Jak wspomniano powyżej, od początku działalności szpitala Bambino Gasù małymi pacjentami opiekowały się Siostry Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo. W 1999 r. do włoskich szarytek dołączyły dwie polskie siostry ze Zgromadzenia Franciszkanek Rodziny Maryi, a w 2003 r. powstała tutaj mała wspólnota sióstr. Zgromadzenie zostało założone przez Arcybiskupa Warszawy Zygmunta Szczęsnego Felińskiego w 1857 r. Zgodnie z intencją Założyciela, siostry miały za zadanie opiekować się najbardziej potrzebującymi, zwłaszcza dziećmi, osobami starszymi, ubogimi, opuszczonymi, z miłością przynosząc im ulgę i pomoc, ale także zajmować się ich duchowym ubóstwem i słabościami, aby doprowadzić ich do zbawienia.
Reklama
Św. Zygmunt Szczęsny Feliński, święty założyciel
Zygmunt Szczęsny Feliński był jedną z najwybitniejszych postaci polskich XIX w. Bóg obdarzył go błyskotliwą inteligencją, żelazną wolą i sercem szczególnie wrażliwym i otwartym na miłość braterską. A on, jako wierny administrator „otrzymanych talentów”, sprawił, że przyniosły one wiele owoców. Przez całe swoje kapłańskie życie wypełniał swoją misję „Dobrego Pasterza” z miłością, mądrością i odwagą.
Urodził się w 1822 r. w polskiej rodzinie szlacheckiej na terenach pod rosyjskim zaborem. W wieku 17 lat, po śmierci ojca, wywiezieniu matki na Syberię w związku z działalnością patriotyczną i konfiskatą majątku rodzinnego przez władze carskie, wyjechał za granicę na studia - w Moskwie studiował matematykę, w Paryżu studiował nauki humanistyczne. W 1848 r. brał udział w powstaniu poznańskim. Ponownie na wygnaniu w Paryżu odkrył w sobie powołanie kapłańskie - w 1851 r. wstąpił do seminarium duchownego w Żytomierzu a studia ukończył w Akademii Kościelnej w Petersburgu, gdzie przyjął święcenia kapłańskie. Tam założył zgromadzenie zakonne Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi.
6 stycznia 1862 r. został wybrany arcybiskupem Warszawy. Wśród wielu jego dzieł znalazł się sierociniec i szkoła powierzone opiece franciszkanek Rodziny Maryi.
Włodzimierz Rędzioch
Arcybiskup Feliński zabiegał o nawiązanie ścisłych więzi między biskupami polskimi a Stolicą Apostolską. Po wybuchu Powstania Styczniowego w 1863 r. bronił racji narodu polskiego. Władze rosyjskie nie tolerowały jego poparcia dla powstania, musiał więc opuścić Warszawę i został wezwany do Petersburga. Następnie zesłano go do Jarosławia na północny wschód od Moskwy, gdzie spędził dwadzieścia lat oddając się całkowicie dziełom miłosierdzia. W 1883 r. został uwolniony dzięki porozumieniu między carem a Stolicą Apostolską - nie pozwolono mu jednak wrócić do Warszawy i osiadł w Dźwiniaczce pod Lwowem, zajmując się głównie duszpasterstwem chłopów. Zmarł 17 września 1895 r. w Krakowie, gdzie został pochowany. W 1921 r. jego zwłoki zostały przeniesione do katedry warszawskiej.
18 sierpnia 2002 r. został beatyfikowany przez Jana Pawła II, a 11 października 2009 kanonizował go Benedykt XVI.
