Mszą św. i złożeniem kwiatów pod tablicą pamięci upamiętniono mieszkańców osiedla Montwiłła-Mireckiego wysiedlonych w trakcie II wojny światowej.

Za wysiedlonych i pomordowanych, modlono się podczas Mszy św. w kościele Najświętszego Zbawiciela na Kozinach. Przed południem złożono kwiaty i zapalono znicze pod tablicą pamięci na jednym z bloków osiedla. Obecni byli przedstawiciele władz miejskich, samorządowych, rada osiedla i mieszkańcy. Do największej akcji wysiedleńczej na osiedlu Montwiłła-Mireckiego doszło 14 i 15 stycznia 1940 r. Swoje mieszkania musiało opuścić wtedy blisko 5 tys. osób. Wysiedlenie mieszkańców przez Niemców, odbywało się w bardzo dramatycznych okolicznościach. Niespodziewanie w nocy otrzymali oni rozkaz spakowania się i opuszczenia mieszkań, często w kilka minut.

Wywiezieni zostali do obozu przesiedleńczego w dawnej fabryce tkanin przy ul. Łąkowej. Tam w wyniku bardzo złych warunków, wiele osób zachorowało a śmierć poniosły także dzieci. Pozostali trafili na roboty przymusowe, część zaś przewieziono na tereny Generalnego Gubernatorstwa. Na osiedlu pozwolono pozostać tylko nielicznym mieszkańcom pochodzenia polskiego, rosyjskiego i niemieckiego. Wysiedlone z Polaków mieszkania, stały się osiedlem niemieckim. Zamieszkali w nich urzędnicy III Rzeszy oraz Niemcy przesiedleni z krajów bałtyckich.

Według szacunków historyków, po zakończonych działaniach wojennych, na osiedle Montwiłła-Mireckiego wróciło ponad 80% wcześniejszych jego mieszkańców. I to oni co roku spotykają się w styczniu, by upamiętnić wydarzenia z mroźnego stycznia 1940 roku. Pamiątkowa tablicą znajduje się na bloku przy ul. Srebrzyńskiej 75. Napisano na niej: „Dla uczczenia pamięci wszystkich mieszkańców osiedla im. Montwiłła-Mireckiego w Łodzi., poległych w obronie ojczyzny, pomordowanych przez hitlerowców oraz wysiedlonych. Tablicę tę przyszłym pokoleniom przekazują obecni mieszkańcy osiedla”. Tablicę odsłonięto w styczniu 1986 r.

historia osiedla rozpoczyna się w okresie dwudziestolecia międzywojennego - jego budowa ruszyła w 1928 r., a zakończyła się w 1931 r. W zamierzeniu miało być przeznaczone dla robotników, jednak wysokie czynsze sprawiły, że osiedlała się tu głównie inteligencja - lekarze, urzędnicy i artyści. Wśród znanych mieszkańców byli m.in. rzeźbiarka Katarzyna Kobro i malarz Władysław Strzemiński.